ANT KOTIE EN OOM SAREL SE BOOTREIS

“Hygent hert!” snak ant Kotie en slaan agteroor op die bed neer. Sy lê en waai haarself koel met ‘n wit sakdoekie. Dit stoom en blaas dat hoor en sien vergaan, maar Oom Sarel staan kiersregop, sy kierie klop, klop, klop op die spierwit mat. Hy staan en kyk verveeld na sy wederhelf se desperate pogings om te herstel van die lang stap tot in die kajuit.

                “Sarel Johannes Coetzee, moenie net daar staan nie! kry vir my die botteltjie met die pers proppie daar in my koffertjie. Jy weet dit is al wat my asmabors ooptrek.”

                Na ‘n halfuur voel ant Kotie beter. Die bors is oop en die voorkop blink nie meer so van die sweet nie. Oom Sarel staan nog immer op dieselfde plek. Klop, klop, klop! sê die kierie.

                “Vrou, dit lyk dan vir my jy wil nou slaap. Agge nee toggie, vrou! Ons is mos met vakansie...” Hy bly stil. Sy snork soos sy slaap.

                Allamintag! Sal die vrou nou sowaar lê en slaap as daar soveel dinge is wat gedoen moet word. Hy kry ‘n verbete trek om sy mond, kyk ‘n slaggie in die spieël (‘n man moet mos netjies lyk) en hink deur toe. As sy wil slaap, laat haar dan slaap.

                Die gangetjie is doodstil. Waarnatoe nou? Hy kan sweer hy het ‘n swemplek...

“Haai, my ou doggie,” juig hy toe ‘n blonde dingetjie skielik vanuit die niet verskyn. “Wys tog vir jou oom waar’s die dam.” Sy haak by hom in en loop saam met hom tot by die swembad.

Hy gaan verward staan. Ai, hoe nou verder? Maar Sunet (die blonde popsie) nooi hom om by haar en haar vriende te kom sit. Almal juig hom toe en hy kry ‘n glasie in die hand. Vir ‘n oomblik sien hy sy vroutjie se kwaai oë voor hom, maar hy gee ‘n opgewonde laggie en vat ‘n lekker groot sluk. Mintag, maar dit smaak lekker! “Kom, my oom, uit met hierdie hemp. Jy moet ‘n bietjie son op jou bleek spiere kry.”

Die jongklomp geniet die oom se stories en hulle hou sy glasie vol. Elke nou en dan hoor jy net hoe lag die lotjie, want die omie raak net snaakser en snaakser. “Hoe het oom nou weer gesê het die tannie gemaak?” of “Vertel weer vir ons van die dag wat die hond op die yskas geklim het.” En deurentyd bly die omie se glasie vol, want dit smaak dan so baie lekker.

Iewers moes oom Sarel aan die slaap geraak het, want toe hy vir hom kom kry, sit hy stokalleen op die dek. Allamintag! Hoe maak ‘n man dan nou? Die son trek al water en hy weet sy vroutjie gaan baie ontevrede met hom wees. Hy wonder of sy al wakker geword het en dalkies na hom sal kom soek?

Oom Sarel probeer opstaan, maar hy besef dat hy nie kan nie. Sy bene voel dan nou so half of hulle hom in die steek gelaat het. Hy probeer roep, maar die ou stemmetjie wil ook nie so lekker uitkom nie. Ag, besluit hy, dan sit hy maar waar hy sit.

Opeens lyk dit vir hom soos basaar op die dorp, want so baie mense het hy nog nie op enige ander plek gesien nie. Hulle storm almal op hom af, Ant Kotie heel voor. Dit praat en raas en skree dat dit ‘n naarheid is. Ai, dankie tog dat sy ou vroutjie na hom kom soek het!

“Vroutjie, dankie tog dat jy...” probeer hy sy dankbaarheid uitspreek, maar ant Kotie is die hoenders in. “Sarel Johannes Coetzee, dat ek my nou vir jou so moet skaam. Wat dink jy sal jou ouers sê as hulle moet weet van jou gedrag hier in die vreemde? Hulle draai sowaar in hulle grafte om as hulle moet weet wat jy vandag gedoen het – kaal in die openbaar! Om so te rinkink met jong kinders!”

Die omie probeer keer, maar daar is nie ‘n einde aan die verwyte nie. Toe ant Kotie langs hom kom en sy asem ruik, is dit eens so erg. Oom Sarel weet dat hy vir ‘n week of twee glad nie poeding gaan kry as hulle by die huis kom nie.

Hulle neem die omie op ‘n draagbaar na sy kajuit toe. Die son het hom so verbrand dat hy nie in staat is om te beweeg nie. Die dokter gee salfies om aan te smeer en beveel bedrus vir twee dae aan. Twee dae? Dan is hulle weer terug by die huis, man. Wat dan nou van al die wonderlike goed op die groot boot?

En so kom dit dan dan ant Kotie alleen die vertoning van Mollie en Wors gaan bywoon. Hy lê dikbek in sy bed. Allamintag tog, dat hy nou so moet oorkom.

Ant Kotie praat nie ‘n woord met hom nie. Elke keer wat sy hom moet insmeer met die dokter se salf, kan hy sweer sy vryf harder as wat sy moet. Sy staan behoorlik regop en smeer dat jy net velle sien waai. Hy durf ook nie kla nie, want dan vryf sy net harder.

“Ag Kotie, my lief, kom ons vergeet nou maar van die nare ondervinding met die kinders, toe?” probeer hy ‘n slag of twee, maar dit werk nie. Ant Kotie is die hoenders in en sy maak nie ‘n geheim daarvan nie.

Ant Kotie is net in die kajuit wanneer sy kom verklee vir ‘n volgende aktiwiteit. Oom Sarel voel of hy haar kan wurg, maar hy durf niks sê nie. Hy ken vir Kotie en hy weet wanneer om liewer die minste te wees. Maar ai, hy sou so graag daardie dansers wou gesien het. En hy wou ook so bitter graag gaan dobbel het, maar daarvan hoef Kotie natuurlik glad nie te weet nie. Sy sal in haar lewe nooit weer poeding maak as sy moet weet hy smag na ‘n ou bietjie dobbel nie.

Die derde en laaste aand is dit die formele ete saam met die kaptein. Hy het al gehoor dat die kaptein dan die mooiste vrou in die saal vra om eerste met hom te dans en dat sy dan ‘n reusagtige bos blomme ook nog kry. Sowaar as vet, as hy darem durf met Kotie dans! Ek sal hom mos...mos wat? Ja, Sarel, erken dit nou maar aan jouself, jy kan hom niks maak nie, want jy is oud en op en boonop verbrand deur die son ook nog.

Kotie sweef behoorlik by die kajuit uit op pad na die ete toe. Hy moet sê, hy het ‘n pragtige vroutjie. Hy is eintlik baie trots op die ou dingetjie, maar dit sal hy nimmer as te nooit vir haar sê nie.

Hy word wakker van ‘n gepraat in die kajuit. Nou wie op aarde het Kotie nou hier kom insleeep? Nee wragtag, dit kan nie waar wees nie, kan dit?

“Sarel, ontmoet vir Kaptein Ellinger. Hy is die man wat ons veilig deur al die storms op see geneem het,” koer sy terwyl sy ‘n bos blomme in ‘n blompot sit. Sy praat met so ‘n soet stemmetjie dat hy byna nie glo sy praat met hom nie. Hy gluur die kaptein aan en draai sy rug na hulle toe. Verbrands!

Tuis, toe die kinders bel, antwoord Kotie die foon. “Nee, dit was heerrrrlik! Ons het so baie te doen gehad dat die tyd heeltemal te kort was. Pappa het veral van die groot swembad gehou. Hoe nou? Dobbel? Jaaaa, en ek het sakke vol geld gewen die aand. Ons stuur vir julle foto’s, hoor.”