VERLORE VREDE

Ek is benoud. Doodsbenoud. Dit voel of ek stadig besig is om te versmoor. En nee, ek is nie siek nie. Inteendeel, ek is blakend gesond.

Nou wat dan?

Ek is aan die versmoor by ‘n gebrek aan die lewe.

Ek kyk na die nuus op tv. Moord. Diefstal. Optogte waarin motors en besighede aan die brand gesteek word. Nog moorde. Verkragtings. Opstande. Stakings. Bomme. Orkane en vloede.

Ek gaan in op facebook. Plaasmoorde. Molestering. Dieremishandeling. Kindermishandeling. Ontvoerde kinders. Mishandelde bejaardes in tehuise.

Ek sit die tv af. Ek weier om in te gaan op facebook. Nee, ek gaan voortaan kontak hou met my mense op whatsapp. Genugtig tog! Dit verskil geensins van bogenoemde twee nie. Miskien is dit selfs ‘n bietjie erger, want nou hoor ek van persoonlike ondervindings van al die booshede van die wêreld. Elke tweede boodskap is ‘n video met die aardigste inligting. My foon laai dit outomaties af en nou sit ek, teen my wil, daarmee opgeskeep. As ek dit wil afvee, word ek weereens daaraan herinner – totaal en al teen my wil.

Moet ek my huis se deur sluit en nooit weer straat toe gaan nie? Moet ek my gordyne dig toetrek en my vensters nooit weer oopmaak nie? Hoe moet ek maak om gespaar te bly van al hierdie grieselrige inligting?

Verstaan my asseblief mooi, Meneer die Voorsitter, dit is nie dat ek al hierdie dinge (probeer) ontken nie. Ek weet dit is daar. Ek weet dit is ‘n plaag van moord en doodslag, van meer misdadigers as vredeliewende mense op straat. Ek weet dat duisende mense in angs en bewing lewe, want hulle weet nie wanneer is dit hulle beurt nie. Ek hoor hoe grom jy dat ek moet wag en kyk hoe voel ek wanneer dit my oorkom. Ek hoor jou hart! Maar, Meneer, sal jy myne ook nou hoor, asseblief?

Ek soek na die vreugde van menswees wat verlore geraak het tussen al hierdie donker berigte. Ek soek na ‘n vriendekring wat kan lag en kuier en mekaar kan geniet. Ek soek na die rykhalsende uitsien van 'n jongmens na die toekoms. Ek soek na die genot in die klein dingetjies van die lewe. Ek soek na ‘n onverwagse skaterlag van ‘n vriend of vriendin oorkant die straat. Ek soek na die verlore vrede in die hart.

Ons is al so vol gif en agterdog dat ons nie meer na ‘n medemens kan kyk sonder om agterdogtig te wees nie. ‘n Vreemdeling is nie meer ‘n (moontlike) vriend nie. Nee, elke vreemdeling is ‘n (moontlike) moordenaar en dief. Ek kom agter dat elke gesprek iewers opeindig in ‘n ontevrede opmerking oor wie nou weer wat aan my gedoen het.

En nou, Meneer die Voorsitter, wil ek jou uitdaag. Die keuse is joune of jy dit gaan aanvaar, en of jy van my ook ‘n video gaan rondstuur en mense waarsku teen my regse gesindheid. Ek gaan nie aanhou en aanhou hiermee nie. Ek belowe ek gaan dit ook nie elke dag ‘share’ op elke elektroniese medium wat daar is nie. Hoor my hart asseblief, net hierdie een keertjie.

Ek daag jou uit om vir ‘n oomblik terug te sit en te dink aan een (JA, NET EEN) goeie ding wat vandag met jou gebeur het. Wanneer jy dan hierdie een klein dingetjie iewers in die donker opgespoor het, deel dit dan op die media sodat ek dit saam met jou kan geniet.

As elkeen wat hier lees net EEN mooi ondervinding vandag deel, kan jy jou indink wat ons gaan regkry?

Vir ten minste een aand sal almal kan gaan slaap met die wete dat daar nie net sleg in ons mooi wêreld is nie.