Sit ek mos toe een aand en dink
doer waar baie ver is. Dis nou daar waar jy skoon vergeet van die hier en die
nou rondom jou. My man het my al baie maal so betrap en dan wil hy weet waar in
die wêreld is ek nou ... Ongelukkig sal die meeste van my omswerwinge (dis nou
in my gedagtes!) hom nie saam laat lag of huil of wat ookal nie, want hy was
nie dáár
nie.
In elk geval, dit gebeur toe met
die afsterwe van iemand uit my kinderdae. En daar gaat die gedagtes soos perde
op ‘n stywe galop.
Ek kom uit ‘n era waar daar twee
groot taboes was in die kerk. Ag, dis seker vandag nog so in ‘n mindere mate,
maar daardie tyd was dit regtig gereken soos sonde. Nommer een: ‘n Mens lag nie
in die kerk nie. Nommer twee: ‘n Mens slaap nie in die kerk nie – ook nie ‘n
kind nie.
Vaak in die kerk is mos ‘n
anderster vaak, ha? Dis asof daar aan elke ooglid ‘n ding ondertoe rem en rem
en al swaarder rem. Probeer jy nog die dominee in die oë kyk, is dit deur so ‘n
mistige waas en probeer jy dan jou oë knip ...
Maar dis mos nou nie waaroor ek met
jou wil praat nie! Ek het daardie lag in die kerk beet vandag. Jy weet mos,
daardie een wat dit smaak jou longe gaan bars as jy dit nog net een oomblik
moet binne hou. Eintlik is enigiets mos net eenvoudig snaakser in die kerk as op
straat.
Ek dink nou aan die dag wat hierdie
kranige gryskop orreliste die stoeltjie waarop sy gesit het gespeel het dat die
een poot afgebreek het in die middel van ‘n dawerende orrelspel. Die wat daar
was het vertel dat sy ‘n oomblik heel skuins geneuk het maar op ‘n wonderbaarlike
manier haar ewewig herwin het. Dis mos toe wat haar gimnastiek-ondervinding van
haar skooljare inskop! Sy het die stuk klaar gespeel terwyl sy haarself op die
driepootstoeltjie moes balanseer.
O ja! Ek wou mos sê
daar is drie sondes in die kerk, nie net twee nie. Die derde groot sonde is om
nie kollekte in die bordjie te gooi nie.
Een mooi Sondag is dit toe my beurt
...
Met dié dat die diakens opstaan om
die kollekte op te neem, ontdek ek dat ek nie geld gebring het nie. Ek word
yskoud en bedink my opsies.
Gelukkig het niemand nog ooit gesê dat
ál
ons sondes aan die wêreld bekend gemaak moet word nie. Ek het besluit dat niemand
hoef te weet nie ... dis nou behalwe ek en die kind hier langs my ... mos. Toe
die bordjie vir my aangegee word, hou ek die denkbeeldige munt tussen my
vingers en druk dit mooi in die middel van die bordjie. Ek gee vir bordjie
verder aan en leun terug teen die kerkbank – baie tevrede met myself. Dis nou
totdat die kind hier langs my (het ek genoem dat dit mý kind was?) onbedaarlik aan
die giggel gegaan het.
As student woon ons een aand ‘n
Nagmaaldiens by. Jy moet onthou Nagmaal is nie bedoel vir ligsinnige studente
nie. Jy moet jou gedra! Alles het goed gegaan totdat die bordjie met brood
aangegee word vir die mense reg voor ons. Die seuntjie kon sy oë nie glo nie! “Pappa,
hier bring hulle nou kos ook!” kondig hy opgewonde aan. Die arme pa het sy
hande vol gehad met sy honger seuntjie wat nie saam kon eet nie.
En dan is daar die storie van die
drie beertjies. Hulle was die dierbaarste seuntjies met sulke ronde lyfies en
blonde hare. As die gesin die kerk in stap, is Ma en Pa altyd voor en die
drietjies volg in gelid. Ouboet Beertjie loop voor, dan volg Boeta Beertjie en
heel agter kom Boetietjie Beer aangewaggel, nog nie heel vas op die voete nie.
Soos kinders maar is, is Boetietjie
Beer daardie dag ook redelik woelig en Mamma Beer kon hom nie regtig in toom
hou sonder om ‘n bohaai op te skop nie. Sy besluit toe later om hom maar te
los, hy raas tog ten minste nie.
Redelik aan die einde van die diens
staan ons op om te sing. Ek staan tussen Ma en Pa reg agter die Beertjies. Boetietjie
Beer sit eers doodstil en kyk om hom rond. Meteens besluit hy dat ‘n mens nie
so ‘n geleentheid kan verspeel nie. Hy begin rol op die kerkbank van die een
kant na die ander kant en weer terug. Ek hou asem op! Ek ken moeilikheid as ek
hom sien. Ek vergeet skoon om te sing want ek weet hier kom ‘n ding.
Ons sing die laaste woorde van die
laaste versie en terwyl die orrel nog die laaste note speel, gaan almal sit.
Arme Boetietjie Beer is op daardie stadium reg agter so ‘n groot oom ...
Ja, jy het reg geraai. Groot Oom
gaan sit op Boetietjie Beer!
Ek dink nie iemand in die kerk het
gehoor toe die dominee nie seën net daarna uitspreek nie. Wie die grootste
geskrik het, weet ek ook nie. Was dit Groot Oom ... of was dit Boetietjie Beer
... of dalk Mamma Beer?
Besluit maar self daaroor.
Ek wil baie graag hoor van jou sondes in die kerk. Deel dit met ons, toe?
