DIE LEWE STORM VOORT

Elkeen van ons word daagliks konfronteer met een of ander krisis – sommige klein en niks beduidend, ander te aardskuddend groot om te kan hanteer. Jy moet besluit, jy moet aanvaar, jy moet vergewe ...! Nadat die hou jou (soms) katswink geslaan het en jy 'n keer of wat gesnak het na asem, moet jy teen wil en dank opstaan en voortgaan met die lewe.

Want, jy sien, al voel dit vir jou die aarde is tot in sy fondamente in geskud, gaan die son nog steeds more opkom. Die dag gaan nog altyd kom en gaan en ons het daar geen beheer oor nie.

Aan die ander kant is dit presies dieselfde met wanneer jy iets groots in jou lewe behaal het, is dit nie? Jy is in die oomblik en jy is so opgewonde dat jy uit jou nate kan bars, maar na ‘n dag of wat het die oomblik afgewerk en moet jy doodeenvoudig net aangaan soos voorheen. Niemand gaan oor ‘n dag of twee jou nog daaraan herinner dat jy so oulik was om dit of dat reg te kry nie. Ha-a, dit werk nie so nie.

Ek sit hier in my huis met net die rekenaar as geselskap. Binne enkele ure kry ek twee heeltemal teenstellende boodskappe.

Die eerste een is van klein Dehan wat weg is na sy hemelse Pappa nadat hy vir vier dae ‘n ontsettende lyding moes deurstaan. Ek is hartseer. Nee, eintlik is ek gebroke by die aanhoor van hierdie nuus. Ons almal het geglo ...! Maar ons sien die werking van Sy hand hierin, want derduisende mense het saamgetrek in gebed – derduisende mense het vir vier dae alles opsy gesit en gebid soos nog nooit voorheen beleef is nie.

Die tweede boodskap is ewe aardskuddend, maar van ‘n heel ander aard. ‘n Familievriend wat met kanker diagnoseer is, is op pad huis toe. Hy is gesond verklaar. Ons dank en juig en is almal dankbaar vir ‘n gespaarde lewe.

Ek lees bogenoemde twee boodskappe en ek dink ver terug aan die dood van my suster. Ek was op haar begrafnis en met my terugkeer het almal simpatie betuig. Almal was simpatiek en jammer oor my verlies toe hulle my sien.

... toe hulle my sien! En daarna? Wat gebeur na so ‘n traumatiese gebeurtenis in jou lewe? Niks nie, my vriend, niks nie. Oor ‘n dag of twee is almal moeg geluister na jou stories oor jou suster. Niemand wil meer hoor hoe brand jou hart nie. Niemand het regtig ook die tyd om te sit en luister na jou nie.

Ek wou, seker ‘n maand na haar dood, die aardbol net ‘n slag stop. Ek wou dit stop en vir almal skree of hulle nog kan onthou van my suster wat dood is? Kan niemand dan nog onthou van my groot verlies nie?

En dit, my vriend, is waar ek en jy nou moet weet hoe om ware vriendskap te bewys. Ek sal probeer verduidelik.

Die Engelse het ‘n mooi sêding: To hold space for somebody. Ek weet glad nie hoe om dit in Afrikaans te vertaal nie, hoor.

Holding space for somebody beteken om met jou hele wese dáár te wees vir iemand sonder om enigsins beheer te probeer uitoefen. Jy gaan luister, luister, luister, sonder om kritiek en/of raad te gee. Jy verklaar jouself gewillig om die pad met hierdie persoon te loop, sonder om te weet waar gaan dit eindig. Jy gee ook nie om waar die pad eindig nie, want dit is nie regtig jou pad nie. Jy laat hierdie vriend van jou toe om haarself te wees ten spyte van wat ookal. Jy hou die deur vir haar oop om deur te stap en die lewe (sonder jou veroordeling) te beleef.

Dalk verduidelik ek nie goed genoeg nie?

Was jy al in jou lewe by iemand wat jou hulp dringend nodig gehad het, maar jy het so totaal en al onmagtig gevoel om te help. Jy weet glad nie wat om te doen om die las vir hierdie persoon ligter te maak nie, nou sit jy (soos dit vir jou voel) met ‘n mond vol tande. Wanneer jy uiteindelik loop, val jou vriendin jou om die nek en bedank jou vir ‘alles wat jy gedoen het’. Ken jy hierdie een? 

Dis presies wat dit is! Jy het hierdie persoon toegelaat om haarself te wees – om ‘n slag uit te pak en haar poppe uit die ‘pram’ te gooi en jy het nie ‘n haar daarna getrek nie. Inteendeel, more en oormore gaan jy weer en jy ‘is’ net vir haar ... jy doen niks en sê niks, jy ‘is’ maar net.

Nou vra ek jou: Are you holding space for a friend?

DIE KEUSE BLY JOUNE - DANS JY OF SING JY?

So kry ek die lieflikste klein video van 'n goeie vriend van my. Ek kry dit nie hier geplak nie, maar ek deel iets soorgelyks met jou.

Ek sit en verkyk my daaraan. Wat ek sien, is twee klein-klein figuurtjies op fietsies wat so woerts-warts op ‘randum’ strepe. Saam daarmee is die mooiste musiek.

Ek vra: “Ons lewensreis?”

          Hy antwoord, half verward (dink ek): “Sinkronisasie. Ek het dit al meer as tien keer gekyk.”

Ek laat my nie oortuig nie: “Nee man, kyk die oppe en die affe. Die outjies op hulle fietsies wat so ry ... Dis ons lewens daai.”

Hy is ‘n bietjie stil en ek stoom voort: “Ek skryf sommer ‘n opstel daaroor.”

          Hy stem in dat dit (dalk) ons lewens kan wees en dis toe mos al wat ek nodig het om aan die dink te gaan. Man, hoe meer ek die video kyk, hoe sekerder is ek dat die een outjie sowaar soos ek lyk ook nog ... dis vir seker my lewe wat ek voor my sien, glo ek.

Ons hoor baie maal die gesegde: “Die lewe is ‘n lied!” en soms voeg iemand dan so half sarkasties by: “...sing hom!”

Ja? Dis nou alles goed en wel om hom te sing terwyl alles voor die wind gaan; daarmee stem ek saam. Dis lekker om hom sulke tyd te sing! Maar! Moet ek hom sing as hy doer onder in die gramadoelas gaan draai? Jy sien, my stem kan nogal laag, maar soms (net sommms) is daai (lewens)noot so laag dat ek liewer nie sal probeer nie. Want ja, in die proses sal ek moet op die knieë staan om daar by te kan kom en hoe moet ek weer regop kom? So, dalk is dit beter om maar liewer nie daardie treurmare te probeer sing nie. Ek glo mos as jy hom nie sing nie, gaan hy dalk ongesiens verby – wat dalk ‘n klein bietjie volstruispolitiek is?

Ander kere is die lewe ‘n mooi, mooi lied met mooi, mooi rustige note. Jy staan menigmaal in verstomming omdat dit so mooi is. Jy is te bang om asem te haal, want wat nou as jy ‘n oomblik wegkyk en jy verloor al hierdie mooi? Dis asof jy so omring is deur die mooi dat jy te oorweldig voel om 'n geluid te maak. Jy is in 'n euforie van geluk en tevredenheid. Niks, maar niks kan jou geluk van jou steel nie ... of so glo jy.

Soms, maar regtig net soms, is jy totaal en al alleen op hierdie reis van jou. (meermale is dit maar net die gevoel dat jy alleen is, want eintlik is ‘die ander’ maar altyd daar!) Jy sukkel om te oorleef, want dit gaan woes, hoor. Jy voel letterlik hoe die lewe jou heen en weer slinger en gooi – daar is geen einde aan die ellende nie en jy weet dat jy dit hierdie keer nie gaan oorleef nie. Jy sal weet waarvan ek praat, want jy het dit ook al ervaar, weet ek.

Maar, dan staan jy een oggend op en die son is ‘n heerlike salige lig rondom jou. Die voëltjies sing asof hulle nog nooit ophou sing het nie en die lewe is van voor af ‘n lied.

Jy kan natuurlik besluit dat die lewe eerder gedans wil wees. Bernard Colasurdo vertel van hierdie dans dwarsdeur die goeie, sowel as die slegter tye. 

Wat ek gevind het is dat jy baie makliker die ritme van jou dans opvang wanneer jy die dag met dankbaarheid aanpak. Vir my voel dit kompleet of die danse van dankbaarheid verskillend is. Soms is dit ‘n stil, stadige wals, soos wanneer ek aan my kinders en kleinkinders dink. Wanneer ek dankbaar is omdat ek iewers groot sukses behaal het, grens dit byna aan ‘n foxtrot of ‘n vastrap. Die onthou-dae klink vir my byna soos die veraf klank van reën in die bome ... jy is bewus daarvan, maar dit is meer 'n sagte, gerusstellende ervaring. 

Nou vra ek jou net hierdie een vraag: Gaan jy hom dans of gaan jy hom sing? Want, my vriend, ons weet nie wanneer dit ons laaste keer gaan wees nie, ha? Wat nou as jy besluit jy wil in die donkerste donker hoekie gaan sit tot die storms verby is en daar breek toe nie 'n nuwe dag aan nie? Wat van as jy ewe skielik op 'n punt kom waar jy eenvoudig nie kan verder sing of dans nie?

Kom dans saam met my, toe? Môre, oormôre is hy verby ... en dan?

We Danced Through Life

© Bernard Colasurdo 

We danced amongst the stars that night
when joy had fallen far from sight 

We danced under the sun so bright
And when all seemed lost, we held on tight

We danced to the music of hummingbirds
And we danced in the silence when there were no words.

We danced in the shadows of fear and doubt
And we danced when we questioned what life’s about

We danced amongst the evergreens
That posed for painters winter scenes.

We danced in the winters bitter chill
And when we danced our world stood still.

For that’s what love was meant to be
To find the dance when we cannot see.

To write a new song when the music stops
With lyrics that caress every tear that drops.

For when the rhythm changes and tempo slowed
We’re called to dance with the seeds we sowed.

For life is hard, there is no doubt
But Dancing through it, is what life’s about.

'n Ope brief aan elkeen wat sonder pryse huis toe gaan.

Liewe kind met die seer hart

Ek wil vanaand vir jou ‘n brief skryf omdat ek weet jou hart is seer. Ek wil my hart met jou deel, my kind. Gaan sit ‘n bietjie eenkant en lees my brief, seblief? Moenie halfpad op hou lees nie, groot seblief.

Jy was by die prysuitdeling van jou skool. Ja, jy moes jou skooldrag aantrek en jou skoene polish en alles. Jy wou nie gaan nie, maar jy moes – die skool verwag dit van jou. Jy het gemaak of als lekker en goed en gaaf is, maar jou hart was opstandig en eintlik was jou bek lekker dik. Reg?

Jy wou al ‘n duisend maal weet waarom presies jy sulke geleenthede moet bywoon, maar niemand kon jou nog tot nou toe die antwoord daarvoor gee nie ... of wou hulle bloot net nie ‘jou gevoelens seermaak nie’? Kom ek sê vanaand vir jou waarom jy gedwing word om daar te wees: Die ding staan nou so, sien ... Die kinders wat pryse kry moet mos ondersteun word en hulle moet presies hoor hoe hard hulle gewerk het en die applous moet oorverdowend wees as hulle van die verhoog af stap.

Ek hoor jou hart, my kind. Elke eksamen sit jy en leer wanneer die ander kinders eers ‘n break vat. Jy leer en leer en leer, want jy wil so graag net een keertjie ook op die verhoog staan en hoor hoe hard het jy gewerk en hoe wonderlik is jy, nie waar nie? Jy wil net een keertjie ook voel hoe dit is om daar met die trappe op te sweef en ewe windgat jou sertifikaat en/of trofee ontvang. Maar verdomp of jou kans ooit kom! Daar is altyd iemand wat beter is en beter punte kry as jy.

Nou moet jy die hele aand in die saal sit en die lofliedere sit en aanhoor van hoe wonderlik hierdie skare is wat so op en af met die verhoog. Jy wil nie, maar jy moet.

Ek weet hoe jy voel wanneer jou hele vriendekring môre breed glimlag oor al die toekennings wat hulle ontvang het terwyl jy maar anderpad staan en staar. Ek weet, my kind, want ek was daar op meer as een manier. By die tyd wat die dux-leerling aangewys word, voel jy al of jy liewer maar onder die stoel as op dit kan sit. reg?

Ek weet jou hart is opstandig. Ek weet hoe jy voel vir weke en weke voor daardie prysuitdeling en nog weke daarna ook. Ek weet, want ek was ook daar.

Het dit van my ‘n slegter mens gemaak? Nee, ek glo nogal nie so nie, hoor. Het ek ook gesukkel om my kop hoog te hou soos jy nou daarmee sukkel? Ja, vir seker het ek! Was ek dom? Nooit nie, hoor. Vandag weet ek dat ek eintlik heel goed gedoen het op skool, terwyl ek ook soveel issues soos jy daaroor gehad het. Die verskil is net dat ek nooit ‘n prys gekry het daarvoor nie. 

Nou brom jy vir my ‘Ja, ja, ja! En wat het dit nou met my te doen?’

Hoor wat ek vir jou sê en onthou dit, asseblief. Niemand weet van die mooi sketse wat jy kan maak nie, want dit is nie ‘n vak wat in die skool aangebied word nie, reg? Niemand weet van jou liefde vir jou medemens en dit wat jy vir ander doen nie, reg? Jy sien, jou hart is so mooi, maar selfs jy glo self nie aan jouself nie. Reg? 

Weet maar net, daar sal ‘n dag kom wat al daardie pryse wat die ander vanaand ontvang het, geen waarde meer het nie. Regtig waar! Niemand gaan meer onthou hoe hulle met dik pakke sertifikate huis toe gesweef het nie. Niemand nie! Al voel dit nou vir jou daardie toekennings is so belangrik, weet maar net dat dit nie vir jou ‘n toekoms kan koop nie.

Wat is dan belangrik, vra jy my. JY is belangrik! Jou wese, wie jy is ... dit is wat tel in die lewe en wat nooit tot niet kan gaan nie. Jou mooi hart, jou liefde vir almal rondom jou ... dit is wat die verskil tussen vandag en die toekoms maak. Daar sal ‘n dag kom wat jy (so bid ek) sal besef dat die dinge wat ons hier rondom ons sien, verganklik is.

Hoe lees ons nou weer in die Woord? ‘En nou bly geloof, hoop en liefde, maar die grootste van hierdie drie is die liefde.

Hou vas aan wat jy het, my kind!

EK DOEN DIE RIEL ... GRONDLANGS!

Presies waarom, weet ek nie, maar opeens is daardie een dag helder voor my. Ek, hoogswanger, en my oudste is op straat. Sy moet, sy wil, sy sal ‘n visbak hê en ek het so pas vir haar een gekoop. Jy ken mos daardie ronde visbakke van plastiek? Ek glo dat daar nie ‘n mens op hierdie aardbodem is wat nog nooit een van hulle op ‘n tafel iewers in die huis gehad het nie. Maar nou gaan dit nie oor die visbak nie, dit is ‘n storie vir ‘n ander dag.

Ek en sussa is op straat en ons hou hande. Kry nou die prentjie mooi: Hoogswanger. Kind aan die een linkerhand. Visbak in ‘n plastieksak in die regterhand. Die skoene is so hoog dat jy ‘n leer nodig het om op hulle te kom. (Waarom doen ‘n mens dit aan jouself?) Ons tweetjies is op pad straat af. Maar nou moet jy weet, sussa is nie ‘n gewone kind nie, hoor. Sy sien alles en wil van alles alles weet.

Ons het ‘n lekker spoed opgebou en drafstap deur ‘n arkade. Die hele plek sit vol mense in die buitelugkafee. Links van ons sit die mense en regs van ons is winkelvensters.  Sal hierdie kind mos nou iets in ‘n winkelvenster sien wat sy onmiddellik vir Ma moet wys! Sy loop voor my in om by die winkelvenster te kom. In die proses ruk sy my van balans af ...!

Die gevolg? Hierdie vrou hardloop handeviervoet vir die volgende tien meter. Maar nou moet jy nie die visbak in die plastieksak vergeet nie, asseblief. Dit slinger saam en met elke tree wat my hand die grond tref, klap hy soos ‘n geweerskoot hier langs my op die grond. 

Ag, jimmele behoed my tog! Ek wonder vandag nog oor al daardie baie mense wat links van ons sit en eet het – hoe moes die prentjie vir hulle gelyk het? Om dinge nog erger te maak en die aandag lekker op my te vestig, het ek natuurlik sulke lang gille ook nog gegee terwyl ek die riel so grondlangs doen.

Wat my nou laat onthou van die ouma wat die dag so geval het. Hoor hier, daardie ouma kon ‘n storie vertel dat jy sowaar saam met haar op die grond neerslaan.

Ouma moet ‘n vroutjie gaan sien om een of ander rede. Sy stap by die hekkie in en sien die vroutjie staan reeds vir haar en wag op die stoep. Sal ons ouma nou sowaar struikel toe sy die trappie moet op en sy slaan in haar volle lengte voor die vrou op die stoep neer.

Konsternasie! Vroutjie help vir Ouma op en vra ewe besorg of sy nie seergekry het nie. Ouma stel haar gerus: “Nee wat, alles is reg,” maar intussen het die bril met die valslag 45 grade skeef gedraai. Ouma praat nog so, toe vra die vroutjie: “Kan ons nie maar die bril eers reg skuif nie?”

So het elkeen ‘n storie van die dag wat jy op die grond neergeslet het, nie waar nie? Net anderdag het ‘n vriendin van my ook vieslik seer geval. Toe sy dit die aand vir my vertel is ek eers baie ontsteld, maar later skree ek soos ek lag vir haar beskrywing daarvan. Wie sal nou nie lag as jy hoor hoe jou maat in die donker oor die hond val en in die proses die arme hond skop dat hy vir ure iewers gaan skuil nie? 

Haar antwoord toe ek so lag? "Jy is nie ‘n vriendin se gat werd nie, man!” Gelukkig het sy intussen darem weer besluit dat ek nie so heeltemal onbruikbaar as vriendin is nie.

EK EN MY WIT GRAFFIES

Ek het ‘n groot probleem. Jy sien, wanneer ek kwaad word, raak my woorde weg. Hoeveel maal het ek al by myself gedink: ‘Martha, jy kon mos dit en dat geantwoord het, man. Maar toe staan jy met jou bek vol tande ...’

Klink dit vir jou bekend?

As ek kwaad word, is daar een van twee reaksies: Of ek byt op my tande en gee voor dat dit my nie raak nie, of ek is so ontsteld dat ek liewer aan die tjank gaan en omdraai en loop. Teen slapenstyd is ek so boos vir myself oor my papbroekigheid dat ek weereens kook van woede.

Ken jy daardie een? Jy weet, leer kan ek ook nie leer nie – dit is elke keer weer dieselfde storie oor en oor. Hoe meer ek besluit ek sal volgende keer my man staan, hoe minder kry ek dit reg. En wanneer ek jou weer sien, verkies ek gewoonlik om die ding van gister as afgehandel te beskou en nie weer daaroor te praat nie. My ma het altyd gepraat van die graffies wat agter haar lê. Hierdie graffies is waar sy al die onregverdighede teenoor haar begrawe en (probeer) vergewe het.

Ek weet op aarde is daar net twee soorte mense:

·        * Die eerste groep is hulle wat hulle man staan en onmiddellik reageer en nie ‘n duit omgee vir die ander ou se gevoelens op daardie stadium nie. (Jy het my seergemaak, nou moet jy vat wat jy kry!)

·       *  Die tweede groep is hulle met die graffies agter hulle.

Ek glo jy ken die storie van die slang en die saag, maar ter wille van hulle wat dit nog nie gehoor het nie, vertel ek dit.

Op ‘n dag is Slang op soek na kos. Hy gaan by ‘n timmerman se werkswinkel in op soek na muise. ‘n Vorige keer het hy hom lekker dik geëet aan hulle en vanaand is hy ekstra honger. Hy storm vervaard die werkswinkel binne.

Ongelukkig kyk hy nie mooi waar hy seil nie en hy skuur teen ‘n saag verby. Die saag maak hom baie seer en hy is onmiddellik woedend! Hy laat nie met hom mors nie, hoor. As jy met Slang sukkel, moet jy weet jy kry dit dubbeld en dwars terug. Ja, dis nou maar Slang, daai.

Hy draai om en byt die saag met mening. Natuurlik kry hy weer ‘n keer seer en nou is hy opgecharge vir ‘n lekker oorlog met die saag. Hy reken dat as die saag so onredelik wil wees en hom sommer so uit die bloute wil kom staan en aanval, sal hy vandag vir hom wys wie’s baas.

Slang draai homself om Saag en druk vir al wat hy werd is. Ja, vandag is dit die einde van Saag. Hy wat Slang is gaan die lewe uit hom uit druk ...

Nodeloos om te sê dat Slang die stryd teen Saag verloor het. Slang het te laat besef dat dit nie die moeite werd is om so te oorreageer nie.

Toe ek nou so sit en lees van die ontydige heengaan van oorlede Slang, besef ek dat alles ook nie regtig altyd lyk soos wat ons glo ons sien nie. Ek het hierdie storietjie al weke terug gelees, maar hy wil my nie los nie. 

Dus! Ek loop die pad vorentoe, my lam. Wat netnou en gister en voor dit gebeur het, gaan my regtig nie (meer) aan nie. Ek besluit om nooit terug te kyk of daar (dalk) ‘n graffie of twee is wat ek kan gaan oopmaak en lykskouing hou nie. Ha-a, ons los dit vir die ander ouens wat hou van derms ryg.

Nou vra jy my nou wat as ek weer teen Saag vasloop en die velle waai? Weet jy, ek hoop ek sal weereens my woorde verloor en maar net aanhou loop ... altyd vorentoe!

VOLG JOU HART

Have the courage to follow your heart and intuition ...

Dit klink so edel – so half verhewe bo ons aardse wesens, dink jy nie ook so nie? Ja, dit is goed en mooi en wonderlik om dit vir iemand te sê wanneer so ‘n persoon twyfel oor die toekoms. Ek is seker jy het dit ook al vir wie ookal gesê en agterna vreeslik chuffed gevoel met jouself. Stry?

Maar nou ...! Sien nou hierdie prentjie voor jou: Jou kind is agtien jaar oud. Sy wil so baie graag gaan drama swot, maar die Meneer by die skool reken sy moet liewer ‘n juffrou word. ‘Ja, ‘n juffrou in die laerskool,’ knik hy vol genoegdoening.

En wat doen Pa en Ma? Hulle wag vir die eerste uitnaweek wat die kind van die koshuis af kom en die aankondiging word gemaak: “Meneer het gesê jy moet ...!"

Die kind is stom. Sy weet nie wat dit is om in opstand te kom teen haar ouers of die ‘Meneer’ nie. Sy aanvaar eenvoudig die verdict en berus daarby ... en word ‘n juffrou in die laerskool.

Vreemd hoe die lewe sy eie paaie loop, is dit nie? Die kind spandeer ‘n jaar of wat in die laerskool en daar gaat sy reguit hoërskool toe. Dis nou nie asof sy in haarself geglo het nie, maar sy weet mos nie van murmureer nie – ook nie teen die lewe nie.

Vandag wonder ek oor hierdie mens wat so half willoos deur die lewe gesleep het. Agge néé man! Sies man! Jy het asem en asem is verniet. Gebruik dit net en kry ‘n bietjie grip in die lewe. En wat van jou ambisies? Het jy nie sulke goed nie? ‘n Mens kan hierdie wese amper byloop en ‘n oorveeg gee, dink jy nie ook so nie?

En nou, soveel jare later, sit hierdie kind ... vandag ‘n volwasse vrou (sommige sou reken ‘n ouvrou) en sy moet weereens ‘n keuse maak oor die toekoms.

Nou is Pa en Ma en Meneer nie meer daar om te besluit nie. Die kind moet nou self dink en doen. En ja, sy WIL dink en doen!

Waar is die drome om drama te swot? Waar is die klein dogtertjie wat op die swaai gesit het en groot toesprake gehou het in die geloof dat die radio haar ook opvang en uitsaai? Waar is die kind wat vir een en almal stories vertel het? ... die kind met die drome in haar hart en die smagting om net so ‘n klein bietjie anders as die res te wees? Het sy intussen verdwyn? Is die begeertes doodgedruk en van die baan af?

Weet jy, dit laat my dink aan die kere wat ek uit die winkel uit kom en vir ‘n oomblik vergeet waar ek netnou my motor parkeer het. Jy ken mos daardie gevoel? Jy wil nou nie openlik staan en soek na jou motor nie, nou maak jy maar of jy vir iemand wag of so iets. Ja, vir ‘n oomblik of twee steek jy vas daar op die sypaadjie en jy weet nie watter kant toe nie. Maar onthou, dis net vir ‘n oomblik!

Dis wat in my hart aan die gang was die laaste week of twee/drie. Ek het so ‘n bietjie vasgesteek en gewonder ‘Wat nou?’ en ‘Waarheen nou verder?’ Eintlik het ek nie net ‘n bietjie nie, maar redelik erg verdwaal en bevange vasgesteek in my spore.

En toe?

Toe breek die lig deur, my lam. Toe besef hierdie vrou met die hart van ‘n kind dat die lewe regtig nog voor my lê. Hy wag om gelewe te word, man!

Ek sal hom loop soos wat ek hom wil loop, dankie!  Want jy sien, I have the courage to follow my dreams and intuition ...!

OM TE WROEG OF NIE

To be, or not to be: that is the question:

Whether ‘tis nobler in the mind to suffer

The slings and arrows of outrageous fortune,

Or to take arms against a sea of troubles,

And by opposing end them? Shakespeare's play Hamlet, 1602 

Hamlet wroeg oor die lewe en oorweeg selfmoord – sal dit beter wees of nie? Maar dan weet hy nie wat vir hom anderkant die graf wag nie, dus is hy nie so seker of hy dit moet doen of nie.

Voor jy bekommerd raak oor my – nee! Ek en Hamlet is glad nie in dieselfde bootjie nie. Ek het net vanaand met die idee gespeel: Om te wroeg of nie te wroeg nie, daarom die verwysing na Hamlet.

Om te wroeg is nou ‘n ding wat ek goed kan doen, hoor. Ek dink ‘n mens kan amper die trappe van vergelyking doen daarmee:

1.    Jammer wees oor iets;

2.    jouself verwyt oor iets;

3.    en dan kry jy vir my wat al wroegend sit en nie tot slaap kan kom nie.

Ek is seker jy sal so hier en daar saam met my kan stem. Nou begin dink jy mos aan iemand wat twee maande terug nie so lekker gevoel het die dag nie. Jy het gevra: “Kan ek jou help hiermee?” en haar antwoord was: “Ek sal regkom, dankie.” Opeens klink haar antwoord vir jou soos: “Los my net uit, ek sal dit self doen!” en daar hardloop jou gedagtes soos die wilde perde van die Namib. Niks kan jou nou keer nie! Jy voel benadeel en veronreg en sit letterlik op die ashoop.

Jy dink aan iemand anders wat (dis gewoonlik maande gelede) die dag effens gefrons het toe jy haar gegroet het. Nou lyk daardie frons vir jou soos “Maak nou weer jou bek oop, dan klap ek hom vir jou toe.”

Is jy by my? So gaan die wroegings van erg na erger. Jy voel of jy in hierdie middernagtelike ure die vliegtuig kan klim en iewers op ‘n eiland kan gaan skuil, want die ganse heelal het teen jou gedraai.

Belaglik? Ja, ek weet dis belaglik. Ek weet!

Maar daar is ander wroegings wat ‘n bietjie meer sin maak as wat ek nou genoem het. (Maak wroeging ooit enige sin?) Wroegings wat kom oor dinge wat jy dalk anders kon doen in jou lewe, maar nou het jy nie meer die kans om dit reg te stel nie. Nou wonder jy oor daardie dinge – sou die lewe dan anders geloop het as ek dit liewer so of so gedoen het? Ek stapel die onnoembare verwyte en gedagtes die een op die ander totdat dit so 'n berg is dat ek verwond sit en wonder waarom ek soveel foute kon maak in my lewe. 

Ongelukkig het ‘n mens mos net een kans om jou lewe te leef. As die oomblik verby is, is hy verby en jy kan daar niks aan verander nie.

Dus? Waarom op hierdie aarde moet ek dit aan myself doen? Kan ek iets daaraan verander met hierdie elke keer se onnodige ellende? Nee, natuurlik nie. Kan ek 'n el by my lengte voeg met al hierdie gedagtes? Nee, natuurlik nie! Nou waarom op aarde doen ek dit aan myself?

Jy staan môre met ‘n hoofpyn op en jy wonder hoekom voel jy so ellendig ... tot jy besef: ek het dit weereens aan myself gedoen!

As ek net kon leer dat die dinge wat verby is, vir altyd verby is. Onse Langenhoven se gediggie sê dit alles: Met die water wat verby is, sal die meule nooit weer maal nie. Uit die assies op die vuurherd sal jy nooit geen vuur weer haal nie.