Nou wat skuld jy hulle, Martha? Jy weet tog hulle is al albei op 'n veel beter plek as hierdie woeste, deurmekaar aarde. Wat is daar wat jy vir hulle kan gee wat hulle nou nodig sou kry?
Kom ek vertel jou wat dit is. Of nee, kom ek skryf die brief, dan lees jy sommer self. Dalk, net dalk, voel ek dan so 'n klein bietjie beter in my deurmekaar, hartseer hart. Net miskien voel ek dan nie meer ek is 'gerob' van 'n groot, groot kans in die lewe nie.
My liefste Pappa en Mamma
Hoe gaan dit met julle? Hehe, dit voel snaaks om vir julle te skryf, man. Dit voel snaaks, want ek het terwyl julle gelewe het ook maar min briewe vir julle geskryf. Ons was mos altyd naby mekaar en die telefoon was soveel makliker as 'n brief.
Dit gaan goed met julle kind, marthamaria. Sy is okay, al is julle nie meer hier nie. Sy het mos die astrante Van Lill-gene gekry wat net aanhou en aanhou selfs al voel dit of die aarde darem nou te vinnig draai. Dan sit jy so 'n bietjie Fouche-bloed by, en kyk wat kry jy! 'n Uithouer en aanhouer van formaat; al moet ek dit nou self sê.
Pappa het altyd gese: Martha, jy kan! En dan het ek geknik, maar in my hart het ek dit tog maar nooit regtig geglo nie. Toe ek by die skool die matrieks moes vat was ek so in opstand, onthou Pappa? Ek wou nie, want ek het geglo ek kan dit nie doen nie. En dan het ek maar weer 'Jy kan!' gehoor. Ek moes op my tande byt om nie in opstand te skree nie, want ek het mos geweet dat ek nie kan nie! En Pa, toe doen ek dit. Pa het nie regtig geweet hoe dit gegaan het nie, want die kanker het toe kom moeilikheid maak en toe is Pa mos weg. Maar, Pa, ek het dit goed gedoen, ek weet.
En Mamma, daar was nog nooit 'n mens op hierdie aarde wat so trots was op my soos my Mammatjie nie. Sowaar, ek het altyd so besonders gevoel as ons twee saam was. Mamma was die een wat altyd uitgevra en geluister het na my stories by die huis en by die werk. Mamma was altyd so dankbaar vir elke klein dingetjie wat ek gedoen het. Hoe het Mamma my genoem? 'My kind, my vriendin, my suster, my ma.' Ja, uiteindelik het ons twee mos rolle geruil en ek was so dankbaar dat ek my ou kleinste babatjie kon oppas en versorg tot die laaste dag toe. Dankie vir daardie geleentheid, my moederlief.
En as Mamma niks meer gehad het om te sê nie, het Ma vir Pappa aangehaal: "Martha, jy kan!"
Maar vandag wil ek so graag hê dat julle hier saam met my moet wees. Weet julle dat ek 'n boek geskryf het? Ja! Ek sit met my boek in my hande en ek wens so dat julle dit saam met my kon geniet. Ek wonder wat sou my liefpa gesê het daarvan, maar ek weet my Gesie-liefde sou dat ek elke dag vir haar 'n storietjie gelees het. Ag, wat 'n heerlikheid sou dit gewees het vir ons albei!
Nou hoekom voel ek dan gerob? Juis omdat ek dit nie met julle kan deel nie, man. Ek voel ek het myself gerob, sien. As ek hoeka begin het, was spyt nou nie te laat nie.
Maar, noudat julle weet, sal my hart stil word, ek weet. Maar ek sal nog baie keer wonder wat julle sou gesê het oor dit alles.
Ag, ek weet mos julle lees nie meer briefies nie, man. Ek weet! Maar net so dalkies sal daar iemand wees wat die nuus kan oordra?
Ek bly altyd en altyd lief vir julle.
Julle kind
marthamaria
Hi there, I discovered your web site by way of Google while looking for
AntwoordVee uita similar topic, your web site came up, it seems to
be good. I have bookmarked it in my google bookmarks.