VERSPEELDE MATRIEKAFSKEID

“Is dit nou die tyd om op te daag? Geen wonder hierdie besigheid lyk soos hy lyk nie. As die bestuurder so laat is, wanneer kom die res van die personeel aan die werk?”

Daphne skrik haar asvaal toe hy agter haar praat. Sy het hom glad nie gesien met die inkomslag nie. In elk geval, dit is nog glad nie aguur nie, so waarom gaan hy so tekere?

“Ek is regtig jammer...” probeer sy verdedig, maar hy luister nie na haar nie.

“Sorg asseblief dat almal tienuur in die raadsaal is. Daar is dinge wat bespreek moet word. Vandag nog!” blaf hy voordat hy uitstap.

Toe hy uit is, gaan Daphne met ‘n frons sit. Sy kan sweer...! Nee, dit kan nie waar wees nie. Sy sal hom tog kan herken, al is dit twintig jaar gelede. Of sal sy? Is F A Lambert en Franna Lambert dieselfde persoon? Dit moet wees, want niemand anders het nog ooit sulke mooi blou oë gehad nie.

Opeens is sy weer in matriek en vanaand is hulle afskeid. Hy is in die buurskool en sy is tot oor haar ore verlief op hom.

“Mamma, dit is die mooiste rok wat ek in my hele lewe gehad het. Die anders kinders sal nooit kan raai dat dit ‘n ou rok was wat net ‘n bietjie verander is nie. Franna sal hom nie vir my hoef te skaam nie. Ek kan nog altyd nie glo dat hy ja gesê het toe ek hom genooi het nie.”

Maar Franna het nooit opgedaag nie. ‘n Uur na hulle afspraak het sy die rok uitgetrek en in die kas gehang. Sy het nooit getrou nie, want die blou oë het altyd by haar bly spook.

Haar assistente, Martie, is laat soos gewoonlik. “Het jy gesien wie is hier?” wil sy weet. “Die baas het gekom. En weet jy wat? Ek het ‘n soentjie gekry. Ek kan nie wag vir vanaand se personeel-ete nie. Vir seker gaan ek sorg dat ek langs hom sit. Haai siestog, ek hoor sy vrou is oorlede in daardie vreeslike ongeluk,” borrel sy oor.

Daphne is glad nie beïndruk met Martie se relaas nie. “Wanneer presies het jy gedink wil jy daardie verslag klaarmaak? Ek het dit tienuur nodig, maar dit weet jy tog.”

Martie gaan afgehaal sit en begin tik. Sy het nog nooit gehoor dat Daphne met enige van die personeel so kwaai praat nie. Wat sou vandag in haar gevaar het?

Daphne wip soos sy skrik toe Meneer Lambert skielik aan haar deur klop. Sy kyk skuldig op, so al asof hy haar gedagtes sou kon lees. Toe sy wil opstaan, wuif hy met die hand dat dit nie nodig is nie.

“Daphne, ons twee het op die verkeerde manier ontmoet vroeër vanoggend. Ek is jammer dat ek my ongeduld op jou uitgehaal het. Kan ons vrede maak?”

Maar Daphne is glad nie lus vir sy mooi woordjies nie. Kan hy haar regtig nie onthou nie? Of is hy alweer besig met ‘n speletjie? Jare gelede was sy een van die ‘anderkant die spoorlyn-kinders’, maar vandag hoef sy nie een tree vir hom terug te staan nie.

Sy gaan staan kiertsregop voor hom. “Meneer Lambert, dit spyt my dat ek vanoggend laat was. Dit was as gevolg van omstandighede buite my beheer. As u ons tak meer dikwels besoek het, sou u weet dat dit nie my gewoonte is om so op die nippertjie by die werk op te daag nie.”

Sy gryp ‘n lêer van die tafel af. “Hier is die statistieke van die laaste ses maande soos u per e-pos gevra het. Indien u meer inligting wil hê, vra maar gerus.” Sy sien nie die lagduiweltjies in sy oë nie, want sy het reeds weer agter haar rekenaar gaan sit om verder te werk.

Daphne is voor die tyd in die raadsaal en sorg dat alles in orde is vir die vergadering. Sy gaan sowaar nie weer toelaat dat die vermetele man haar oor die vingers tik nie. Sy kom nie agter dat hy stilletjies inkom en aan die punt van die groot tafel gaan sit nie. Hy haal sy notas uit en kyk weer vinnig daarna terwyl die res van die personeel stuk-stuk inkom.

Die personeel wat nog nie die verlore seun gegroet het nie, is die een so bly soos die volgende om hom weer te sien. Sy kyk geïrriteerd op. ‘n Mens sou sweer hierdie man is van ‘n ander planeet soos hulle oe en aa rondom hom. Wel, by haar gaan hy vir seker sy koppie stamp, sy is nie een van sy marionette nie – sy gaan nie dans as hy die toutjie trek nie.

 “Daphne, kom sit asseblief hier langs my,” sê hy sonder om hom te steur aan haar parmantige houding. Hy wag totdat sy sit voordat hy begin met sy toespraak.

“Liewe kollegas, dit is heerlik om weer hier by julle te kan wees. Na my ongeluk, ‘n jaar gelede, het ek dit oorweeg om die besigheid te verkoop. Gelukkig het ek dit toe nie gedoen nie, want julle syfers is uitstekend. Ek wil veral vir Daphne gelukwens. Sy het hier ingestap terwyl hierdie kantoor die een verlies na die ander gely het en sy het dit omgeswaai tot so ‘n mate dat julle die wenspan is. Nie een van die ander tien takke kom naastenby by julle syfers nie. Baie dankie aan almal. En Daphne, jy is ‘n staatmaker en ek stel dit hoog op prys.”

Daphne is te verslae om saam met die res van die personeel hande te klap en te juig. Al die tyd laat hy haar verstaan sy doen nie genoeg nie, hy verwag meer van haar kant af. Elke e-pos het soos die vorige een gelyk – propvol vermanings en hoekoms en waaroms. Genugtig, die man is regtig ‘n paaiboelie.

Toe almal stil is, gaan hy voort. “Sit asseblief ‘n nota op die deur dat ons vir twee dae gesluit sal wees. Ons sal nie vanaand ons gewone ete saam hê nie. Almal moet môre stiptelik sewe-uur voor by ontvangs wees. Trek gemaklik aan, want dit gaan ‘n lang dag word. En ja, pak ‘n rugsak met nagklere en ‘n deftige dingetjie vir die aand, hoor.”

Meer kry hulle nie uit hom uit nie. Met ‘n groot glimlag stuur hy almal huis toe.

Hy volg Daphne na haar kantoor toe. Sy bly gespanne staan. Wat wil hy nou van haar hê? Sy is regtig nie lus om haarself langer te probeer verdedig nie. Dit is maklik genoeg om veilig te voel tussen die ander personeel, maar nou is haar kantoor skielik te klein vir hulle twee saam. Sy gaan staan half doelloos in die middel van haar kantoor.

Hy begin saggies lag, want hy sien hoe selfbewus sy is. Dit lyk asof hy hom verlekker in haar ongemak.

“Daphne, ek wou maar net seker maak dat jy weet hoe dankbaar ek is vir die werk wat jy hier doen. As bewys daarvan, bevorder ek jou tot streeksbestuurder. Dit sluit die gewone pakket in; onder andere ‘n maatskappymotor en ander dingetjies wat ons later kan bespreek.”

Voordat sy hom kan antwoord, gaan hy voort. “Sal jy asseblief vanaand saam met my gaan eet? Ek voel regtig nie lus om alleen te wees vanaand nie.” Toe sy huiwer, dring hy daarop aan. “Ek vra niks meer van jou as om ‘n bord kos saam met my te geniet nie. Asseblief.”

Opeens kan sy haar verontwaardiging nie langer beheer nie. Moet sy nou sowaar saam met hom gaan eet omdat hy haar bevorder het? Wat dink die man van homself? Dink hy sowaar sy is nog die matriekdogtertjie wat haarself aan die slaap gehuil het omdat hy haar nie kom oplaai het nie?

“Baie dankie vir die uitnodiging, maar ek sal dit nie kan maak nie. Ek het verantwoordelikhede om na te kom by my huis.” Sy gryp haar sak en wag ongeduldig dat hy haar moet volg sodat sy die kantoor kan sluit.

Daphne slaap die nag nie baie nie. Iewers voor slaaptyd kry sy ‘n sms van hom. ‘Jy is nog net so mooi soos altyd. Kan jy my asseblief vergewe vir destyds?’

Waarom, o waarom moet die lewe so moeilik wees? Eintlik wil sy hom haat, maar daardie blou oë bly in haar gedagtes.

Toe sy die volgende oggend by die werk opdaag, sit almal reeds in die luukse bus. Sy besef dat sy weer ‘n keer ‘n groot blaps begaan het. As daardie lummel haar vandag afdank, is dit haar verdiende loon. Hy is egter nêrens te sien nie. Die busbestuurder sê hy wag vir hulle op die lughawe.

Lughawe? Sy wonder wat voer die man in die mou. Waarheen is hulle op pad?

            Op die lughawe is dit ‘n dolle gejaag, want hulle privaatvliegtuig moes al opgestyg het. Daphne vergeet haar irritasie teenoor Meneer Lambert toe hy laggend saam met hulle oor die aanloopbaan hardloop om in die vliegtuig te kom.

Opeens voel dit vir haar asof sy in ‘n droom lewe. Die vlugpersoneel bedien hulle met ‘n sjampanje-ontbyt. Sy vind dit glad nie vreemd toe hy langs haar kom sit nie. Hulle klink ‘n glasie op die voorspoed van die besigheid en sit en kyk tevrede hoe die res van die personeel hulself geniet.

Hulle land op ‘n deftige wildplaas. Die dames gaan na ‘n spa en die manne probeer hulle gholf verbeter. Laat die namiddag ontmoet almal vir ‘n skemerkelkie, maar almal is haastig om te gaan aantrek vir die onthaal ‘n bietjie later.

Daphne kyk ‘n laaste keer in die spieël en glimlag vir haarself. Sy weet sy lyk pragtig.

            Buite haar deur wag Franna vir haar. Woordeloos stuur hy haar in die rigting van ‘n bankie buite die onthaalsaal. Toe hulle sit, draai hy na haar toe.

“Ek het nooit die moed gehad om jou weer te kontak nie. Ek is so jammer daaroor. Wat sal dit help om jou nou te vertel dat my ma daardie aand saam met ‘n ander man weggeloop het? Ek het so uitgesien na die afskeid saam met jou, maar ek kon nie...”

Hulle hoor hoe die ander lag en gesels in die saal, maar tussen hulle is dit stil. Albei weet dat hierdie ‘n nuwe begin is; dat dit nie meer nodig is om te stry nie.

Baie later staan hulle stil op en stap hand aan hand die onthaalsaal binne.