Woensdag 31 Oktober 2018

'n Ope brief aan elkeen wat sonder pryse huis toe gaan.



Liewe kind met die seer hart

Ek wil vanaand vir jou ‘n brief skryf omdat ek weet jou hart is seer. Ek wil my hart met jou deel, my kind. Gaan sit ‘n bietjie eenkant en lees my brief, seblief? Moenie halfpad op hou lees nie, groot seblief.

Jy was by die prysuitdeling van jou skool. Ja, jy moes jou skooldrag aantrek en jou skoene polish en alles. Jy wou nie gaan nie, maar jy moes – die skool verwag dit van jou. Jy het gemaak of als lekker en goed en gaaf is, maar jou hart was opstandig en eintlik was jou bek lekker dik. Reg?

Jy wou al ‘n duisend maal weet waarom presies jy sulke geleenthede moet bywoon, maar niemand kon jou nog tot nou toe die antwoord daarvoor gee nie ... of wou hulle bloot net nie ‘jou gevoelens seermaak nie’? Kom ek sê vanaand vir jou waarom jy gedwing word om daar te wees: Die ding staan nou so, sien ... Die kinders wat pryse kry moet mos ondersteun word en hulle moet presies hoor hoe hard hulle gewerk het en die applous moet oorverdowend wees as hulle van die verhoog af stap.

Ek hoor jou hart, my kind. Elke eksamen sit jy en leer wanneer die ander kinders eers ‘n break vat. Jy leer en leer en leer, want jy wil so graag net een keertjie ook op die verhoog staan en hoor hoe hard het jy gewerk en hoe wonderlik is jy, nie waar nie? Jy wil net een keertjie ook voel hoe dit is om daar met die trappe op te sweef en ewe windgat jou sertifikaat en/of trofee ontvang. Maar verdomp of jou kans ooit kom! Daar is altyd iemand wat beter is en beter punte kry as jy.

Nou moet jy die hele aand in die saal sit en die lofliedere sit en aanhoor van hoe wonderlik hierdie skare is wat so op en af met die verhoog. Jy wil nie, maar jy moet.

Ek weet hoe jy voel wanneer jou hele vriendekring môre breed glimlag oor al die toekennings wat hulle ontvang het terwyl jy maar anderpad staan en staar. Ek weet, my kind, want ek was daar op meer as een manier. By die tyd wat die dux-leerling aangewys word, voel jy al of jy liewer maar onder die stoel as op dit kan sit. reg?

Ek weet jou hart is opstandig. Ek weet hoe jy voel vir weke en weke voor daardie prysuitdeling en nog weke daarna ook. Ek weet, want ek was ook daar.

Het dit van my ‘n slegter mens gemaak? Nee, ek glo nogal nie so nie, hoor. Het ek ook gesukkel om my kop hoog te hou soos jy nou daarmee sukkel? Ja, vir seker het ek! Was ek dom? Nooit nie, hoor. Vandag weet ek dat ek eintlik heel goed gedoen het op skool, terwyl ek ook soveel issues soos jy daaroor gehad het. Die verskil is net dat ek nooit ‘n prys gekry het daarvoor nie. 

Nou brom jy vir my ‘Ja, ja, ja! En wat het dit nou met my te doen?’

Hoor wat ek vir jou sê en onthou dit, asseblief. Niemand weet van die mooi sketse wat jy kan maak nie, want dit is nie ‘n vak wat in die skool aangebied word nie, reg? Niemand weet van jou liefde vir jou medemens en dit wat jy vir ander doen nie, reg? Jy sien, jou hart is so mooi, maar selfs jy glo self nie aan jouself nie. Reg? 

Weet maar net, daar sal ‘n dag kom wat al daardie pryse wat die ander vanaand ontvang het, geen waarde meer het nie. Regtig waar! Niemand gaan meer onthou hoe hulle met dik pakke sertifikate huis toe gesweef het nie. Niemand nie! Al voel dit nou vir jou daardie toekennings is so belangrik, weet maar net dat dit nie vir jou ‘n toekoms kan koop nie.

Wat is dan belangrik, vra jy my. JY is belangrik! Jou wese, wie jy is ... dit is wat tel in die lewe en wat nooit tot niet kan gaan nie. Jou mooi hart, jou liefde vir almal rondom jou ... dit is wat die verskil tussen vandag en die toekoms maak. Daar sal ‘n dag kom wat jy (so bid ek) sal besef dat die dinge wat ons hier rondom ons sien, verganklik is.

Hoe lees ons nou weer in die Woord? ‘En nou bly geloof, hoop en liefde, maar die grootste van hierdie drie is die liefde.

Hou vas aan wat jy het, my kind!

Geen opmerkings nie:

Plaas 'n opmerking

OUJAAR EN SY DINGE

  Die ure Nuwejaar toe stap nou vinnig aan. As Kersfees verby is, is dit asof die hele mensdom en die natuur skielik asem ophou … waarvoor? ...