MY POT GOUD AAN DIE EINDE VAN DIE REËNBOOG

Elke keer as ek hierdie gedig lees, wonder ek. Ek wonder, maar ek WEET!

Ek is in matriek en ek wil drama gaan studeer. Ek weet dat ek my hele lewe lank toneel wil speel. Ek weet dat ek niks anders en nêrens anders wil wees nie. Ongelukkig is daar goed soos voorligtingonderwysers wat namens jou besluite neem. Nee, jy kan dit nie gaan doen nie, jong. Jy het te ‘n sensitiewe gees en jy sal dit nooit oorleef nie. Nee, kind, jy is ‘n laerskoolonderwyseres. Ja, jy moet skool gaan hou vir die kleintjies. Jou ouers is in hulle noppies dat hy jou so mooi help en daar is geen keer nie – kollege toe vir drie jaar.

Ek is ‘n jong onderwyseres en het nog nooit met die verkeerde kant van die lewe te doen gehad nie. Ek glo nog almal. Ek vertrou nog almal. My lewe het tot nou toe glad en gelyk geloop. Skielik is hierdie ontsettende aantreklike man in my lewe. Hy belowe my die maan en die sterre. Mense waarsku my. Moenie! Los uit! Kan jy nie sien nie? Maar ek besluit doelbewus om nie te luister nie. Ek ken sy diepste wese en ek weet hy is die man vir my. Die dag toe hy my ouers vra of ons kan trou, daardie aaklige dag het ek bo alle twyfel geweet ek maak ‘n fout. My ‘gut’ het vir my gesê dit is verkeerd, ek moet omdraai. Ek het nie omgedraai nie. Die oggend voor ons troue het ek geweet ek kan nie voortgaan daarmee nie. My mond wou nie sê wat my hart geweet het nie. Ek was stom. My hart was propvol storms, maar my mond was stil.

Ek is die ma van die mooiste eenjarige dogtertjie. Ek is ‘n geskeide vrou met ‘n bleek toekoms voor my. My ouers stel voor ek gaan terug kollege toe en doen nog ‘n jaar. Dit sal goed wees vir my. ‘n Mens moet jouself bou en waar is ‘n beter plek as om verder te gaan studeer? Ek weet dit sal goed wees. ‘n Mens moet jouself bekwaam en bereid wees om op te offer vir die beter dinge in die lewe. Ek weet dit is die regte ding om te doen, maar ek kan nie. Ek sien nie kans daarvoor nie. My mooi babakindjie sal vir ‘n volle jaar nie by my kan bly nie. Sy sal nie saans by my in my bed kan slaap nie. Ek sal haar nie kan bad en aantrek en liefie nie. Ek sal nie haar warm lyfie teen my kan voel vir ‘n verskriklike lang jaar nie. Hoe weet ek of sy my sal onthou wanneer ek uiteindelik weer huis toe kom? Ek kan nie. Ek sien nie kans om hierdie groot sprong te waag nie. Ek sê dankie, maar nee dankie.

En dit is nou waar Robert Frost se twee paaie by my spook. Daardie pad wat ek gekies het en geloop het was nie ‘n maklike pad nie. Daardie pad het baie male deur die donkerste woud denkbaar geloop. Dit was soms so donker dat ek myself nie kon vind nie. Ek het myself verloor in woeste, donker storms.

Maar daar was ‘n klein, helder liggie wat my aan die lewe gehou het – daardie liefdogtertjie van my het gesorg dat ek nie iewers onder ‘n donker bos gaan inkruip nie. Daardie dogtertjie was die rede waarom ek aanhou loop en loop en loop het op ‘n pad wat geen einde gehad het nie. Sy het my hand styf vasgehou en my voortdurend aangemoedig om aan te hou loop. Altyd vorentoe. Aanhou. Aanhou. Vorentoe. Nie agtertoe kyk nie, net vorentoe.

Die donker bospad het opeens, onverwags, doodgeloop in die mooiste sonskynveld oortrek met vreugdeblommetjies en ‘n reënboog wat  vanuit die hemel tot op die grond gestrek het. Dit het my asem weggeslaan! Soveel skoonheid. Soveel vrede. Soveel liefde en geluk.

Jare later het die doelloosheid van hierdie pad sin gemaak. As ek nie juis hierdie pad gekies en geloop het nie, sou ek waarskynlik nooit die wonderbaarlike nuwe stukkie aarde ontdek het nie. Hierdie stukkie hemel het net een ingang – dwarsdeur die donker pad deur die bos, tot in die helder sonskyn.

Ek kyk vandag terug en ek weet dat ek dit nie anders sou wou hê nie. As ek weer by die vurk in die pad sou kom, sou ek weereens dieselfde keuses maak.

Hoekom dan so? Die antwoord is baie eenvoudig. Ek twyfel nie vir ‘n oomblik dat daardie pot goud aan die einde van die reënboog spesiaal net vir my daar gewag het nie.  

THE ROAD NOT TAKEN – Robert Frost

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far I could

To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for the passing there

Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I –

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.