DIE STORIE VAN GESKENKE

Ek is seker elkeen gee 'n geskenk met die grootste liefde

Wat is dit aan 'n geskenk dat jy so mal is daaroor? Of, vir die minderheid van die menslike spesie, wat jou nie interesseer nie?

Waarom kan (sommige) mense ‘n geskenk ontvang en dit doodluiters iewers neersit vir later? Hoe kry hulle dit reg? O ja, ek het iewers gelees dat dit glo baie goeie maniere is om dit so met (wat my betref) minagting te hanteer. Goeie maniere? Se voet!

Nee jong, gee vir my ‘n geskenk en sy papiere moet waai! Nou dadelik. Nie later nie. Nou! Ek kan dit eenvoudig nie verhelp nie, man. Ek moet dadelik sien en weet...

Waarom dan? Ja, die grootste rede is definitief my allesoorheersende nuuskierigheid. Ek kan nie daarmee stry nie. Almal wat my ken, weet dat ek so is oor ‘n geskenk.

Maar, en dit sê ek met groot versigtigheid, want dit kan dalk vorentoe teen my tel. ‘n Geskenk praat met my op verskillende maniere. O, het jy nie geweet hulle kan praat nie? Ai, dan het jy mos jou lewe lank groot uitgemis, jong!

Nommer een: die geskenkpapier. Ek is ook skuldig daaraan om sommer ‘n sakkie te koop en die geskenk daarin te sit. Dit is maklik, ekonomies en gewoonlik baie handig. Veral vir wesens soos hierdie ek wat nie ‘n pakkie netjies kan toedraai nie is die sakkie die ideale oplossing. En ja, ek fokus dan nie regtig daarop nie, want ek wil weet wat is binne-in. Maar, hoor vir my, as jy moeite gedoen het met die papier, het jy al klaar my hart in jou sak. Iets soos bruin papier met ‘n paar strepe verf is die mooiste wat met my kan gebeur. Hoekom dan? Omdat ek weet jy moes beplan, jy moes gaan sit en jou tyd opoffer om dit vir my te doen, dis hoekom. Ek is nie ‘n strikkie/blommetjie/goetertjies-mens nie, dus pla die afwesigheid van sulke goetertjies my glad nie.

En dan, nommer twee: die geskenk. Natuurlik is ek altyd baie bly oor enige geskenk, moet my asseblief nie verkeerd verstaan nie. Maar, het jy geweet dat hierdie geskenk ‘n storie vertel? Ja, as jy mooi genoeg luister, hoor jy ‘n storie. Hierdie geskenk vertel vir jou mooi goedjies of teleurstellende goedjies. Ek hou daarvan as die geskenk vir my vertel dat die gewer my regtig ken vir wie ek is. Sou jy byvoorbeeld vir my ‘n bottel duur parfuum gee, weet ek dat jy my glad nie ken nie. Aan die anderkant, sou jy vir my ietsie kleins gee wat jy self gemaak het, is ek in ekstase. Of, dalk gee jy vir my ietsie vir my kombuis en dit is iets waarna ek al jare soek – wow! Jy weet wat my hart begeer en ek weet jy lief my baie.

Hiermee wil ek dan verskoning vra vir die kere wat ek iets vir jou gegee het en die bal geheel en al misgeslaan het. Ek pleit skuldig, want dan ken ek jou sowaar nie so goed soos ek gedink het nie.

OUJAAR KRY SY LÊ

En so, sommer so half suutjies, het Oujaar sy lê gekry. G’n mens het dit sien kom nie, maar ewe skielik is dit soos ‘n stokou man wat sonder asem en blus is. Hoe op aarde? Dit kan mos nie wees nie, kan dit?

Dit was maar anderdag wat hy soos ‘n jong kalf gebokspring het. Daar was net geen keer aan hom nie. Sowat van lewenslus! Sowat van opgewondenheid vir dit wat voorlê.

Die oues van dae het gekerm: “Ag nee man, wat is dit met jou? Kan jy nie net ‘n bietjie stadiger nie? ‘n Mens kan nie byhou nie, asseblief tog!”

Die kindertjies was stiller in hulle ervaring – die meeste het grootoog gewonder waar gaan hy heen. Vir hulle was dit nog te vreemd en nuut om werklik te kan reageer daarop.

Die jongmanne het hierdie jongman met vreugde verwelkom. “Kom, ons wil werk, ons wil lewe. Kom, jy is ‘n bietjie stadig vir ons, jong!”

Ekself het hom met huiwering verwelkom. Wat gaan hy vir my bring? Wat gaan hy van my steel? Daar was so baie vrae, maar hierdie outjie wou my nie antwoord nie – ek moes maar wag en sien. En ek het gewag. En ek het gesien.

Soos reeds gesê, daar was nie tyd vir hierdie outjie om sy ding te doen nie. Om een of ander rede was hy so half woedend somme daar aan die begin al. Ek wou nog vra, ‘Asseblief, net so ‘n bietjie stadiger, net so ‘n bietjie rustiger!’ maar hy was verwoed aan die hardloop met my.

Februarie gee hy vir my die slaapplek op die vloer voor my liefmoeder se bed. Ek besef toe dat daar nie keer aan hierdie outjie is nie. Ons moet saamhardloop, of agterbly. Die keuse is elke arme siel onder die son s’n. Hol jy saam, gaan dit woes. Bly jy agter, gaan dit erger. Slaap jou slaap op die handdoek, Meisie, slaap! En ek het (probeer) slaap daarop die vloer.

Uitgewas en moeg vat Maart my. Ja, jy sien, hulle is ‘n span wat die aflosstokkie aangee en elkeen wil kyk of hy meer en beter kan doen as die vorige. Ek sluit ‘n hoofstuk af en ek sê vir die outjie ek bly nou eers ‘n bietjie lê, hy moet maar alleen verder woed. Te moeg. Te seer. Te alles! Hy wuif vir my met ‘n sluwe glimlag. Jy sien, hy weet dat dit nie so werk nie. Hy weet dat ek vorentoe my spoed sal moet verdubbel om weer te kan inhaal. Verdomp tog!

En dit was toe ook net so. Vinnig. Vinniger. Vinnigste. Vorentoe. Nooit agtertoe nie, net vorentoe. Daar is nie tyd om terug te kyk na Januarie en Februarie en Maart nie, dis net al vinniger vorentoe.

Ek wil met hom ‘n ooreenkoms aangaan, maar hy wil nie luister nie. Ek wil vra dat ek net vir een of twee daggies stil kan staan en so ‘n bietjie agtertoe draai vir ‘n slag, maar hy wil nie hoor nie. Hy het nie ore nie, kom ek later agter.

Maar die outjie raak toe sommer self so ‘n effentjies rustiger. Sowaar, dit lyk soms vir my die outjie kan glimlag ook. Regtig! Het jy dit  nog nie opgemerk nie? As jy vir hom lag, kry hy amper so ‘n trekkie wat lyk na ‘n smaail. Ja, ek is doodseker daarvan, jy hoef nie so te frons nie.

Een aand in Julie kom vat die outjie my aan die hand. “Kom, ek het iets vir jou.” Regtig? Is dit dan nou moontlik? Wat is daar wat goed is in jou hand? Is hierdie 'n triek?

Maar ek wil nie te lank wag nie, netnou raak die outjie weer boos en ek het al gesien wat doen hy as hy nie lekker is vir my nie. Behoedsaam stap ek saam om te sien wat hy dan nou enigsins kan hê wat ek graag sou wou hê.

Ek staan verdwaas en kyk na die tafel voor my. “Tadaaaa!” Hy swaai sy arm oor die tafel wat vol...penne is! Penne? Om wat mee te doen? Regtig tog? Is dit nou ‘n flou grappie?

Hy nooi my om te gaan sit op die enigste stoel by die tafel. En ek gaan sit. En hy los my, wonder bo wonder, alleen. Sommer net so, sonder ‘n woord loop hy en los my daar alleen.

Ek tel die eerste pen op en probeer daarmee skryf – sommer so op die tafelblad. Wow! Dit is sowaar lekker! ‘n Tweede een voel selfs beter as die vorige een. En so bly ek naglank wakker met my ontdekking van hierdie lieflike klomp gekleurde penne. Teen die oggend is die tafel ‘n bont blad vol skryfsels en ek soek vir papier, want hier moet geskryf word, besluit ek.

En so het die outjie my heel dikwels alleen gelos om my eie ding te doen. As ek gaan sit by my bont tafel is hy weg – seker by iemand anders wat nog nie sy tafel ontdek het nie. Jy sien, eintlik het hy vir elkeen 'n tafel vol van sy eie dinge, ons moet net saamloop as hy ons nooi.

En dis nou waarom die verskyning van Oujaar so ‘n skok is. Jy sien, die tyd het so voortgesnel terwyl ek daar by die tafel doenig was dat ek dit nie sien kom het nie. Ek voel so half hartseer om die ouman te groet, man. Hy was moeilik, maar hy was ook goed. Kyk, hy het dan vir my ‘n tafel vol penne gebring!

Ek groet die ouman met ‘n heimwee, maar ek wag vir die nuwe outjie wat weer propvol planne en lewenslus sal opdaag en voorthardloop met ons. 

Gaan ek saam hol? Vir seker! Ek durf nie agterbly nie, want die inhaal agterna is net te vrekmoeilik.

En buitendien, wanneer ek toe moeg raak, is daar mos nog altyd my tafel met sy baie penne!

HOE VER SKYN MY (dowwe) LIGGIE?

Ek kry hierdie lieflike video van iemand en ek weet dat ek dit eenvoudig met almal wil deel. Eintlik is daar niks meer wat ek kan byvoeg nie, behalwe om my waardering daarvoor uit te spreek. 

In ons huidige kultuur is dit mos glad  nie snaaks om nou en dan saans in die donker te sit nie. Die krag is (weereens) af en niemand weet vir hoe lank dit gaan duur nie. Elke huis het dus 'n olielampie of twee wat gereed staan vir sulke aande. 

In ons huis is daar net een olielamp en 'n kers of twee. Ek staan dan maar op en gaan haal die olielampie en steek dit op. Lig! Dankie tog, nou kan 'n mens darem weer sien waar jy is. Maar dis nie lank nie, dan wil ek gou iets in die kamer gaan haal. Hoe nou gemaak? Ek kan so voel-voel loop met die voete, bang dat ek dalk iewers gaan struikel en val, of ek kan mos maar die lamp saammet my vat en die kombuis in die donker laat. 

Ek lees die volgende kort storietjie raak en dit tref my tussen die oë! 'In die ou dae van die paraffien straatligte het 'n seuntjie die mense dopgehou as hulle in die donker die straatligte aansteek. Hy hardloop toe eendag na sy pa toe en sê: Pappa, Pappa, kyk daardie mense maak gate in die donker.'

Is dit nie presies wat ek en jy ook moet doen nie? Ons moet die ligte wees wat gate in die donker maak. Ons moet ons lig saamdra oral waar ons loop, sodat die Lig die donker kan verdryf.

Baie jare gelede ry ek eendag verby 'n ou omie wat met sy kierie straat-af sukkel. My eerste gedagte is: Here, seën hom, asseblief. Weet jy, die volgende oomblik 'hoor' ek dit hard en duidelik: Gaan seën JY hom!

Nou is my vraag vandag: Is ek in hierdie tyd 'n seën vir diegene rondom my? Of is ek bloot die voortsetting van die donkerte wat daar heers rondom ons?

WAT IS DIE SLAAP 'N WONDERSOETE DING

Jy kry oggendmense, jy kry aandmense, en dan kry jy vir my...! Oggend- en aandmense sit nie om dieselfde vuur nie. Nee, glad nie. Die een irriteer die blou blitse uit die volgende een uit, dis vir seker. Hulle kom eenvoudig nie oor die weg nie, want die een meng in met die ander se slaaptyd, sien.

‘More! More! Is dit nie 'n liefffflike oggend nie, hmmmm?’ En, nog voor jy kan antwoord, gaan dit eenvoudig aan. ‘Goeie more, my skat. Lekker geslaap?

Kom, kom, kom, die dag wag nie vir ons nie. Tyd om aan die werk te spring, jong.’

Die ontbyt staan reeds skottelsvol op die tafel. Jou koffie is yskoud. Die vroegoggend-beskuit is lankal weggesit. ‘Kom, kom, kom! Ek is reeds laat vir my oggenddraffie. Geniet die broodjies, my skat.’

Die hele dag gaan dit so aan. Alles met 'n laggie en 'n trippeltjie, want die lewe is dan tog so baie lekker. Jy sien, oggendstond het goud in die mond.

Vanaand, hier by ses- of sewe-uur, raak die ooglede slapperig. Die spraak raak minder. Die tjirpende stemmetjie raak dof. Die bewegings raak stadiger. Die bad en die bed wag, want more is 'n nuwe dag.

Die aandmense wil nie wakker gemaak word in die oggend nie. Hulle wil self, op hulle eie tyd, wakker word en stadig opstaan. Daar heers 'n doodse stilte rondom hulle.

Geen ontbyt vir my nie, asseblief. Los my nog net 'n tydjie uit, asseblief. Ek sal nou-nou wakker wees, dan kan ons gesels.

Dit neem dan ook 'n redelike tydjie van afsydige stilte voordat daar 'n effense woordjie of twee geuiter word. Stadig-aan raak dit beter. Die tong raak losser. Die ogies is minder dof en die mondjie kan al so effens glimlag.

So teen middagtyd begin die planne vir die dag oorweeg word. Ja, ons gaan sus en so. Ja, dit gaan 'n baie besige dag wees vandag. Met vasberadenheid word die dag en sy dinge aangepak en kafgedraf. Die een na die ander kom die dinge verby. Vanaand, so by elfuur, raak dinge weer rustig. Dit was 'n besige dag en nou moet jy darem 'n tydjie aan jouself ook afstaan, nie so nie?

Twaalfuur of later is badtyd. 'n Heerlike skuimbad en (soms) 'n kers of twee wat brand, 'n koppie lekker koffie en (soms) 'n lekker eetdingetjie sluit die dag perfek af. Ons moet nou tot rus kom, want more is nog 'n dag.

En dan, helaas, is daar ek...! 

OM DIE 'PRAM' OM TE GOOI OF NIE...

Ons sit in ‘n groot kring. Dit is die laaste byeenkoms van ‘Gooi ‘n tantrum of nie’ vir hierdie jaar. Al die lede is vanaand teenwoordig. Almal sien uit na ‘n heerlike vakansie, maar hier moet vanaand ‘n paar poppe gegooi word.

Die woedende Martha spring sommer eerste op. “Goeienaand, ek is Martha en ek wil my poppekar omgooi.”

Die voorsitster trek haar asem skerp in. Soveel van banaliteit! En dit in die afskeidsvergadering, nogal. Vanaand moes rustig verloop het. Almal was veronderstel om met behae te kan terugkyk na ‘n jaar waarin hulle geleer het om maar die ou poppies rustig in die ‘pram’ te los. Kyk nou hoe staan en ontwrig Martha nou die hele vergadering!

Sy spring regop en klap haar hande driftig. “Asseblief, Martha, hoe het ons dan geleer moet ons maak? Kom, word nou rustig en sê agter my aan: Ek voel lus om die ‘pram’ om te gooi, maar ek sal eers ‘n paar keer diep asemhaal en dan liewer maar die poppe los waar hulle is.”

Maar moenie glo nie. Die res van die vergadering luister nie eens na haar nie. Hulle het lankal gewag vir ‘n kans om net ‘n slag te kan wys hoe hulle voel.

Martha laat haar nie keer nie. “Soms, net soms, wil ek so graag my poppe uit die ‘pram’ uit gooi!”

Nou bars pandemonium los tussen die lede van die vergadering. Vir ‘n hele jaar lank moes hulle ewe suutjies vertel hoe kwaad hulle vir iemand was en hoe hulle die drang na poppekar-gooi onderdruk het. Dan het almal hartlik hande geklap en soet geglimlag. 

Uiteindelik het hulle die kans om behoorlik te wys hoe hulle voel.

Ina Cantoni spring op met gebalde vuiste. “Gooi, sussie, gooi. Moenie dat iemand jou keer nie!” Sy gaan sit met ‘n uitdagende glimlag in Mevrou die Voorsitster se rigting.

Helena Rhodes reageer meer bedees. “Ek voel ook soms so.”

Josie Becker laat hoor van hom daar van heel agter in die saal. Hy was laat, maar hy sien hier is ‘n lekker ding aan die kom. “Doen so!” skree hy.

Maretha Bruwer staan op en gaan staan voor, langs Martha. “Ek doen dit soms. En soms is ek spyt. Ander kere nie.”

Dina Cilliers reageer rustig: “Dis ‘n baie goeie idee, Martha.”

Marlene Loftie-Eaton Vollgraaff is reeds lekker opgewerk en reken sy moet haar stem laat hoor voordat Mevrou die Voorsitster die hele storie stop. “Martha, moer hulle!” skree sy. Die hele vergadering gee haar ‘n staande applous.

Maar tussen die oproermakers is onse mooi vriendin, Esma Fourie. Sy kan nie sien dat ons onsself so verloor nie. Sy probeer sagkens die vrede herwin. “Ag, ou Marthakind...”

Mevrou die Voorsitster het intussen ‘n sakdoekie met 4711 parfuum natgemaak. Sy vee haar voorkop daarmee af en probeer dan weereens om die vergadering tot orde te roep. Om te dink dat sy gereken het die jaar se klasse was suksesvol! Kyk nou net wat gaan alles hier aan!

Walta Herron en Marie Szewzyk spring saam op. “En dan, wat stop jou?” wil die een weet. Die ander een eggo: “Doen so!”

Dawid Andries Reyneke staan op en hou sy hande in die lug. Hy vra ‘n oomblik se stilte voordat hy sy opinie lug. “Asseblief, wag net eers tot ek op verlof is.”

Maar Elsabe Smith laat haar nou nie meer keer nie. "Mik maar na 'n oop venster met 'n nie breekbare pop, dit help soms om die poppe uit te gooi, want gewoonlik kan 'n mens dit self weer optel. Sterkte met die optel."

Adri du Toit staan met 'n groot glimlag op. Almal kan sien sy het nou 'n briljante idee en wag in spanning dat sy tot voor in die saal loop. "Weet jy wat ook lekker werk? Dis om saam met 'n 2 jarige kleinkind 'n lekker vloermoer te gooi! Jy voel stukke beter daarna."

Almal juig en klap hande vir Adri se wonderlike idee. Hulle gaan dit beslis in die toekoms probeer. 

Annatjie Sandrock is meer prakties. Sy weet dat daar nagevolge is oor so 'n gooiery. "Doen dit, dis lekker. Die terugpak uiteindelik is nie so lekker nie, maar soms is dit nodig."

Hans de Ridder het baie op die hart. "Doen dit. Gooi sommer die tietiebottel ook agterna." Ja, dis 'n man met 'n hart hierdie! Hy verstaan hoe dit voel, sowaar.

Toe almal weer rustig is, is dit Patrys Marais Heunis se beurt. Sy kyk die lede van die vergadering stip aan en draai dan na Martha toe. "Doen dit net, miskien is dit hoog tyd. Partykeer moet 'n mens jou maniere vergeet. Dan word jy beter verstaan."

Intussen het Mevrou die Voorsitster die koffie en koek gaan haal. Almal is uitgewoed en almal het nou vrede.

KOM TOT RUS, MY (ondankbare) HART

hoe klop jy dan nou

my hart

wat is dit wat kwel en dring en druk

in my te klein borskas?

kom tot rus

my hart

kom tot rus

woeste storms woed

vyf dae lank

woeste storms van die siel

vyf dae lank

grys dae

donker nagte

vyf dae lank

sy is so stukkend

Heer

stukkend en afgebreek

tot byna niks

nog net

die lag het oorgebly

sy lag

Here

sy lag

en dan

sy wag donkernag

vir my seer siel om op te daag

sy wag

gesonde ek

ondankbare ek

sy skud haar haarlose kop

my suster

jy het gekom

My een vriendin is verinneweer deur Parkinsons, die ander en veg met kanker.

En ek?

WEERSIENS

Soms, net soms, loop jy so iemand raak. Jy weet nie hoe dit werk nie, maar dit is net so – sonder dat jy dit gevra het en sonder dat jy daarvoor gesoek het, is dit so.

Jy sien hierdie persoon en jy weet bo alle twyfel! Jou siel en die siel van hierdie mens is iewers in die wye heelal ineengestrengel om nooit weer los te kan gaan nie. Ja, iewers in die blou heelal sweef hierdie twee siele soos twee vredesduiwe stil langs mekaar. Hulle hoef nie te praat nie (kan siele dan praat?) want woorde is nie eintlik nodig nie.

Eintlik ken julle mekaar al dertig/veertig jaar, maar het dertig jaar laas mekaar gesien. Sy klim uit die motor en julle gaan aan’t gesels so asof julle gister of vanoggend nog laas gesels het. Julle groet nie met ‘n ‘hallo’ of wat ookal nie, want dis nie nodig nie. Julle gaan bloot aan waar julle siele netnou ophou kommunikeer het.

En dan, ‘n dag of wat later, groet julle weer. Hierdie keer met die innige wete – hierdie was nie die laaste keer nie. Maar, al sou ons nie weer sien nie, ons weet dat ons weet – iewers daar bo...!

DIT IS KERSFEES, maar hoe lyk my hart?

Dit is byna alweer Kersfees.

"Kersfees?" vra jy my. Dit was dan sommer nou die dag nog Januarie, ha? Is dit dan moontlik?

Wat gebeur in jou gedagtes wanneer jy in die winkels loop en al die groen en rooi en wit versierings sien?

Wat gebeur in jou hart wanneer jy 'n Kersliedjie oor die radio hoor?

Wat gebeur in jou menswees wanneer jy 'n Kersverhaal op tv sien?

In 'n  wêreld met so baie onlus, of onrus en wreedheid wil ons sowaar 'n 'tyd van vrede' vier vir 'n dag of twee. Ons wil maak asof alles daar buite okay is. Ons wil kuier en eet en geskenke gee (of is dit liewer ontvang?) en daarna genoeglik op die bed gaan  lê. Ons wil Kersfees vier, man!

Ons hang liggies en balletjies en lintjies en kantjies op in die huis. Ons maak 'n reuse kersboom met kamma-kamma sneeu staan in die sitkamer. Ons hang liggies in die tuin. O jimmeltjie tog, dis mos Kersfees!

Vir hierdie paar dae kyk ons nie tv nie. O nee, die nuus pas darem nie in by die atmosfeer van Kersfees nie. Kom ons kyk liewer 'n mooi storie oor Die Geboorte. En ons luister sommer heeldag na Boney M se 'Hark now, hear the angels sing'. Ag, hoe aandoenlik is dit nie alles nie.

Nou waarom kerm ek so oor dit alles? Omdat ek nie saamstem nie? Of is dit omdat ek 'n ou bitterbek is? Ek hoor jou vra: "Wat gaan aan met jou, Martha?" 

Ek wil self ook weet, glo my vry, ek wil ook weet wat is my pyn met dit alles. Hier is 'n saak wat ek vir myself moet uitmaak, besef ek. Ek gaan soek na ander se opinies oor die groot fees wat aan die kom is.

Weet jy wat is die heel eerste antwoord wat Meneer Google vir my gee? "Die ware betekenis van Kersfees is om mense op te kikker tydens 'n koue en depressiewe tyd van die jaar. Dit beteken baie kos saam met familie en vriende, die gee van geskenke, vriendelikheid teenoor ander, en om diegene in nood te help."

Nou toe nou!

'n Ander ou wat 'n selferkende ateïs is, se opsomming van Kersfees lees so: "Hier is die goddelose eerlike waarheid. Beide die beweerde geboorte van Jesus en die wintersonstilstand is net verskonings om iets te vier. Die winter is dikwels koud, dit word vroeër donker, en die bome het hulle blare verloor en lyk dood. Dit is 'n depressiewe tyd van die jaar, en dit kan net een ding beteken: dit is tyd om partytjie te hou!"

'n Kommediant op tv het dit so opgesom: As Jesus sou besluit om Sy kinders op Kersdag te kom besoek, sal hy net die taxibestuurder op die lughawe kry. As Hy dan sou vra: "Nou waar is My kinders?" Sal die taxibestuurder antwoord: "Hulle is mos by die boom! Hulle is by die Kersboom!"

En dan, helaas, is daar die kerkmanne wat ook reken hulle vier nie Krismis nie, want dit is so en so en so!

Ek vier Kersfees, ja. Vir my is dit 'n kosbare tyd wat my herinner aan die groot offer wat God gebring het om my lewe te red. Ja, ek koop ook geskenke en ons eet ook dat dit knetter. Maar ek besef dat dit nie in elke huis so gaan nie. Vir baie gesinne is dit 'n tyd van groot hartseer. Sommige het nie die geld om geskenke en selfs kos te koop nie. Ander is in diepe rou oor 'n geliefde wat iewers deur die jaar dood is.

Bogenoemde is alles waar, maar my hart pyn vir die kinders van ons wêreld - die seer kinders, die alleen kinders, die hartseer kinders, die stukkende kinders!

Ek het jare terug die volgende stukkie geskryf oor ons kinders en Kersfees. Ek deel dit graag met jou.

KERSFEES

'n Kind is vir ons gebore

'n Seun is vir ons gegee...!

Ag Here, hoekom dan?

Sodat ons ons kinders kan verniel?

Sodat ons hulle kan laat verhonger en doodgaan?

Het U geweet wat ek met my kind sou doen toe U hom vesel vir vesel geweef het in my skoot?

Het U geweet van my ongeduld en selfsug; van my (soms) intense begeerte na stilte en (selfsugtige) behoefte aan privaatheid?

Ja, U het.

En tog...

'n Kind is vir ons gebore

'n Seun is vir ons gegee

Sodat EK weer kind mag word.

----------------------------------

      Dan is dit seker nou tyd om te sê: "Heppy Krismis en 'n nat nuwejaar." Of hoe klink die ou rympie nou weer?

DIE GROOT VERLANG

Was jy al daar waar dit gevoel het jy verlang so baie dat jou hart bloei? Nee, nie pyn nie, man, ek sê mos bloei!

Soms, wanneer die heimwee jou vat, kan jy dit met ‘n skud van die kop of ‘n veeg van die hand afmaak. Jy besef dit is ‘n seer area waar jy liewer nie moet gaan nie. Jy draai jou gedagtes net daar om en jy gaan aan met jou dag.

Maar soms...!

Ek weet nie of dit net ek is nie, maar dis ‘n ding wat so seer maak dat dit sowaar bloei. Die bloed loop ‘n stroom uit jou hart uit tot op die grond. Maar nee, jy hou nie op met grawe nie, o nee. Jy krap en krap al dieper. Vir een keer WIL jy onthou. Jy wil voel. Jy wil hoor. Jy wil wees.

Jy pak hulle een vir een uit en bekyk hulle. Jy stof hulle af en vertroetel hulle. Dis nou die gedagtes, die onthou! En nou is daar niemand om voor te sê ‘Onthou jy nog?’ nie. Dis net jy...en die groot onthou.

Onthou jy hoe dit gevoel het in die aande met die olielamp op die bedkassie? Almal slaap, maar jy lees jou geliefde storieboeke. En onthou jy hoe moeg was jy môreoggend as Ma roep het dat jy moet opstaan. En as jy buite kom, is die wasgoeddrade vol wasgoed en ou Fien is besig om die witgoed uit te spoel in die blouselwater. En natuurlik, die wit skoolsokkies wat ingeseep staan en wag dat jy hulle kom was.

As Ma vanaand brood knie, weet jy môreoggend kry ons lekker warm broodjies saam met die pap en worsie. Hoe Ma dit reggekry het op die koolstoof, weet ek sowaar nie, maar as die Landy by die hek indraai, is die kos op die tafel.

Onthou jy Pa se musiek? Pa se mooi, mooi musiek...! Jy soek hulle een-een op Youtube en luister na elkeen asof vir die heel eerste keer.

Jy luister en luister en jou hart bloei tot op jou voete. Jy luister want jy wil bloei. Vir een maal laat jy jouself toe om sommer net te laat gaan daar waar jou hart jou lei. (of is dit daar waar jou hart jou laat ly?)

Onthou jy toe ons Duine toe getrek het? Die opgewondenheid was groot. Nadat Pa vir vyf jaar gehuur het, het ons nou ons eie plaas gehad. Pa was trots. Ma was bly. Onthou jy dat Ma self die binnemure van ons huisie geverf het? Ja, sy het op die drom gestaan om daar hoog by te kom. Jacobus, klein ou seuntjie wat hy was, se reaksie: “Tannie Aggie, nou sal my ma sê, ‘My sissster, maar nou is julle darem grint!” En hoor vir my, grint was ons grint!

En onthou jy hoe ons in die somer saans buite geslaap het? Pa en Ma op die groot kliptafel en ons op ons bedjies langsaan. Die lekker koue nagte! Maar onthou jy hoe die son jou vroegoggend onder daardie komberse uit gekook het? Onthou jy die nag wat die hondjie ‘n muishond onder daardie einste kliptafel beetgekry het? Onthou jy hoe die muishond se spuitsels gestink het in die windlose nag? Die muishond moes later die aftog blaas, want hond se kind wou nie laat los nie.

Onthou jy die Sondag wat ons net poeding vir middagete wou hê? Ma het regtig uitgehaal en alles wat lekker is gemaak, maar helaas, dit was toe glad nie so lekker soos wat ons gedink het dit sou wees nie.

Onthou jy die sussie se orrelspel op die meelbin in die kombuis teen die muur? Grietjie Loubser, die kerk se orreliste, was haar heldin, haar alles. Wanneer sy haar stoel daar gesleep het, het sy verander in Grietjie Loubser en het sy haar hart uit gespeel.

Kersfees was op Oupa en Ouma se plaas, maar Oujaar en Nuwejaar was ons by die huis. Onthou dat ons Oujaar by die oom en tannie gaan braai het? Onthou jy dat hulle môreoggend weer vir teetyd na ons toe gekom het? Dit was elke keer vir my so ongewoon, maar so baie, baie lekker om so te kuier.

Onthou jy van die keer wat ons op die donkiekar na die oom en tannie toe gery het? Ons was mal van opgewondenheid daaroor. Pa was skepties - die goed is wild, hulle kon aan die hardloop gegaan het met julle.

Onthou jy Ma se mooi tuin? Onthou jy Estelle se pophuis wat toe ons spens geword het?

Onthou jy? Onthou jy?

foto met vergunning van Namibrand Family Hideout

 En toe daar niks meer oor is nie, toe begin  die groot verlang!