HIER IS VIR JOU 'N BLOMMETJIE, OUSKAT

(Nee, dit is nie 'n spelfout nie. Ek praat nie van ou SKAT nie, 'n mens spreek dit uit OUskat, met die klem op die 'ou'.

Onlangs lees ek die opmerking dat, as jy vir jare nie met ‘n vriend of familielid kontak gehad het nie, bestaan daardie verhouding nie meer nie. Regtig? Ek betwyfel nie daardie persoon se gevoelens enigsins nie, maar my hart klop so ‘n bietjie anders.

Op hoërskool kry ek ‘n maatjie. Ons is in dieselfde klas en deel daarom redelik dieselfde belangstellings. In vergelyking met hedendaagse standaarde, sou ek sê ons was net redelike goeie kennisse. Maar in my hart het ek altyd geweet hy ken my baie beter as baie van my ander maters. Hoekom dan so? Omdat ons diep dinge gesels het? Nee, glad nie. Daar is mos maar net dinge in die lewe wat jy weet sonder dat jy gesê is.

Die spontane openlikheid van die jeug! Ons was saam in die koor. Hy was ‘n bas (probeer ek nou onthou) en ek was ‘n alt. En het ons vir jou gesing! Die kooroefeninge van Mev Anna P. was net so lekker soos die konserte waarin ons opgetree het. As sy voor daardie klavier gaan sit het, kon hoor en sien vergaan soos ons klomp dit uitgejubel het.

Dan was daar die volkspele-oefening een maal per week. Hoe dit gekom het weet ek nie, maar op ‘n goeie aand was ek en hierdie mater van my ‘partners’ en so het dit gebly tot die laaste keer wat ons volkspele gehad het. Hy was onbeskaamd in sy genot aan die draai en swaai en sing saam met die klavier. Die gevolg was dat ek ook van my skamerige draaitjies en swaaitjies ontslae geraak het en saam met hom die hele baan vol gedraai en swaai het. Dit is lekker om jonk te wees en lekker om jonkwees saam met iemand te geniet, het my hart gesing.

Maar, soos met alle goeie dinge, kom ons skooldae toe ook tot ‘n einde en ons spat uiteen. ‘n Nuwe lewe wink vir elkeen en jy dink nog net so nou en dan aan die klompie met wie jy so baie jare gedeel het.

Ek sien my vriend een maal weer onder baie ongemaklike omstandighede. Ek was agterna so jammer dat hy die moeite gedoen het om by my aan te kom. Ek was so bitter verleë oor die plek in my lewe waarin hy my kom sien het. Ek was skaam! Ek het gehoop om hom nooit weer te sien nie.

Maar die lewe loop mos vreemde draaie met ‘n mens. Soms het jy beheer daaroor, soms kom dit na jou toe aan en jy het dan die keuse hoe jy daarop gaan reageer.

Vroeëer vanjaar tref die groot hartseer my. Ek is gebroke in my verlies oor my moeder. Soms voel dit vir my asof die hele wêreld se mense eenvoudig nie omgee oor hoe ek voel nie, of dat hulle vergeet het hoe leeg my hart is. Ek besef ek is verkeerd, maar ‘n mens se kop praat soms lelike goed en jy moet walgooi voordat dit jou geheel en al insluk en jou gevoelens kom oorneem.

Maar dit nou daar gelaat. Wat my die meeste verbaas het, is dat hierdie mater van my opeens uit die niet verskyn. Nee, nie met lang stories en trooswoordjies nie. Net sommer so half terloops spring die boodskap op my foon. ‘Hoe gaan dit? Ek weet jy kry swaar.’ Net dit. Nie lang stories nie. Net sommer so.

Dan is dit weer stil. Ek praat nie en hy praat nie. ‘n Maand of twee later kom dit weer: ‘Hou jy nog? Ek weet dit is moeilik.’

Dit is soos hy dit doen. Sonder enige ophef of geklank van trompette en simbale. Net die blote gelangstelling so dan en wan.

En ek wonder...! Kan ‘n mens besluit om soveel empatie met ander mense te hê of word jy so gebore? Ek sou ook graag so ‘n mens wou wees. 

Wat 'n voorreg om so op die regte tyd vir iemand te kan sê: 'Hier's vir jou 'n blommetjie, ouskat. Ek sien dinge loop 'n bietjie rof by jou.'