SPIERE EN DIE FIETS

Die antie het gesê hy moet slaap, dis al laat. Hy is nie moeg nie, vir wat moet hy slaap? Hy dink die hele tyd aan Kerrie en Jannas. Dis niks lekker sonder hulle nie. Hy wonder hoeveel kuikens het hulle al sonder hom geëet. Simpel om sonder hulle te wees, simpel!

Die antie kom in die kamer in. Hy maak of hy slaap. Hy wil asseblief tog nie so laat in die aand nog moeilikheid kry by haar nie. Sy kom staan langs sy bed. O gatta, sy moenie sien hy is wakker nie. Hy knyp sy oë styf toe. Hy probeer om saggies asem te haal.

Sy vryf oor sy hare.

“Ouma se Johannes-kindjie. Spiere. Gmf! Wat sal Daisy sê as sy moet weet jy is hier? Maar Daisy traak nie met ons nie. Nee, sy is mos te grent met die ryk man en die blink huis. Nee, sy sal nie traak as sy weet nie. Ek sal haar ook nie sê nie, al vra sy my.”

Spiere se hart is seer. Al is hy bang vir die antie, wil hy g’n hê sy moet so baie huil nie. As sy huil en hy is naby, raas sy sommer met hom oor niks. Dan roep hy die hond en hulle gaan sit buite om die hoekie waar niemand hulle kan sien nie.

In die gang is ‘n kas met ‘n klomp foto’s bo-op. Dis lelike foto’s. Net een is mooi. Dis ‘n seun met ‘n fiets. Elke keer as hy van die kamer af kombuis toe loop, staan hy eers daar ‘n bietjie stil om te kyk na die seun op die foto. Die seun met die fiets op die foto.

Eendag vra die antie hom wat kyk hy so daar op die kas. Hy was eers bang om te sê, maar toe sien hy daar is nie kwaai in haar oë nie en toe vertel hy haar van die seun op die mooi fiets. Die antie het lank so gestaan en kyk na hom. Hy het later nie geweet of sy nog weet dat hy daar voor haar staan nie. Toe draai sy om en loop sommer buitekant toe en gaan maak die boom by die agterdeur nat. Nie ‘n woord nie. Niks. Sy maak net die boom nat.

Vandag gaan hulle winkel toe, het sy vroegdag al gesê. Sy het hom beetgekry by die wasbak en sy gesig seer gewas. Sy het sy hare twee keer natgekam, want die mense moenie dink hulle is hierjy’s nie. “Wat is ‘n hierjy, antie?” En sy lag en lag dat die trane loop. Hy lag toe maar ook, al het hy nie geweet hoekom hulle lag nie.

Dis baie lekker as hulle winkel toe gaan. Die antie loop stadig, maar sy traak nie as hy langs die straat met ander kinders gesels nie. Hy probeer ook oor die hekkies loer as hulle verby ander huise loop. Hy kyk altyd of die kinders fietse het. Daar is een meisiekind wat ‘n rooi fiets het. Dis jammer dis ‘n meisiekind – hy wil nie met meisiekinders speel nie. Die goed huil te maklik. Simpel.

Hulle wil meel en suiker en kopseerpille koop vandag. Die antie se kop pyn altyd as sy gehuil het. Sy sê hulle sal anderdag weer kom, dan koop hulle miskien konfyt vir die brood en spirits om die vensters mooi blink te maak. “’n Mens mag arm wees, Johannes, maar jy hoef nie vuil te wees nie.”

In die winkel is daar vandag amper nie mense nie. Dis baie stil. Die antie praat saggies met die vrou in die winkel. Dit lyk of sy bang is iemand kan haar hoor. Hy kan ook nie haar wat sy praat nie. Vir wat?

En toe kyk Spiere op. In die dak hang daar die mooiste fiets wat hy in sy hele lewe nog gesien het. Hy traak nie meer dat hy nie kan hoor wat die antie met die vrou praat nie. Hy kyk en kyk na die fiets. Dis nie rooi soos die meisiekind s’n nie. Dis ‘n swart fiets. Dis die fiets wat hy elke aand in sy drome sien. Sowaar, hier voor hom hang die fiets van sy drome.

Die antie trek hom aan sy arm. Hulle moet huis toe gaan met hulle meel en suiker en kopseerpille.