GOUE PEN IN DIE HAND

My hand voel-voel na die ligperse. Vanaand wil ek snik, snot en sanik. My hart is seer en ek het nie lus vir dingetjies nie. Ja, pers pen, kom hier en doen jou ding!

Dit vat nie veel om vanaand aan niemand anders as my liewe moeder te dink nie. Elke jaar (soos ek ook deesdae met my kinders maak) is dit dieselfde woorde: “Jy was op die koudste nag van die Vrystaat gebore. En jy was so ‘n ou kleinnn, blou babatjie.” En dan hoor ons weer die hele storie...en jy wens sy wil dit asseblief hierdie jaar vergeet om te vertel. Jy kén al die storie en jy wil dit nie weer hoor nie.

Ironies genoeg is dit die enigste storie wat ek asseblief tog vanaand wil hoor, maar toe nie gaan hoor nie. En ook nooit weer gaan hoor nie. More sal dus kom en gaan sonder die storie...

En ek begin tel my seëninge een vir een. Onthou jy nog die Halleluja Liedjie? En ek kom tot die slotsom dat ek ryk is – stinkryk, om die waarheid te sê.

Nou waarom sou ek nou op ‘n hopie bly sit omdat ek die storie van die koue Vrystaatnag nie meer so mooi kan onthou nie? Dit maak tog nie sin nie, maak dit? Die Ouma is weg, ja, maar haar legacy sal vir altyd voortbestaan. Ek dank die Vader vir die vermoë om te kan onthou. Ek dank Hom vir wie ek is as gevolg van die moeder wat ek gehad het. Maar meer nog, ek dank Hom vir die liefmense in my lewe wat omgee en omgee en omgee.

Dus...kom ons gryp elke dag en leef hom voluit. Môre sal ‘n jubeldag wees en ek wil die goue pen uithaal en kwistig skryf met hom. Ek wil met groot, duidelike letters skryf en dit deel met elkeen in my lewe.

En jy wat nou hier lees, dankie vir wie jy is en vir die aandeel wat jy in my lewe het. Laat asseblief vir my ‘n woordjie (nie happy birthday wishes nie) wat ek kan raam en ophang in die kamers van my hart.