Die kleure van my skryfsels is nooit in dieselfde kleur dag na dag nie. Daar is baie, baie elemente wat bepaal watter pen my roep. Ja, ek kies nie die pen nie, hulle kies my en ek vat hom elke keer en skryf!

Hoewel my blog bloedrooi is en vol (van sy eie) uitdagtings, skryf ‘n onderwyseres nooit met ‘n rooi pen nie. Rooi penne is negatief en lelik. Dit is iets wat ek, sou ek die dag die koning van die land wees, sou verbrand en verban.

Sommige dae vat ek die dik, swart pen en skryf sommer bo-oor alles wat gister en eergister nie lekker gelyk het nie. Dit is die dae wat ek onverskrokke elke bul by die horings pak en nie skroom om my mening te lug vir niemand nie.

Ander dae skryf ek dalk met 'n baie ligte pers. Die ink is so lig dat jy dit nie weer môre of oormôre gaan opmerk tussen die anders skryfsels nie. Dit is die dae wat my kop wollerig is en my gedagtes nie lekker koers wil kry nie. Of dalk is dit juis omdat my gedagtes hulle eie koers gekry het?

Met die geel en groen penne skryf ek nie. Ek teken sonnetjies en boompies en verbeel my ek is daar in die veld met die liefdes van my lewe. Ons bekommer ons nie oor anderdag nie, want vandag is genoeg vir ons. Dit is ‘n dag om voluit te lag en te maak soos jou hart begeer.

Die goue pen is net vir spesiale dae. Ek haal hom versigtig uit en maak baie seker dat die papier waarop ek gaan skryf nie goedkoop papier is nie. Ek skryf stadig en dink-dink en vergeet van alles en almal rondom my. Dit is die onthou-dinge wat met hierdie mooie pen geskryf word. Daar mag geen spatseltjie vuil, en geen uitveër op daardie blad kom nie, want hy word later geraam en opgehang in die kamers van my hart.