DAARDIE TYD VAN DIE JAAR!

“Baie geluk met jou verjaardag, my maat!” of “Alles wat mooi is vir die toekoms.” Of “Mag daar nog vele wees.”

Dit begin vroeg-oggend, nog so deur die slaapnewels en hou nie op voordat jy vanaand – helaas! – jou kop in die kussing verberg nie.

Nee, kyk, ons almal hou mos daarvan om aandag te kry, nie waar nie? Jy voel so high and mighty vir die enkele paar ure en jou skouers is sommer ‘n bietjie meer regop en jou smile dreig om die son te oortref.

Maar ...!

En dis ‘n baie groot maar daardie.

Jy het gisteraand al gaan slaap met hierdie ding wat jou nie wil los nie. En ja, hoe ouer jy word, hoe knaender is daardie treitering in jou binneste.

Dis ‘n ding wat jou ál terug in die verlede in wil laat neuk. Hoe jy ookal probeer vorentoe kyk, bly jou kop (en hart) terug dwing na gister en eergister en dae en dinge wat was.

Vir wat?

Wil ek mos ook weet, man. Vir blerriewil wat!

Tot jy maar toegee en stil gaan staan en omdraai.

Ja, kom ons kry dit maar oor en verby, dit help tog nie om dit te wil ontken nie, ek is ‘n sentimentele skepsel en eintlik wil ek ook nie anders wees nie.

Die pad lê op hierdie stadium al redelik lank agter jou. Jy kan dit ook maar erken – terug is baie langer as wat vorentoe is. G’n mens weet hoe lank nog vorentoe nie, maar dit kan regtig nie meer so baie wees soos dies wat agter is nie.

Bakens. Versperrings. Triomfe. Neerlae. Vuurwerke. Vloede en brande. Noem dit, en dit was daar.

Nou hoekom is dit dan dat die neerlae en vloede en brande en alles wat duister is, altyd vorentoe dring, terwyl die mooi en lekker so half sku in die donker bly staan? Vir wat is dit dat ‘n mens altyd die negatiewe loop uitgrawe en vergrotings daarvan wil maak? Hoekom is dit dat jy die mooi en die lekker so half soos ‘n klein toffietjie in die kies sit en net so terloops suig-suig daaraan?

En toe tref dit my soos ‘n voorhamer voor die kop! Dis so selfsugtig soos ‘n mens (of is dit net ek?) gebore is, man. Jy glo die goeie moet mos maar altyd daar wees, maar eintlik verdien jy nie die swaarkry wat soms soos doringdraad oor jou pad gespan lê nie. Dit maak dat ek die lekker en die mooi baie maal nie eens raaksien nie, want wees moet dit mos daar wees! Die swaarkry voel allesoorheersend, want ek verdien dit g’n om so te moet ly nie.

Stry?

Net daar neem ek ‘n besluit ... ‘n besluit waarby ek, kom wat wil, gaan hou in die toekoms. Ek sal daardie klein toffietjies suinig in my kies koester. Ek sal hulle suig en rondrol op my tong, totdat die volle smaak vir altyd en altyd in my mond en hart en siel gevestig sal wees. Ek sal hulle een-een uithaal en met groot eerbied, maar ook groot lekkerte, hulle suig en proe en geniet.

En die doringdraad?

Wat daarvan? Ek kan oor ‘n rol doringdraad klouter en klim ... met my toffietjie in my mond!

 

GEE MY JOU RESEP!

Ons het mos maar almal ‘n gunsteling dis by iemand. Jy weet mos – as ek by die of daai gaan kuier, vra ek vooruit: “Ag, maak tog weer vir my van jou lekker …” Sy lag tog al te lekker en jy weet dat sy jou nie teleur sal stel nie.

My kinders weet dat ek weke voordat hulle kom kuier, vir hulle vra wat hulle graag sal wil eet. Afhangende van die tyd wat hulle kuier, sorg ek dat daar ten minste een van daardie versoeke op die dag se spyskaart is. En intussen ruil ons resepte uit dat dit ‘n naarheid is, want ons wil, wanneer ons verlang, daardie lekkerte maak en sommer nog meer verlang terwyl jy eet.

My tannie Leentjie het ‘n paar sulke spesialiteite gehad. Maar jy moes vir Leentjie geken het om dit te kan waardeer. Jy sien, sy was ‘n gasvrou van formaat ... niemand kon by haar kers vashou nie. Onder andere het sy geglo dat dit ‘n verleentheid vir haar is as ons eet en iemand skep ‘n bak leeg. Ja! Dit het eenvoudig vir haar beteken dat haar kos nie genoeg was nie. Groot bakke kos. Groot bakke lekker kos!

My ma se pannekoek was baie lekker, maar Leentjie s’n was lekker in die oortreffende trap. As jy daardie bak oopmaak, het dit gelyk of pannekoek se kind so half dryf in die suikerstroop. Dit was natuurlik (dit weet ek vandag) die baie kaneelsuiker en groot hompe botter op elke pannekoek. Man! Dan was daar mos meer as genoeg ook – niemand mag honger huis toe gaan nie – en jy kon kry soveel soos jou hart begeer.

Nog ‘n ding wat sy beter as my moeder kon doen, was om ‘n sjokoladekoek te versier met ‘n botterversiersel wat om wraak geroep het. Ma s’n het altyd nog so ‘n ‘suikerige’ tekstuur gehad, maar Leentjie s’n was glad en sag soos ... ja! sag soos botter. Noudat ek self koek bak en versier, weet ek dat botter nie ‘n geringe rol gespeel het in daardie hemelse samestelling op die koek nie. Maar dis nie al nie, hoor. Ek weet mos hoe lank ek my icing klits om daardie gladde tekstuur te kry! Die verskil is dat Leentjie nie ‘n elektriese klitser gehad het nie. Nou hoe dan so? Hoe het sy dit gedoen? Iets wat my ma nie gehad het nie, maar Leentjie wil, was Maria, oftewel Marja. Ek kan net dink hoe die stomme Marja staan en klits het tot die blou wolke spat. Maar eet het ons gevreet aan daardie koek!

Elke, elke, elke keer wanneer ek kerriekos maak, dink ek aan my moeder. Die kinders het gepraat van geelkos, want dit het nooit gebrand nie en dit het so ‘n lieflike geel kleur gehad. Onthou soos ek wil, weet ek nie hoe sy daardie spesifieke smaak in haar geelkos gekry het nie. Ek moes baie maal die mengseltjie aanmaak en oor die vleis gooi, maar vandag wil my mengseltjie nie maak soos Ma s’n gemaak het nie. Die kambeentjies, almal ewe dik deur Ma met die hand gesaag, kwart aartappels en dik wortelringe was die lekkerste lekker op aarde. Met lepelsvol van daardie sous op jou reis, het die hemel self voor jou oopgegaan.

So van Ma gepraat – as sy moet weet hoe lyk my daaglikse spyskaart, sal ek sweerlik in baie groot moeilikheid wees. Ma het elke dag van die week ‘n spyskaart vir ‘n koning gehad. Vleis, reis (altyd!) halwe aartappel vir elkeen in die vleis, twee groentes (een sout en een soet) en ‘n slaai. Ha? Is waar, ek lieg nie. En dit op ‘n plaas daar diep in die Namib waar nie so dikwels dorp toe gegaan is nie. Groente het sy self geplant en slim plannetjies is baie gemaak.

Iets wat ek nog net by my ouma en my ma geëet het, is macaroni met kaneelsuiker oor. Weet jy hoe lekker is dit? Ek neem aan dit was Ouma Lida se uitvindsel en Ma het net voortgegaan daarmee. Nou wonder ek net hoeveel van julle wat hier lees, gril nou tot in jou tone daarvoor. Moenie! Probeer dit self en proe – dis vrekkens lekker, my maat.

Lang, lang jare gelede het ek my een tannie bloediglik beledig. Sy was besig om, soos ons dit geken het, transportkos te maak. Dit is niks anders as vandag se potjiekos nie. In my kinderlike onskuld het ek hierdie storie so staan en betrag en by myself gedink dat dit darem ‘n vreeslike deurmekaar spulletjie is. Die naaste waaraan ek kon kom, was nie juis vir my tannie Miesie ‘n kompliment nie. “Dit lyk soos opgooi,” het ek saggies gesê. Wat sy gedoen of gesê het, kan ek nie meer onthou nie. Al wat ek weet, is dat ek dadelik besef het dat dit nie ‘n mooi ding was om te sê nie.

Pa kon ‘n niertjie en vetderm braai dat jy wens daar was nog baie, baie meer. En ja, die stukkies lewer ook nog. As hy so sit en braai het, het ek heeltyd gewag vir daardie opstaan en vir my ‘n stukkie van dit of dat kom gee. Niks is mos lekkerder as wanneer jy dit so reguit van die rooster af eet nie.

Dan is daar my groot onthou van koffie in die bed by Oupa en Ouma. Die gewoonte het later jare uitgesterf, seker toe ons lotjie heeltemal te veel geword het. Dit was nog nagdonker wanneer Boesman (dit was regtig sy naam, al was hy nie ‘n Boesman nie) voor jou bed kom staan met ‘n koppie koffie ... lekker soet en spierwit van die plaasmelk. Manne, manne! Jy slurp hom in en raak net daar weer aan die slaap. Vandag is ek jammer dat Boesman so vroeg moes opstaan om ons almal te kom bederf met koffie. Jy moet weet dat hy, om daardie koffie te kon maak, eers die vuur in die stoof aan die gang moes kry en als ...

‘n Gereg wat ek met groot vrymoedigheid maak, is aartappelslaai. Ma het altyd gesê myne is die lekkerste op die hele wêreld. Maar dan luister ek so na ander mense en ek wonder by myself of myne nou werklik so lekker is? Om mee te begin, reken die aartappelslaai foendies mos jy moet, moet, moet kondensmelk ingooi. Dit is glo die wet van Mede en Perse. En tog doen ek dit nie. Nou wil jy by my weet hoe maak ek dan aartappelslaai? Heheheee! Ek gaan jou nooit my geheim vertel nie, jy kan maar los.

En dan is daar my eie liefie se patties! Wat hy alles in daardie mengsel gooi, is om enige huishoudkundige ‘n hoe bloeddruk van te gee. Mince (afgeweeg), eiers, brood, meel, uie, en sy geheime spices. Ek het eers gekeer, want brood EN meel? Maar nee, hy is seker dis hoe sy Mutti dit gemaak het en dis hoe hy dit maak. Ons het later uitgevind dat skoonma dit g’n so gemaak het nie, maar teen daardie tyd was Liefie al so tuis met sy resep, dat niks meer verander kon word nie. En so van ons kinders gepraat – hulle kan nie huis toe gaan as hulle nie van Pa se patties gehad het nie. Saam daarmee maak hy die lekkerste, fynste mash en gewoonlik soet ertjies. Jy kan maar kom sit en eet, hoor! Hy weet wat hy doen. Oja, die mash is ook ‘n resep op sy eie met onder andere melk EN poeiermelk saam met die homp botter.

Dis nou die ou wat op ‘n stadium geglo het hy kan niks anders as roereiers maak nie. Op ‘n slag was ek op pad iewers heen. My seun was diep bekommerd. “As Ma weer huis toe kom, is ons almal geel van al die eiers.”

So het elke huis seker maar sy eie stories oor of van kos. Gelukkig hoef ons nie van die flops te vertel nie, hoef ons? Of dalk is dit ‘n storie vir ‘n ander dag.

Intussen: Lekker eet!

 

 

 

ONS GROET VIR EERS ...

 Dink soos ek wil, maar ek kan nie onthou wánneer hy in my lewe gekom het nie. Vir my voel dit of hy maar net altyd deel van my lewe was. Nee, dis nou nie dat ons beste vriende of iets was nie, hoor. Dis net ...

Net wát, Martha? Jy wou sê?

Ek moet erken dat ek sit en wroeg om hier te kan skryf. My hele hart roep om hulde te bring aan hierdie man – hierdie allemansvriend – ja tog was hy ‘n vriend van my ook.

Hy was die voorbeeld vir elke onderwyser met wie hy te doen gehad het. Ek is seker hy sou, as hy moes, enige vak denkbaar kon aanbied. Hoe dan so? Bloot omdat die lewe nooit, ooit vir hom ‘n las was nie. As daar ‘n berg voor hom was, het hy hom geklim met mening. Afdraandes? Man, al moes dit gly-gly gaan, hy sou die pad voluit loop.

Kerkman. Gesinsman. Vriend. Noem maar op!

As ou Coets in ‘n vertrek gestap het, het jy geweet: Hier is ou Coets. Glad nie omdat hy luidrugtig was of opgedruk het nie, hoor. Bloot daardie persoonlikheid wat niemand mis kon kyk nie.

Jare terug verloor hy sy been. Ek is behoorlik in sak en as. Wat gaan nou van hom word? Hoe gaan hy dit verwerk? Hoe gaan hy hierdie krisis oorleef?

Toe ek nog dink hy is in die hospitaal, of ten minste by die huis in die bed, loop ek hom raak iewers. My hart gaan aan die klop en ek is kortasem. Hoe maak ek nou? Jy weet mos, ‘n mens soek so half na die ‘regte’ woorde vir die ‘regte’ situasie.

Ek loop nader met ‘n bedrukte gesig. En ou Coets? Die glimlag op sy gesig is so helder soos ons son daar buite. Hy loop, man, hy loop ... en hy lewe!

Soos met enige vriend wat gaan, kan ‘n mens jouself oorgee aan ‘As ek maar dit ...’ of ‘As ek maar dat ...’. As jy soek, kry jy altyd ‘n goeie rede om jouself met daardie swepie op die rug by te kom tot die bloed in strale loop.

Maar nee, los daardie selfverwyt, man. As jy mooi dink, gee hy nie nou ‘n snars om oor my en my worries nie. Hy is vol vreugde en liefde en alles wat mooi en heilig is.

Dus ...! Kom ons vier die lewe wat ons saam met ‘n vriend geken het. Kom ons onthou die mooi en die goed en bou daarop voort.

Ou Coets, dit was goed om jou te ken!

OM AFSKEID TE NEEM VAN OU VRIENDE

 

Sy staan en kyk na die drie van hulle en ‘’n groot weemoed pak haar beet. ’n Hartseer so groot soos die hele heelal kom maak sy lê in haar hart. “Dit is dan die einde van my pad met julle drietjies,” mymer sy. Dit voel kompleet vir haar soos om afskeid te neem van ‘n geliefde lid van die familie.

Sy was sommer nog nat agter die ore toe hierdie drie deel van die gesin geword het. Pa was nog ‘n jong boer en geld was nie te volop nie. Jou ja, soos ons weet, as geld skaars is, ly ‘ekstras’ gewoonlik skade. As jy ‘n veeboer wil wees, koop jy skaap, nie waar nie? Meubels is beperk tot die mees noodsaaklike items ... die res moes wag vir anderdag.

Baie goeie huisvriende pak op en verhuis na Suid-Afrika. Hulle het nie plek vir hierdie drietjies nie en gevolglik word Ma en Pa gebless met hulle. Pa het, teen sy beterwete, sy hand diep in sy sak gesteek om Ma se droom waar te maak. Ma smile van oor tot oor ... sy voel soos ‘n ryk vrou met hierdie drie in haar huis.

Nadat Ma met hulle klaar is, sou jy nooit sê hulle kom al ‘n hele paar jaar aan nie. Hulle het vier klein kindertjies oorleef, maar nou pryk hulle in Ma se heiligdom – die sitkamer.

Pa vertel dat die bal-en-klou ontwerp dateer uit die vroeë 1900s en die Hollanders het in die Kaap begin om die riempie-stoele te maak. Vir ‘n ou wat laas week nog gekla het oor hoe onnodig hierdie geld uitgee nou eintlik is, lyk hy nogal heel in sy noppies, dink sy by haarself.

En nou is hulle op pad iewers heen. Sy wil graag glo dat, wie hulle ookal oorneem, ook so trots op hulle sal wees soos Ma was. Dat hulle ook so lief vir hulle sal wees soos wat sy van kleins af was ... en nog altyd is.

Dit is op hulle wat die gesin elke Sondagoggend op die plaas kerk geluister het. Dit is op hulle wat sy en Pa soms sit en gesels het tot ou nag toe. Dit is op hulle wat die dominee en ouderling gesit het wanneer hulle op die plaas was vir huisbesoek. Dit is op hulle wat sy haar eie kleintjies slaap gemaak het wanneer hulle by Pa en Ma gaan kuier het. Die lys is lank. Die heimwee is groot.

Jy kan maar nuwe kussings op sit, Mevrou die nuwe eienaar, maar nooit nie, ooit nie, sal jy my onthou kan wegvat nie.

Mag hulle jou hart vol kom lê en mag jy sag sit en lekker kuier op hierdie klein stukkie van my hart wat nou daar by die deur uitgedra word.

DIE HERE IS MY HERDER

 

Die Here is my herder

(

Lees hierdie stukkie met die gedagte dat die skape waarvan Dawid in Psalm 23 praat, hoog in die berge gaan wei het. Dit was bergwêreld en hulle moes dus op en af teen die berg vir weiding)

Die Here is my herder, ek kom niks kort nie. Lank voor ek vra of selfs DINK om te vra, het U reeds geweet wat ek nodig het.

Daar kom tye in my lewe wat dit so goed gaan – dis byna soos die stil geklots van water in ‘n poel water wanneer die wind liggies daaroor waai. My lewe is stil en rustig en ek ervaar U goedheid in oorvloed. Dit is die tyd wat U my laat rus in groen weivelde. My siel is vol vrede en heerlike vreugde in U nabyheid.

Die stilte in my siel is voelbaar, want niks, maar NIKS kom by die lieflike voorsiening uit U hand nie.

U weet egter, lank voordat ek dit besef, dat daar swaar paaie berg-af voorlê en dit is juis vir hierdie swaar paaie wat U my nou troetel en versorg. U gee my nuwe krag vir die pad wat voorlê ... selfs al weet ek nie daarvan nie. U doen dit tot die eer van U heilige Naam.

Maar Here, dan kom die dag wat ek weer berg-af moet strompel-val. Die dag wat ek nie meer hier langs die poele van vrede en stilte kan bly nie.

U stap langs my. U is die goeie herder wat weet wanneer hierdie kind van U gaan struikel en val op pad af van die berg van vrede af. U stok en U staf hou my regop en lei my deur die donker dieptes en doodskaduwees. Ek sal nie vrees nie, want al kan ek U nie sien in die donkerte nie, weet ek dat U met my is. Of ek val en of ek opstaan, U is met my. Ja, U is die goeie Herder. In U hande is ek veilig, Here.

En dan, ewe skielik, is ons deur die donker dieptes en die son skyn weer. My Here! Het U dit vir my gedoen? Daardie tafel wat tot oorlopens toe vol is? Is dit vir my? Is hierdie nuwe kleed vir my bedoel?

Sy stem kom sag: Welkom in My huis, my kind. Jy is die eregas aan hierdie tafel. Ek het dit vir jou gedoen, my dierbare kind. Kom,  kom ons gaan sit aan by die feesmaal.

My antwoord hierop kom uit ‘n hart vol vreugde: U goedheid en liefde sal my lewe lank by my bly en ek sal tuis wees in U huis tot in lengte van dae.

OM 'N WENNER TE WEES OF NIE

Ek weet nie van jou nie, maar ek kan nogal so nou en dan vasval op youtube en my tyd erg verspeel daar. Nee, ek kyk nogal nie grappies en goeters nie, maar ek stry nie dat ek my tyd baie beter kan gebruik as om rond te blaai tussen die video’s nie.

In elk geval, so beland ek toe anderdag by Britain’s Got Talent. Hierdie spesifieke video is oor kinders wat uitsonderlike vertonings gelewer het en dan is daar mos daardie gesogte knop wat gedruk word sodat die goue vlokkies in hulle miljoene op die kunstenaar neerdaal.

Man! Hulle het my behoorlik in trane (regtig!) gehad. Die kind huil op die verhoog, die ouers huil agter die skerms, en soms huil die beoordelaars ook sommer saam. Great stuff!

En daar gaat my kop weer met my! Want, jy sien, dit is glad en geheel en al glad nie wat ooit in my lewe met my gebeur het nie. Ek het, soos elke ander kind of grootmens, mos ook my strewes en begeertes gehad, maar helaas ...!

Wenners! Daardie kinders is uit en uit wenners en verdien al daardie aandag en applous en pryse en wat nog alles. Is mos, ha? Dit is hulle goeie reg dat die ouers trots spog met hulle! Ek meen te sê, as jy goed is, is jy goed!

Maar hoor hier, wat van die enetjie wat ook na daardie einste kompetisie toe gegaan het met sterre in die ogies, maar wat nie verder as die eerste paar oomblikke van die eerste oudisie gekom het nie? Daardie enetjie wat huil-huil by Pa en Ma aangekom het? Ek vra jou: Wat van hom? Maak dit hom nie ook ‘n wenner omdat hy ten minste probeer het nie? Maar wie traak?

Maar die kompetisie daar gelaat ...

Ek hoor anderdag van ‘n man wat ‘n reus in sy bedryf is – hy is nou werklik sukses in hoofletters. Iemand maak die opmerking: Op skool sou jy dit nooit gesê het nie. As daar ooit ‘n bullebak en nikswerd was, dan was dit hierdie mens. O ja? En nou? Wat sê jy nou van hierdie einste niksnuts wat vandag by verre jou meerdere is? Want, jy sien, toe hy op skool was, het niemand omgegee dat hy soggens doodmoeg by die skool opdaag nie. Doodmoeg as gevolg van die pa wat homself elke dag besimpeld drink en niks vir niemand omgee nie. Het die Meneer of Juffrou ooit probeer uitvind waarom Seun so opstandig en mislik was? Ek glo nogal nie so nie, hoor.

Wat nou van die kind wat elke prysuitdeling wat bestaan het in twaalf jaar, bygewoon het in die hoop dat daar iewers ‘n prys na sy kant toe sal kom? Daardie kind wat elke nag, ná elke prysuitdeling, met leë oë in die donker dak lê en vaskyk met ‘n moedeloosheid wat so groot soos die heelal is? Dis nou daardie kind wat waaragtig hard probeer het, maar nooit goed genoeg is nie? Is hierdie kind nie ‘n wenner nie? ‘n Wenner wat, ten spyte van teleurstellings keer op keer, maar net weer en weer probeer het?

Wat van die pa en ma wat met ‘n gestremde kindjie straat af stap en almal oe en aa, maar so met die wegstap dan jy die Here dat so iets jou gespaar is? Weet ek en jy van die nagte van kommer en sorge, omdat hulle nie herwaarts of derwaarts weet met hierdie sonskynkindjie van hulle nie? En tog sal jy hulle nooit hoor kla of murmureer nie. Is hierdie ouers nie geregtig op erkenning en respek en bewondering vir die grootse werk wat hulle met hulle liefkindjie doen nie?

Wat van jou buurman met olie besmeerde hande en klere, wat daglank onder sy motor lê sodat hy asseblief tog net môre sy kinders betyds by die skool kan kry? Na my mening verdien hy ‘n medalje, in teenstelling met my en jou wat vroeg gaan inkruip en môre-oggend net die sleutel draai en woerts, daar gaat ons!

Wat van die antie wat elke dag van elke week van elke maand op die hoek van die straat staan en braaivleis verkoop? Het jy al vir haar gevra hoekom sy nie ‘n ander (en makliker) werk doen nie? Nee, ons loop liewers neus in die lug verby as om aandag te gee, nie waar nie? As jy die moeite sou doen, sou jy hoor dat haar man jare terug oorlede is en haar gelos het met vier klein kindertjies. Sy het geen opleiding nie en moes uitspring om die kinders in die skool te kan hou. Nou spaar sy geld om haar huis af te los en volgende is ‘n eie karretjie sodat sy nie so ver hoef te loop van die lokasie af nie. Ek haal my hoed af vir haar! Ek eer haar vir die onbaatsugtige werk wat sy lewenslank doen ter wille van haar kinders.

Ek kan vir ewig aanhou met ‘wat van die’ en ‘wat van daai’, maar ek dink jy verstaan nou my hart. Jy verstaan dat ek eintlik in opstand is teen enige pryse en ophemel en groot fanfare van enige aard.

Ek haat enige vorm van kompetisie en die gepaardgaande vergelykings wat daar sulke tyd noodwendig tussen mense getref word. Ek haat vandag eksamens en toetse in die skool met ‘n passie. Ek haat dit dat daar vir twaalf jaar op my rapport geskryf is dat ek nie goed genoeg doen nie ... goed genoeg vir wie? Goed genoeg volgens watter standaard? Goed genoeg om WAT mee te maak?

Ek weet vandag dat elkeen van ons, ja EK ook, ‘n wenner is. Die meeste van ons sal nooit ons name in die koerant sien of daar sal nooit goue vlokkies op ons neerdaal nie, nie waar nie? Ongelukkig glo ons dan ook later ons is nie goed genoeg nie en ons lewe dan maar ook met ‘n houding van ek is ook maar net hier ... waarvoor weet ek nie regtig nie.

Ek is net so baie, baie dankbaar dat ek iewers langs die pad geleer het dat ek niemand bly hoef te maak om ‘n wenner te wees nie. Ek weet, deur die genade van die Here, dat ek ‘n wenner in eie reg is.

Weet jy al dat jy ‘n wenner is?

Ek vra maar net.

JY VANG MY NIE 'N TWEEDE KEER SO NIE!

O lockdown, o lockdown!

Kyk, nou het ek alles gehoor en gesien. Ek het lanklaas so lekker gelag soos netnou.

Ek glo jy het so pas besluit dat jy as-ha-blieff nie nog een enkele storie of skryfsel of wat ookal oor die lockdown wil hoor nie ... ek ook, ja ... tot ek hierdie een met my eie ore gehoor het.

Jy sien, die storie begin eintlik toe die toemakery ‘n tyd terug begin het. Iewers in onse land is ‘n klein dorpie en die nuus trek baie ver en baie stadig voordat dit daardie dorpie se inwoners bereik. Soos met baie van ons, is daar ‘n vredevolle gesinnetjie waarvan die pa en ma saans ‘n ou rooietjie geniet. Maar, skade op skande! Hulle hoor toe eers van die toesluitery toe alles al klaar toe is.

Die ellende was hoog in die blom by daardie huis, hoor. Vroutjie was ontsteld dat geen een van haar goeie vriende haar gewaarsku het nie, maar helaas ...! Nood leer bid en van iewers af het hulle darem geholpe gekom vir een of twee aande se rooi plesier.

Hoor ons mos nou vanmiddag weer dat daardie selfde ou dorpie, saam met die res van die streek, natuurlik, alweer bot-, bot-, bottoe is saam met alles wat rooi is, natuurlik. Ek kry die tyding hier in die suide en skree ontsteld: “Bel die vrou in die klein dorpie! Bel haar dadelik!”

Ek gee ‘n uur of twee kans voordat ek vir vroutjie bel. Heigent hert! Ook maar goed ek was so opdringerig dat sy moet gebel word.

“Was jy by die bottelstoor?”

“Ja! Ek het opgestock.”

Ek sug verlig, want nou sal alles mos darem mooi glad loop in die twee weke wat volg, dan nie?

Sy vertel my van haar besoekie. “Ek kom daar en sien vyf ou vriende wat ek maande laas gesien het. Ons kuier daar in die winkel dat dit bars, hoor. Intussen moet die Mary agter die till ons goedjies opslaan. Nee, ons het lekker gekuier, hoor.”

Sy lag. Ek was die enigste vrou in die winkel – dis nou mos behalwe Mary, maar dit het my nie ‘n oomblik getraak nie.

Van langsaan van die winkel af, kom Ansie vervaard ingestorm. “Hei julle, gaan hulle die sigarette ook toesluit?”

“Nee, Ansie, jy is orraait, hulle sluit nie jou goed toe nie.”

Ansie draai in haar spore om en stap (dalk met ‘n klein bietjie vaster tred?) terug winkel toe om haar werk te gaan doen.

Mary vryf haar hande in genoegdoening saam. “So wraggies waar, vandag het ek die Dominee loshande gebeat, hoor. Kyk die karre voor my shop, en dan kyk jy die karre Sondag voor die kerk!”

In elk geval, met die rooies in die kar – nogal op die voorste sitplek! ry sy versigtig huis toe – hand op die kosbare rooi voggies sodat dit tog nie kap of dalk van die sitplek af rol nie, sien.

Sy onthou van ‘n vriend wat die vorige keer ook hewig in die nood was. Nee, hy is iewers op pad en die ontvangs is ellendig. Bel weer. En weer. Hy MOET weet dat hy moet sorg dat hy voor toemaaktyd by die dorp kom!

Ag ja, so sit vroutjie donkeraand by die huis met die goedjies nog altyd op die voorste sitplek van die motor. Want, jy sien, haar man is ook nie by die huis nie en sy maak nie daai bottel oop as sy alleen is nie.

Wat ‘n antiklimaks, ha?