HANNA, DIE SWERWER

"Swerwers sonder rigting, soekers wat nooit vind."

Swerf ek? Is dit wat 'n mens dit noem? Of 'mense' dit noem? Die mense wat altyd so graag agter jou rug fluister, bakhand met ogies wat vinnig heen en weer swaai in hul kaste. 

Het jy geweet wetenskap beweer dat as iemand jou antwoord en sy oë gaan regs terwyl hy dink, dat hul dan gewoonlik die waarheid praat omdat jou regterbrein met feite werk. As daai ogies links swaai, lieg hulle – besig met die fiktiewe linkerbrein. Skinderbekke, reken ek dan, se oë trek vir seker al links skeel in hulle koppe soos hulle stories opmaak van waar ek, Hanna, al oral geswerf het. Vinnig, woerts warts swaai hulle tonge rond. Hahahaha klap dit my nou agter my kop, hulle tonge swerf. Raak hier en roer daar 'n nalatige vergissing aan. 

Hanna se lewe het al menige tong laat swerf, maar wat is die regterkant (regte kant) van die verhale? 

Ek het geloop. Ek het genoeg gehad van wit gepoeierde rykmansgesiggies, hmm, of die Bybelse "wit gepleisterde grafte". Waar het ek loop draai? Tussen nêrens en êrens. Ek het die aarde deurkruis, geswerf van noord tot suid: van rykmanshuise tot krotte – diep in die 'gutters' van die wêreld. 

Ek het 'n wegloopbestaan gevoer, doelloos en rigtingloos... Wel, seker nie heeltemal rigtingloos nie. Enige rigting was goed genoeg vir my, solank ek net verder en verder van die grafte af kon kom. Verder en verder van die kerkstruktuur wat die laaste tien jaar van my grootword so hard en duidelik my lewe oorheers het. Ek het gedink ek hardloop van hulle af weg, maar ek was verkeerd want daar in die verte het ek in bang-gat Hanna vasgehardloop. Bang Hanna, wat enige denkbare manier gesoek het om die spoke van die verlede stil te maak. Stukkende Hanna wat lomp probeer vasklou het aan 'n waarheid wat sy self al vergeet het. 

Ek het een nag halfdronk op my knieë langs 'n geleende bed gekniel in 'n desperate poging om te probeer red wat daar nog te redde was van Hanna. "Here, help tog vir Hanna!" 

Net daar het my lewe op sy hakke omgedraai en terug begin sirkel, terug tot by die kerk, daar waar die wortel van my kwaad gelê het. 

Toe ek 'n kind was het ek groot-oog in die banke gestaan en sing. "Bright eyed and bushy tailed." Alles en almal was vir my so skoon, so rein en so eerlik en ek het my handjies geklap en in verwondering gekyk na die grootmense wat hande omhoog aanbid het en groot stories vertel het van God se genade en Sy liefde vir al wat 'n verlore siel is; die wondersalf van Sy bloed wat elke seer genees en gebroke siele heel kan maak. Vir Hanna was dit toe nie so nie. Elke verkeerd feit of fiksie was aan die groot klok gehang en ek was telkemaal oor en oor gekruisig daar op die heuwel ten aanskoue en vernedering van elke aasvoël wat aan my dooie bene wou kom kou. Ek het gevoel ek moes self bloei en betaal... oor en oor. Sy bloed was nie vir my sondevergifnis beskore nie. 

Die dag wat ek my eie gebroedseltjie in my arms vasgehou het, het ek besef waarvoor daardie bloed geloop het. Toe ek in daardie klein kraalogies kyk, het my siel ophou swerf en begin soek. Hanna het haar Sameul gekry en saam met hom begin leer van die liefde. 

My hart het koersgekry en Hannah het begin swem in die genade van haar Maker. Dieper en dieper, deur kalm waters en stormgolwe...elke deining op die horison vreesloos tegemoet, want dis wat swerwers doen as hulle rigting kry. Hulle word doelgerigte soekers. Soekers wat nooit vind? Nee, Koos was baie sinies oor die lewe met hierdie skrywe van hom . Want Hanna vind. Sy vind lig in donker plekke, reën van seën waar ander net woestyn sien. 

Nou gooi ek my kop kop ver agteroor terwyl ek sing van Sy goedheid. My vingerpunte strek hoog die lug in soos ek oorgee en baai in die liefde wat ek daar in die nederige kerkie kom kry het. En ek voel rein en skoon daar waar Die Soeker die swerwer kom aanraak het met Sy wonder bloedsalf.

         Net omdat jy vind beteken dit glad nie jy moet ophou soek nie. Daar’s so baie juwele wat ek in hierdie stofpad opgetel het, al het ek my tone telkemaal nogal nerfaf gestamp teen die klippe op my roete.

Nou maak hierdie Hanna net juweel-mense bymekaar en bêre hulle diep hier in die groot beursie van my hart.

En by die grafte? Daar sit ek blomme neer.