HOE VER SKYN MY (dowwe) LIGGIE?

Ek kry hierdie lieflike video van iemand en ek weet dat ek dit eenvoudig met almal wil deel. Eintlik is daar niks meer wat ek kan byvoeg nie, behalwe om my waardering daarvoor uit te spreek. 

In ons huidige kultuur is dit mos glad  nie snaaks om nou en dan saans in die donker te sit nie. Die krag is (weereens) af en niemand weet vir hoe lank dit gaan duur nie. Elke huis het dus 'n olielampie of twee wat gereed staan vir sulke aande. 

In ons huis is daar net een olielamp en 'n kers of twee. Ek staan dan maar op en gaan haal die olielampie en steek dit op. Lig! Dankie tog, nou kan 'n mens darem weer sien waar jy is. Maar dis nie lank nie, dan wil ek gou iets in die kamer gaan haal. Hoe nou gemaak? Ek kan so voel-voel loop met die voete, bang dat ek dalk iewers gaan struikel en val, of ek kan mos maar die lamp saammet my vat en die kombuis in die donker laat. 

Ek lees die volgende kort storietjie raak en dit tref my tussen die oë! 'In die ou dae van die paraffien straatligte het 'n seuntjie die mense dopgehou as hulle in die donker die straatligte aansteek. Hy hardloop toe eendag na sy pa toe en sê: Pappa, Pappa, kyk daardie mense maak gate in die donker.'

Is dit nie presies wat ek en jy ook moet doen nie? Ons moet die ligte wees wat gate in die donker maak. Ons moet ons lig saamdra oral waar ons loop, sodat die Lig die donker kan verdryf.

Baie jare gelede ry ek eendag verby 'n ou omie wat met sy kierie straat-af sukkel. My eerste gedagte is: Here, seën hom, asseblief. Weet jy, die volgende oomblik 'hoor' ek dit hard en duidelik: Gaan seën JY hom!

Nou is my vraag vandag: Is ek in hierdie tyd 'n seën vir diegene rondom my? Of is ek bloot die voortsetting van die donkerte wat daar heers rondom ons?