WOESTYNNAGTE

Dis ‘n helder woestyn-aand. Heeldag was dit snikheet, maar nou is dit heerlik koel en party aande is dit sommer koud. Ek en Pa sit op die gras en gesels. Hy is bekommerd oor sy kind se geskiedenispunte, maar sê dit nie reguit nie.

Nou gesels ons oor Napoleon Boneparte. Ek het in my lewe nog nooit van hom gehoor nie, maar Pa ken sy hele storie. Napoleon is verban Elba toe. Hoe die res van die storie gegaan het, weet ek nie regtig meer nie. Dit was glad nie deel van ons leerplan nie, maar Pa het gehou van die storie. En ek het gehou van die storie oor Pa gehou het van die storie.

En daar leer Pa vir my ‘n reëltjie wat ek nooit sal vergeet nie. Hy is so opgewonde dat ek dit moet verstaan. Op hierdie eiland skryf Napoleon: “Able was I ere I saw Elba.” (Lees dit van agter af en jy kry dieselfde sinnetjie.)

Hoeveel tyd het jy as jy op ‘n eiland sit sonder mens of besittings? Genoeg tyd om rympies uit te dink wat lewenslank in die kop van ‘n ander mens geanker gaan sit. Genoeg tyd om seker te maak ‘n laerskooldogterjie gaan jou nooit weer vergeet nie.

Vanaand dink ek aan Pa en al sy baie wysheid. Ek verlang na hom. Ek wil weer in die Namib op die gras gaan sit en sommer net naby hom wees. Ek wil opkyk en sien dat die sterre so naby aan jou is dat jy hulle een vir een kan pluk en in jou hart kan bewaar. Ek wil die klank van sy stem saam met die geskree van die geitjies hoor en weet – Able was I ere I saw Elba.