AREND OF KALKOEN?

Jy het vir seker al die storie gehoor van die arend wat deur die moeder-kalkoen uitgebroei is. Die gevolg was dat die klein arend op die grond loop en pik het saam met sy stiefboeties en -sussies en nooit bewus was daarvan dat hy eintlik kan vlieg nie. Op ‘n dag sien hy toe ‘n arend hoog in die lug vlieg en hy besef – ek is ‘n arend. Ek hoort in die lug!

Ek het hierdie storietjie al baie maal gehoor, maar nog nooit op myself van toepassing gemaak nie. Nee, ek weet regtig nie hoekom nie, hoor.

Ek sit nou weer en kyk na ‘n program waar hierdie klein arendjie bespreek word ... en dit daal op my neer! Sowaar! Ek is 65 en ek het vanaand vir die eerste keer in my lewe besef ek is ‘n arend. En hoe meer ek die ding bedink, hoe meer besef ek dat ek eintlik al hoeka vlieg, maar dat ek nog altyd saans saam met die kalkoene en hoenders kom slaap.

Simpel? Laf? Ja, seker. Maar ek het ‘n ander woord daarvoor. Ek hoor nie dat mense nog baie praat van iemand wat ‘steeks’ is nie, maar dis nou ek daai. So steeks soos ‘n hardegat donkie wat besluit het hy staan waar hy staan. Ja, dis nou ek daai.

Ek moes nou behoorlik inventaris hou van al die redes waarom ek in die lug behoort te bly. En sowaar, daar is nogal ‘n lysie en ‘n half, hoor.

Nou hoekom dan die stupid gewoonte om maar liewer saam met die hoenders in die aand te gaan slaap? Hoekom bly ek dan sommer vir weke en maande saam met hulle? Hoekom, vra ek jou?

Die slotsom is die vreeslike mooi woordjie: nederigheid. Ja, dis mooi en goed en baie beskaafd om nederig te wees, maar elke ding het sy perk.

Waarom, o waarom wil jy jou lampie onder die spreekwoordelike maatemmer wegsteek? Of nog erger, waarom blaas jy vir lampie dood en bêre hom in die besemkas? Ja, hy kry nie eens ‘n ereplekkie iewers in ‘n vertoonkas nie, hy word onseremonieel in die besemkas tussen die besems en skottels en skoonmaakgoed gedump.

Hoekom sou jy so ‘n dom ding wou doen?

Opeens spring die waarheid vierkantig voor my: Jy doen dit omdat jy nog nooit in jou eie vermoëns geglo het nie. Die hele heelal sien dat jy ‘n arend is en respekteer jou daarvoor, maar jy ...? Wat doen jy?

Jy sit daar op die mishoop saam met die hoenders en Arend vra jou wat maak jy daar. Jou antwoord? Ag, ek doen maar my dingetjie so stilletjies, hoor. Ek is nou maar wie ek is en ek geniet wat ek doen, maar moet tog net nie ‘n ophef daarvan maak nie, seblief tog nie.

En nou wil ek vir jou kom sê: Sies vir jou! Gebruik jou vlerke en vlieg hoog, arendskind.

SPYT KOM MOS MAAR ALTYD TE LAAT

Ek luister gereeld na ‘ons’ Mengelmoes op Kanaal 7, maar vanaand vang die tyd my en ek skakel ‘n bietjie te laat in. Ai, vir ‘n oomblik wens ek dat ek maar liewer glad nie die radio aangesit het nie...

‘n Vriend van ‘n vriend is oorlede, hoor ek. Ai man, het ek dit maar nie gehoor nie. ‘n Hartseer so groot soos die heelal oorval my. Ek sit verstar. My hart pyn. Ek is diep seer.

Hoekom? Nie omdat ek hom regtig geken het nie, hoor. Dis bloot die gedagte aan daardie skeiding tussen geliefdes wat my tussen die oë tref. Daardie  hartseer wat ‘n mens nie ontslae van kan raak nie. Daardie hartseer wat jou soms wil laat uitroep: “Stop net ‘n slag, wêreld, stop net ‘n oomblik en gee vir my ‘n klein kansie om net my asem asseblief tog terug te kry.”

Nou weet ek nie van jou nie, maar ek het mos daardie aaklige manier om te gaan grawe in die verlede. Ek grawe sowaar elke keer wat ek lelik was met my geliefde uit. Ek grawe hulle uit en ek wroeg daaroor. Ek vat daardie spreekwoordelike swepie en ek slaan en slaan my rug tot hy rou is. Ek gun myself geen rus nie, want ek is so bitter, bitter jammer oor daardie oomblik of twee wat ek toegegee het aan my humeur.

Ek wroeg en ek ween oor dinge waaraan ek niks kan verander nie. Ek probeer in my gedagtes om die omstandighede van daardie oomblik te verander – asof ek ooit daarin sou kon slaag!

Ek weet ek is laf, maar ek is soos ‘n blindemol in die grond – ek moet dieper en dieper delf in die seer.

Nou vra jy my: Waarom dan Martha? Wat wil jy daardeur bereik?

En ek antwoord: Ek weet nie, man. Al wat ek weet is dat spyt altyd, maar altyd te laat kom. Ek besef dat ek vandag my ALLES sal gee om sekere dinge ongedaan te maak, maar helaas, dit sal nooit kan gebeur nie.

Dan kom ek maar net by die een groot gedagte: Gee vandag die liefde, die blomme, die komplimente wat jy daar by die graf wou gee. Die aaklige werklikheid is dat jou geliefde glad nie meer traak oor blomme en dinge die dag wanneer hy of sy by Jesus is nie. Maar ja, die heerlike waarheid is ook dat hy of sy ook glad nie meer traak oor die lelike dinge wat jy of wie ookal aan hom of haar gedoen het hier op aarde nie.

Dan kom ek by die slotsom: Sit jou swepie weg, Martha! Hou op om jouself te kasty met dinge van die verlede. Wanneer jy dan die dag wel aan jou geliefde dink, doen dit met ‘n glimlag en vrede in jou hart.

En dan? Dan dank jy die Vader vir die voorreg wat jy gehad het om daardie liefmens in jou lewe te hê.

SÊ NOU MAAR EK VAL?

My lewe lank het ek ‘n probleem met hoogtes ... o jimmeltjie tog! Moet my net nie vra om daar of daar op te klim nie, hoor. Ek is baie gewillig om baie dinge te doen, maar as ‘n ding ‘n bietjie hoër is as my kniekoppe, weier ek baie maklik; ordentlikheid en my goeie opvouding ten spyt.

Die dag wat ek saam met my suster en maatjies was en almal spring van die muurtjie af tot op die gras, was een van daardie dae. Almal spring, maar hierdie kind staan en beskou die spulletjie van ‘n afstand af.

Die muurtjie agter ons ... 

“Kom, spring jy ook. Dis nou jou beurt,” moedig een aan.

Ek weet ek is vas. Ek het nou geen keuse nie. Ek maak reg en spring. Ek weet ek moet uithaal om nie dalk myself teen die muur te pletter te val nie. Ek spring. Ek trek vir ewig deur die lug. En, o liewe genade, ek val myself in ‘n ander bloedgroep in. My wind is uit en ek lê en hyg na asem. Almal koer en kloek om my, want Ma mag nie sien wat nou hier gebeur het nie.

Ek staan daar op en ek weet: van daardie muurtjie af spring ek nooit, ooit weer nie.

Maar die lewe het ‘n manier om nie op te hou met ‘n bangbroek nie. Dit gebeur keer op keer. Weer spring ek. Weer val ek my des moers.

Die L.O.-klas in die skool was my nagmerrie. As ons die dag daar instap met ons blou outfits en die perd en die brug staan reg, dan weet ek hier kom moeilikheid. Flippit, kan dit dan nie ophou nie?

Die een dag, soos baie ander, moet ons in ‘n ry staan. Elkeen kry ‘n beurt en niemand mag oorgeslaan word nie. Sien nou asseblief hierdie prentjie en kry seblief tog ‘n klein bietjie meegevoel met die bang kind.

Jy moet hardloop, op die wipplank land, en in die hardloop kry jy dan hoogte om oor die perd te spring. So maklik soos roomys eet in die somer, nie waar nie?

Ek gaan staan heel voor. Ek reken as ek eerste is, doen ek dit gou en dan is dit oor en verby. Maar ai, toe juffrou Lilla roep, sien ek nie kans nie. Ek skuif een plek terug. En weer. En weer skuif ek terug. Op die ou einde staan almal eenkant en net die kind met die lam bene staan nog daar om te hol, wip en spring.

Almal moedig aan. Almal wag. Almal is haastig dat die bewende stuk jellie klaar moet kry sodat hulle iets anders kan doen wat ewe lekker is.

Ek hardloop. Ek land met ‘n slag op daardie wipplank. Ek trek hoog deur die lug. Iewers in die vaart kry ou Lilla my een arm in die hande. Ek swaai deur die lug, maar die arm bly hier by Lilla. Moet ‘n swaai tot by die maan land ek met ‘n slag voor haar voete.

Ek staan daar op en ek weet: oor hierdie ding spring ek nooit weer nie.

Mettertyd raak dit so ‘n bietjie makliker – jy kan self besluit of jy wil opklim of nie. jy kan self besluit of jy gaan spring of nie. Ja, reg geraai – ek het nooit weer iewers opgeklim nie en nooit weer iewers afgespring nie. Ek is vas en stewig op die aardkors geanker en niemand oortuig my anders nie. (Nee, ek gaan nie nou vertel hoeveel maal ek in my lewe bloot neergesloeg het op die grond nie!)

Vanaand, jare later, besef ek hoeveel ek in hierdie lewe gemis het. Ek kyk na ‘n program en die aanbieder vertel van ‘n omie van tagtig wat valskermspring ten bate van kinders met kanker. Hyself het ook kanker, maar hy glo dat hy te veel het om te doen om nou op ‘n hopie te gaan sit.

Die aanbieder bely: “Vandag het my hele lewe verander. Ek kan nie meer dink ‘Sê nou maar ek val’ nie. Van vandag af is my leuse: Sê nou maar ek vlieg?

Is dit nie ‘n openbarende gedagte nie? As ek nie waag nie, sal ek nooit wen nie. Die spreekwoordelike muurtjie waarvandaan jy moet spring, kan dalk jou lewensdroom wees wat jy nog altyd te bang was om mee te begin. Dink ‘n bietjie daaroor, dis uiters bevrydend.

So het ek twee jaar terug uiteindelik met bewende vingers my eerste sin begin tik aan my eerste boek. Vir my was dit baie hoër en baie erger as die hoogste muurtjie, maar ja, ek het gespring en ... toe vlieg ek!

'n LEEFTYD WAT VOEL SOOS GISTER.

Sewe-en-dertig jaar gelede ...  

Dit voel soos gister, maar dit is ‘n leeftyd terug. Sewe-en-dertig jaar gelede het my lewe vir altyd en altyd verander. Sewe-en-dertig jaar gelede het my lewe, so kan jy maar sê, voor begin. Ja, die dag voor dit en die dag daarna kan jy nooit, ooit met mekaar vergelyk nie.

Die oggend het baie deurmekaar begin. Skielik was ek die taxi wat een en elk by die haarsalon moet besorg. Ha-a, vergeet van die bruid wat voete omhoog nog so ‘n bietjie laat kan lê in die kooi. Vergeet van die bruid wat rustig haar naels verf en sielsalig ‘n koppietjie tee met ‘n broodjie geniet. Nee jong, daar van niks van sulke dinge nie. Almal is besig en die bruid moet haar kant bring! Dalk was dit ‘n goeie ding, want daar was nie tyd om te dink en (dalk) koue voete te kry nie.

Sewe-en-dertig jaar gelede het ek aan die arm van my pappa kerk toe gestap. Dit was ‘n emosionele oomblik vir albei van ons. Hy, omdat hy nie sy kind wil sien seerkry nie, sy omdat sy sy hart gelees het. Hy het ‘n kort oomblik gaan staan en saggies gefluister: “Liewe Jesus, vat asseblief my kind se handjie.”

Ek het nie geantwoord nie, want my woorde was te min. Hy het dringend gevra: “Het jy gehoor?” Ek het net my kop geknik, want die trane het baie vlak gelê.

Sewe-en-dertig jaar terug het ek, my liefie kindjie en my pappa die paadjie kansel toe geloop. Ek onthou my moeder se groot, wyd-oop oë toe ons verby haar loop. Ek kon sien dat die trane glad nie ver is nie.

Sewe-en-dertig jaar terug het daardie dogtertjie, tot ontsteltenis van haar ouma, op die mat voor die preekstoel rondgekruip. Die dominee het sy preek onderbreek met ‘n “Los haar maar, sy pla nie.”

Sewe-en-dertig jaar gelede het ek die heel laaste keer my handtekening gemaak met ‘n ander van. Van daar af was ek trots op my nuwe van. Vandag nog teken ek dit met trots in my hart!

Sewe-en-dertig jaar gelede het daardie dogtertjie saam met my die kerktrappies afgestap. “Kan ek nou maar vir oom Duitser ‘Pappa’ sê?” wou sy opgewonde weet.

‘n Leeftyd terug het hy my daar op die kerktrappie gesoen. ‘n Leeftyd later soen hy my nog altyd met groot liefde en omgee en respek.

Sewe-en-dertig jaar wat voel soos vir altyd en altyd ...

En tog ...

Tog voel dit soos gister.

ONS BOU 'N HUIS

Ons is ‘n groepie wat woel en werskaf om gereed te kom vir die Radiothon van Kanaal 7. Hoe langer ons so saam is, hoe meer verstom dit my hoe ons as (in sommige gevalle) totale vreemdelinge vir mekaar, so maklik kan inskakel en saam werk. Die een is bedrewe met dit, die ander weer met dat. Die eindproduk is keer op keer verstommend suksesvol.

Hoe werk dit? Hoe gebeur dit dat almal byvoorbeeld nie goed is met broodbak en niemand kan biltong maak nie? Dit slaan my totaal en al dronk, hoor.

En toe hou ons ‘n heerlike tee. Die plek is gepak van die Keetmanshopers. Dit gesels en kuier dat die spreekwoordelike spoeg so spat. Almal voel tuis en almal is bly om daar te wees. In my hart het ek so ‘n klein bietjie twyfel oor dit wat moet gebeur – mense wat hulle ‘stories’ vir ons gaan vertel. Wat nou as daar een opstaan en volksvreemde goed staan en praat? Wat nou as een besluit dit is tyd dat die ou lotjie wakker geskud moet word met ‘n storie wat die bloed in jou are laat stol?

Maar nee. Een na die ander staan hulle op en deel hulle hartsdinge met ons en keer op keer voel dit vir my asof dit maar my eie storie ook kon gewees het. Al die stories het een doel voor oë – die Here is groot en Hy sorg vir sy kinders.

Skielik breek die lig vir my deur. Aardetjie, Martha, hoe kon jy dan so dom wees? Hoe kon jy dit vergeet wat die Woord vir ons uitspel? “Laat julle as lewende stene opbou tot 'n geestelike huis ...”

Ons is dus ‘n eenheid, maar elkeen het sy eie doel, nie waar nie? Ek wil so ver gaan deur te sê, geestelik of nie geestelik nie, waar mense in ‘n groep saam is, vorm dit noodwendig ‘n eenheid ... of dan ‘n huis in hierdie geval.

Dis toe wat ek die prentjie van die boumateriaal sien. Stene, sement, hout- en staalbalke, plafonne, bouklip, verf, gras vir die grasdak en wat nog alles. Ek loer by ‘n stoorkamer in en sien groot kartonne opmekaar gestapel. Die inhoud is duidelik op elke karton geskryf: snoesige lakens; groot, sagte handdoeke; luukse gordyne; satynkussings; vadoeke. Ek hou op met lees, want ek besef dit gaan my heeldag vat om alles in te neem.

Ek sug by myself. Sjoe, hierdie is ‘n grote, jong. Ons wil soms asseblief tog die grootste en die sterkste wees, nie waar nie? Ander kere wil ons die mooiste en die slimste wees. Jaloesie is baie maal ‘n mens se grootste vyand wat dit betref.

En tog! Wat as die bouklip wat in die fondasie gebruik moet word, nou skielik besluit dat hulle liewer op die kombuisvloer wil wees. Of as die sinkplaat wat op die dak moet kom besluit hy wil vanaand plekke ruil met die sagte wolkombers op baba se bed. Kan jy jou dit indink? Watter chaos sou dit veroorsaak as elkeen self kon kies waar en hoe hy gebruik wil word? Dink jou dit in as die vadoek besluit dit is sy beurt om vanaand op ouma se bed te wees en satynkussing moet kombuis toe trek. Mmmm, ‘n groot gemors, sou ek reken.

Nou hoekom is dit dan dat ek soms die sinkplaat en dan die vensterruit en dan daarna die wolkombers wil wees? Hoekom kan ek nie tevrede wees om bloot te wees dit waarvoor ek gemaak is nie? Hoekom gun ek nie die pikante teepot op die tafel haar fleur en skoonheid nie? Dit is tog waarom sy op die tafel is, ha? In elk geval, noudat ek daaraan dink, sy vat ook maar daagliks die hitte wat na haar kant toe kom, nie waar nie? Ek dink nie ek sou staan om vol kookwater gegooi te word nie, hoor.

Ek het, soos elke ander keer, afgedwaal van my storie af. Wat ek wou eintlik maar net wou sê is dat dit verstommend is hoe so ‘n klomp siele so ‘n mooi eenheid, of in hierdie geval, so ‘n mooi huis kan vorm ... sonder foute, sonder water wat deur die dak drup of mure wat gebars is.

Verstommend! Voorwaar verstommend.

LIG NA DIE DONKER

"Jy kan die donker, swart hond van jou stoep af gooi ..."

Sjoe, ek moet dit met jou deel! Ek luister na 'n onderhoud met Valiant Swart en sit verstar! Dit is hy wat 'Sonvanger' geskryf het. Hoe kon ek dit nie weet nie? Dit slaan my dronk, want dit is presies wie hy is, nie waar nie?

Die lied is sprekend van sy hart nadat hy gehoor het dat 'n jongman selfdood gepleeg het. Ralph Rabie, beter bekend as Johannes Kerkorrel, was 'n vriend van hom en hy was bewus van die stryd met depressie wat die jongman gevoer het.

Op daardie oomblik gaan sy hart uit na Ralph se ma. Hy wonder hoe sy ooit weer 'die lig' sal sien en ervaar in haar donkerste nag.

Ek is verstom deur soveel rou emosie in so 'n eenvoudige bewoorde liedjie. Hoewel ek nie voorheen die storie agter die liedjie geken het nie, het dit nog altyd iewers 'n snaar in my hart geraak. Dit is asof ek nog maar altyd geweet het dat hierdie lied nie sommer toevallig gebeur het nie.

Dis een van daardie songs wat almal wat Afrikaans sing, al gesing het. Laurika, Theuns, Reventse, Karen Zoid, ek, jy ... wie nog almal? Dit spreek tot so diep in jou hart dat jy onwillekeurig saam moet sing en saam moet soek of jy die son nog kan sien skyn. Jy voel, nee, jy SIEN die pyn wat die verpletterde ma van daardie jongman ervaar het by die verlies aan haar kind.

En tog besef hy dat daar altyd 'n ligkolletjie iewers is. As jy mooi kyk en (waarskynlik) 'n bietjie soek, sal jy die son weer sien skyn.

Sy uiteindelike uitspraak is dan ook: "Jy KAN die donker, swart hond van depressie van jou stoep af gooi en aangaan met jou lewe."

Wow!

Kyk of jy vir my die son kan vang
Daar's 'n kamer in die huis waar ons die son kan hang
Dit is donker by die venster in die middel van die dag
Onthou jy nog hoe helder die kamer kon lag
Kyk of jy vir my die son kan bring
Daar's 'n liedjie in die gange waar die son kan sing
Want dis stil in die hoekie hierdie koue seisoen
Kan jy sien wat die wind en die reën aan my doen

Sonvanger ek vra jou mooi
Laat hom weer vir my kom skyn
Sonvanger laat my verstaan
Hoe 'n somer sommer so in die niet kan verdwyn
En laat hom skyn

Kyk of jy vir my die son kan kry
Daar's 'n huisie in my hart waar die son kan bly
Kyk of jy die son vir my kan steel
Daar's 'n plekkie in die tuin waar die son kan speel
Koor

Bring 'n bietjie lig vir die draaie op my pad
En 'n handjie vol strale vir die donker in my hart

Koor

Woorde & Musiek: Valiant Swart

DIE VERHAAL VAN DIE BAIE KOPPIES EN DIE EEN BEKERTJIE

Ek sit vanoggend rys op die stoof en skielik tref dit my: Hierdie koppie waarmee ek so pas die rys afgemeet het, het ‘n storie wat vertel moet word. En toe kom die klein stemmetjie mos: “En wat van al jou ander koppies? Het hulle nie ook die reg om hulle stories te vertel nie?”

As jy hier lees en jy het nie koppies in jou huis nie, weet ek min of meer hoe oud jy is. Want, jy sien, toe ek mens geword het, was die enigste bekers in die huis die blikbekers waarmee my pa vir die werkers op die plaas bruinsuiker geskep het in die rantsoenkamer. ‘n Beker het nie deel uitgemaak van Ma se skottelgoed nie, o nee! Hoewel, later jare het Ma ‘n blou bekertjie gebruik om Pa se moerkoffie in te maak.

Wanneer jy moes gaan tee maak, het jy geweet – teekoppies op die skinkbord met almal se ore in dieselfde rigting en die teelepel regs van die oor. Ja? Net so. Die melkbeker en suikerpot het gepas by die koppies (totdat stainless steel uitgevind is, natuurlik.)

Om terug te kom by die ryskoppie. Ek kan nie onthou dat ons uit sulke koppies gedrink het nie, maar dit was seker op ‘n tyd so. Die koppie was (van my geboorte af al?) in Ma se rysblik. Vandag is hy in my rysbak. Hoe anders? Ek wonder net wat van koppie gaan word die dag as ek my amen bereik.

Kom ek vertel jou eers van die amen. Dis die antie wat wou verduidelik vir hoe lank sy nog in dieselfde huisie gaan bly. Uit respek vir die dood het sy baie ernstig gesê: “Ja, hier sal ek bly tot ... amen kom.”

‘n Koppie wat vir my eindelose waarde het, maar vir die volgende een op straat niks gaan beteken nie, is ‘n koppie van die Administrasie van Suidwes Afrika. Ja, ek kan maar erken dat ek dit gesteel het. Ek kon regtig nie anders nie, ek belowe. Ek vertel jou sy storie, dan sal jy verstaan.

Dit was met die geboorte van my oususkind wat dit gebeur het. Die proses was nogal uitmergelend en het ‘n nag en nog ‘n paar ure geduur. Die hele tyd het Ma langs my bed gestaan met daardie koppie in die een hand en ‘n stukkie watte in die ander hand. Oor en oor het sy die stukkie watte in die water gedoop en voor my mond gehou om te suig daaraan. Jy kan maar sê die ouma het my aan die lewe gehou met daardie kosbare voggies in die kosbare koppie. Nou vra ek jou: Wie sou hom nie agterna steel nie?

Dan het ek Ma se teestel met die rose. Og heigenthert! Is dit vir jou ‘n mooi stel! Ma het dit uitgehaal as die dominee en Mevrou Dominee kom huisbesoek doen het. Ja, en natuurlik ook as daar biduur op die plaas was, want dan moes sy elke beskikbare koppie op die tafel dek. Pa het hierdie stel vir Ma gekoop met ‘n spesiale geleentheid en ek is so jammer dat ek nie die storie kan onthou nie. Ek het amper die idee dit was met die geboorte van een van ons, maar slaan my dood as ek dit kan onthou! Waarom is dit so dat ‘n mens altyd te laat besef daar is nog so baie wat jy moes vra?

Jy weet wat? Terwyl ek nou oor hulle praat, besef ek dit is eintlik hoe Ma vir my gelyk het – kosbaar en so mooi soos die mooiste koppie met rose. Kosbaarder as edelstene en alle skatte op aarde. As ek haar ook maar iewers op ‘n rakkie kon sit om te bewaar vir altyd en altyd, sou ek dit gewis doen. Maar dan ... wanneer is ‘altyd en altyd’? Seker dan maar net tot amen kom, dink ek.

‘n Ander stel kom van Ouma af. Dit laat ‘n mens nogal baie aan die Duitse Sammeltassen dink. Weereens, as jy weet wat Sammeltassen is, kan ek jou ouderdom vir jou sê. Die verskil is dat hierdie koppies almal dieselfde lyk, dis net hulle kleur wat verskil. Die een is geel, met ‘n goue randjie om. Die ander een pienk, en so aan. Kosbaar en fyn. Ek weet nie waarom nie, maar om een of ander rede was ek nog nooit werklik lus om my tee uit een van hulle te drink nie. Nie dat hulle nie vir my mooi is nie, hoor. Inteendeel! Dis net of hulle nie so diep in my hart in is soos die koppies met die rose nie.

Ag, en dan is daar die bruin pottery stel. Ek wou bitter graag so ‘n stel hê en het dit toe ook as trougeskenk gekry. Maar weet jy wat? Ek gebruik dit nooit nie. So mooi soos hulle vir my is, so onbruikbaar is hulle. By die tyd wat jy die koffie in die ketel en dan in die koppies gegooi het, is die koffie yskoud. Nou wat is dan die doel daarvan? Koue koffie uit mooi koppies? Ha-a, dit werk net nie vir my nie. Nou staan hulle doer bo in die kas en vergaar stof.

Nou vra jy my nou waaruit drink ek dan nou my koffie? Mmmmm, my beker, my skat, my beker.

So glo ek mos die manier waarop jy koffie en tee aan ander mense bedien, vertel boekdele van wie jy is. Is! Moenie stry nie, jy weet dit is waar.

Ek is een van die skuldiges wat vir ‘n vriendin sommer die melkboks sal gee om melk in haar koffie te gooi. My ma sou die horries kry as sy dit sien. Sjoe, ‘n mens maak mos nie so nie, jong. Jy dek die skinkbord en dan, eenkant in die skinkbord, is altyd nog die bakkie koekies. En ek? Ek het nie eens koekies in die huis nie, wat nog van koekies saam met jou tee. Sies, ek behoort my te skaam, sowaar.

... maar nee, ek doen toe nie. Ek is tuis in my vel en gelukkig met wie ek is, baie dankie.