KOSHUIS-ESKAPADES

Ek wonder wie almal is soos ek – as jy die meeste werk het, rits jou gedagtes die meeste rond. Dit is nogal ‘n ding wat ek mee sukkel, want van dink kom mos praat, is dit nie? Ek wil sulke tyd so graag die storie in my kop met iemand deel, maar in die proses ly my werk skade. Ek het hope merkwerk, maar die lag sit vlak in my keel.

So, hier is sommige van die goetertjies wat my die hele oggend al pla. Ek hoop dat hulle sal koerskry wanneer ek dit klaar geskryf het.

In standerd ses is ons bondels in elke kamer. Ons is nie stout nie, hoor. Ons is STOUT in daardie kamers. Daar is eenvoudig geen huis te hou met hierdie klomp tieners so saamgebondel in een kamer nie.

Sondagmiddag se slaaptyd is omtrent ‘n eeu lank. Ek dink die stomme onderwyseresse het daardie tyd nodig gehad om uit te rus van die week se ontuimighede, maar ons het hulle nie eintlik die kans gegee om selfs ‘n ou oomblikke rustig te wees nie. Sowat van onbedagsaam!

So kom dit dat ons kamer besluit ons hou vanmiddag troue. Dit is weereens een van die Sondagmiddag se slaaptye wat nie einde kry nie en ons moet eenvoudig iets doen om die dag om te kry. Die bruid en die bruidegom word gekies, die dominee en (ek dink) ‘n orreliste.

Die aantrekkery van die spulletjie is ‘n narigheid, want waar kry ‘n koshuiskind nou alles wat nodig is? Die bruidegom moet ‘n pak dra, maar niemand het ‘n langbroek nie. Ag, dit is nie ‘n probleem nie, hoor. Handdoeke word om die bene gevou en by die broekie se rek ingedruk. Die skoolbaadjie moet doen vir die pak se baadjie. Iewers moes daar ‘n das ook getoor gewees het en siedaar, onse bruidegom is reg vir die troue.

Die bruid moet ‘n ordentlike trourok dra. Almal van ons dra in daardie tyd halflyfonderrokke en elkeen gee hare. Die bruid se rok bestaan uit hierdie onderrokke wat die een bo die ander aangetrek word – elke keer is die volgende een ‘n bietjie laer. Ag, kyk net hoe mooi! Die bruid se rok is die ene valletjies! Die sleep? ‘n Laken sal doen daarvoor, dankie. Die dominee is ook gereed en die troue kan begin.

Die fotograaf neem foto’s dat dit ‘n naarheid is. Almal wil graag foto’s van hierdie geleentheid hê, asseblief. Maande later, toe almal al moeg gewag is vir die foto’s, erken sy dat daar nooit ‘n film in haar kamera was nie. Ai tog!

Jy moet net weet dat die spulletjie teen hierdie tyd al lankal vergeet het dat dit eintlik slaaptyd is en dat jy op jou bed moet wees en, bo alles, jy moet tjoepstil wees. Almal lag en skree en geniet die troue terdeë. Opeens is dit ‘n geskarrel, want iemand het gesien die juffrou op diens is op pad. Almal hol vir hulle beddens, maar die bruid se bene is so verstrengel in die onderrokke dat sy nie kan beweeg nie. Die enigste raad is om onder ‘n bed in te duik dat jy net sleep sien trek. Ek wonder vandag nog waarom die juffrou dit nie gesien het nie, want die kind het oop en bloot op die vloer gelê.

‘n Ander storie i-s toe die een kamer se meisies die aand besluit het om ‘n poeier-geveg te hou. Hulle het elkeen ‘n blik poeier en elkeen kyk of sy die volgende een se kop lekker met die poeier gegooi kan kry. Voeg nou hierby dat die kamer ‘n bruin nelonium-vloer gehad het. Kan jy jou indink hoe die kamer moes lyk toe die juffrou die lig aansit? Ewe skielik lê almal met hulle koppe onder die lakens, maar die lug is wit van die poeier. Hulle vertel dat die juffrou vreeslik geraas het, maar sy moes ‘n keer of wat buite toe gaan om eers klaar te lag voordat sy verder kom raas het.

Of die aand wat ‘n kamermaat badkamer toe wou gaan. Dit was lankal ligte-uit en ons moes slaap. Die kind was baie bang vir die donker en ek besluit om haar ‘n poets te bak. Ek klim op ‘n kas, reg langs die deur. Ek beplan om haar lekker skrik te maak as sy terug kom kamer toe. En wie is dit toe wat die lig kom aansit? Ai, gelukkig het die juffrou nie opgekyk nie en gelukkig het ek betyds besef dit is nie my maatjie wat so pas ingekom het nie.

Of die kere wat ons donkerkamertjie gespeel het. As die kamer nie donker genoeg is nie, word een geblinddoek en die ander moet wegkruip. O hemeltjie tog! Daardie gille wanneer die blindemol jou aan ‘n voeg of ‘n arm beetkry! En dit alles terwyl jy weet die juffrou is net ‘n paar tree met die gang af.

Vandag weet ek dat die koshuis nie altyd so sleg was as wat ‘n mens gedink het nie. Natuurlik het jy huis toe verlang en natuurlik was jy soms honger, maar die vriendskappe wat daar gesluit is kan niemand ooit van jou af wegneem nie. En nou, baie baie jare later, gaan ons mekaar vir die eerste keer weer sien. En kuier. En onthou. En lag. En 'n bietjie huil ook.