DIE MIDDELKINDSINDROOM

Sy is ses jaar oud. Haar ousus is tien en haar nuwe sussie is pas gebore. Sy is die gelukkigste dogtertjie in die hele, wye wêreld. Vandat haar ander sussie oorlede is, het sy gebid vir 'n nuwe sussie. Mamma het gesê sy moet net vra vir 'n ander sussie, dan sal sy enetjie kry. En ja, sy het haar nuwe sussie gekry.

Sy hoop net dat Mamma nou nie meer so baie sal huil nie. As Mamma huil, maak dit haar baie bang. Sy wil nie naby haar wees as sy huil nie, want dit is niks lekker nie. Dit laat haar ook sommer huil elke keer wanneer sy sien dat Mamma huil.

Hulle plaashuis is vrolik en lekker. Sy speel baie met haar sussie en wens gereeld die baba wil nie so baie slaap nie. Sy wil met haar speel en gesels. Ousus is al in die skool en sy kom nie so baie huis toe dat hulle kan speel nie. In elk geval is sy al te groot en sy wil nie meer speel nie. Sy help vir Mamma om rys op te sit en slaai te maak in die middag.

Ousus is kwaai. Sy raas baie met my omdat ek nie na haar wil luister nie. Ek kan nie verstaan waarom sy so kwaai is nie. Dit maak my kwaad as sy met my raas en ek baklei met haar daaroor. As Mamma hoor ek antwoord vir ousus, kry ek nog 'n keer raas. "Sy is baie ouer as jy, luister as sy met jou praat!" Sulke tye dink ek by myself ek sal ook my beurt kry. As ek met die kleintjie raas sal Mamma vir haar ook sê sy moet luister as ek praat. Maar nee, dit werk toe nie so nie. As ek met haar raas, raas Mamma met my: "Sy is baie kleiner as jy, los haar uit!"

Ons rapporte is altyd in die pos wanneer ons plaas toe kom vir die vakansie. Pappa roep elkeen om langs hom te kom staan daar by die tafel. Vir die ousus en die kleintjie sê hy altyd mooi goedjies, want hulle onderwysers is baie tevrede met hulle werk. Ja, reggeraai! Ek staan kop op die bors en moet elke keer 'probeer' verduidelik waarom die punte nie so mooi soos die ander twee s'n is nie. Hoe moet ek nou weet? Wat moet ek hom antwoord? Hy luister nie na my nie, want die onderwysers se woord is wet.

En so laai ek die een las by die ander op my skouers. Hulle gaan universiteit toe, maar ek gaan kollege toe omdat 'n onderwyser so besluit het vir my pa en ma. Wat maak dit my dan? Dom?

Ek kon myself soveel pyn en ellende gespaar het as ek maar net ophou fokus het op my susters. Ek het op 'n sonskyndag besef ek is ek en niemand kan dit verander nie. Ek het my eie identiteit en ek is vandag selfs trots op die naam wat ek vir soveel jare met so 'n passie gehaat het.

Vandag is ek trots op myself. Ek is trots op my werk. Ek weet vir seker dat ek 'n verskil kan maak waar ek ookal is. En dit, my vriend, is suiwer genade.