Denitia deel met ons oor haar verlies van 'n liewe vriendin, Ingrid.
Die eerste keer wat ek by haar gaan kuier het was vanaf die
intrapslag af 'n belewenis. Die vrou moet siek wees, maar ek loop myself vas
in haar blonde bob en ligte blou oë. Sy’t die mooiste goue pêrel-en-diamant oorkrabbertjies
aan en ek sien sommer hier sit geld kiertsregop op die kant van ‘n bedjie wat
beslis nie in haar smaak val nie, maar sy’s nou hier en daar’s geen ander keuse
nie.
‘My goeie daad vir die dag’,
reken ek so in my stilligheid – ek moet mos darem punte in die groot boek
bymekaar maak vir eendag...
Maar sy’s dan nie vir my
sieklik nie. Ja, ek weet siekte het nie altyd ‘n gesig nie, ek sukkel self met
dieselfde probleem. Mense verwag om ‘n ou bewende gestalte te sien aansukkel
vanweë my Parkinson's, maar dis nie wat hulle sien nie.
"Ek dog dan jy’s
siek?" Dit kom gewoonlik eerste en dan die skeptiese uitdrukking as ek sê
ja, ek is eintlik siek.
Dit maak my vies. man. Wat
dink die mense? Ek bly mos by my huis as dit erg is. Of reken hulle ek moet
heeldag ruk en pluk? Dit kos ‘n helse lot inspanning om al my ledemate en
varkies op hok te hou net om iemand anders nie aanstoot te wil gee nie.
Maar anyways, so
het ek my ook vasgeloop met die blonde, borrelende vrou wie se hartversaking
haar gebring het tot hier waar ek nou langs haar bed staan en met verwondering
na haar perfek getekende wenkbroue staan en staar. Dis malligheid. Hoe op aarde
kan so 'n flambojante mens sterwend wees?
Die geselskap het sommer ook
net daar begin en daar was geen keer aan al die stories wat sy met soveel lag
en detail vertel het terwyl ek haar bene en voete sit en insmeer het elke
middag nie. Hulle was geswel en seer, en van pyn kan jy my niks vertel nie. So,
natuurlik het ek aangebied om dit so bietjie te probeer help verlig met die
olie se insmeerdery.
Die Duitser was vol nukke,
maar ook so vol lewe en liefde vir alles om haar dat sy my sommer opgewonde
begin laat voel het oor die lewe. Sy het dit ten volle geniet en haar
kleurvolle stories het my sommer weer jonk laat voel. Haar gunsteling een is
oor hoe sy op die tafels gedans het voordat haar hart haar begin probleme gee
het. Dit was ons doel dan – om haar weer op 'n tafel te kry vir 'n heerlike
skaterlag en dansie.
Al wat sy nodig gehad het,
is 'n pasaangeër...
Die operasie was om die
draai.
As sy nie moes wag vir die
operasie nie, het ek haar sowaar nooit ontmoet nie. Ek was dankbaar, want
iewers het sy my weer laat glo in pret, in ware liefde en in die groter doel
van ons elkeen se lewens. Miskien sal ek nou nie weer op ‘n tafel kan dans soos
sy nie, maar ek is hier en ek moet dit geniet.
Die lewe wil geleef wees en
Ingrid dans beslis waar sy ookal nou is. Ek wou nog namiddag gaan om haar bene
oudergewoonte te gaan insmeer, maar sy was weg...net 'n kol op die vloer waar
haar gesig was toe haar dogter haar daar op die vloer kom kry het.
Sy's weg. Ek het die vloer
gewas, want ek dink hulle ’t seker maar net nie kans gesien daarvoor nie.
Ingrid sou dit ook sommer net opgevee het as sy nou hier was.
Sy’t dan gesê sy gaan dit
nie maak vir die operasie nie en tog was ek so seker sy sou, want hoe oorleef
jy ‘n wêreldoorlog, net om hier so skielik op te hou asemhaal? Was sy oud? Nee,
sy sal in haar lewe nooit oud wees nie.
Sy's Ingrid.
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking