DIE EINDE?

Die letters dans voor jou oë. Jy wil dit eintlik nie sien nie. Jy wil dit nie lees nie. Maar dit staan daar groot en in donker hoofletters: INFORMELE LIKWIDASIE EN DISTRIBUSIEREKENING BOEDEL WYLE...!

En, liewe Mevrou so en so, terwyl jy dit nou gelees het, hier is ‘n koevertjie met jou aandeel van die buit. Kry vir jou en geniet dit gerus soos jy goeddink. Niemand gaan jou daarna vra nie, so jy kan maar lekker mors daarmee. Amen.

Ek kyk daarna en ek is verstom oor die banaliteit daaraan. Is dit wat oorgebly het van 79 jaar (sy ouderdom) en 86 jaar (haar ouderdom) jaar op aarde? Is dit die enigste bewys dat hierdie man en vrou geleef het? Is dit sowaar die uiteinde van elkeen van dit alles? ‘n Paar nommertjies op ‘n stukkie papier. Die papiertjie lê en wapper in die wind. Die wind gryp dit en gooi dit wie weet waar op die vlaktes neer...en daar is NIKS om te wys van die swoeg en sweet van 165 jaar op hierdie aarde nie. Dit kom spontaan by my op: Wat is die mens? Soos gras is sy dae...

Maar, as ek mooi dink, is dit nie regtig waaroor dit alles gaan  nie. Hulle is weg, ja, maar hulle sal nooit WEG kan wees nie.

Ek is die vrug van hulle lewens. Ek is die bewys dat hy moes woeker met sy talente en dat hy al sy kragte moes inspan sodat ons kon lewe. As hy nie op die yskoue wintersoggende buite in die wind gestaan en velletjies ooptrek het nie, was daar niks vir my om te gaan leer nie; was ek nie vandag in die beroep waarvoor ek so innig lief is nie. As hy nie voortdurend aan my gekarring het met ‘Martha, jy KAN’ nie, het ek dalk iewers ophou probeer; het ek dalk op ‘n hopie gesit en wonder wat om met die res van my dae te doen.

As sy nie dag en nag naaldwerk gedoen het om te sorg dat ek genoeg klere het om te dra in die koshuis en skool nie, was ek dalk ook vandag iewers in ‘n agterstraat besig om te smous met wat ookal; sonder geld en sonder ‘n heenkome. Want sy het geweet dat hy nie die geld gehad het om klaargemaakte klere te koop vir die kinders nie. Sy het geweet sy moes help bou aan die toekoms van hulle kinders. En sy het. As sy nie die geduld getoon het wanneer ek sulke tye (wanneer sy naaldwerk moes doen) agter die kospotte was met my eie brousels nie, sou ek vandag kon kook? Of sou ek afhanklik wees van die plaaslike ‘take aways’?

En as hy saans die Bybel gevat het en almal sit rondom die tafel, het hy soms gedink dat dit ‘n lewenslange herinnering vir my sou bly? Die sterk stem, die hande rustig langs die Bybel op die tafel, die geboë hoof wanneer hy bid.

En wanneer sy vieruur in die oggend opgestaan het om te bid, het sy soms gedink dat dit nie nodig is om te praat nie, want haar hele lewe spreek van haar liefde vir haar Maker? Het sy besef dat dit die grootste getuienis is wat sy ooit kon lewer?

Ek kom tot die besef – hulle is nie weg nie. Hulle kan nooit weg wees nie, want hulle het gebou aan die mens wie ek is. Hulle het in liefde vermaan en getug. Hulle het met groot opgewondenheid aangemoedig en geprys. En bo alles het hulle my so oneindig liefgehad.

Nee, dit is glad nie die einde nie.