Have the courage to follow your heart and intuition ...
Dit klink so edel – so half verhewe bo ons aardse wesens, dink jy nie ook so nie? Ja, dit is goed en mooi en wonderlik om dit vir iemand te sê wanneer so ‘n persoon twyfel oor die toekoms. Ek is seker jy het dit ook al vir wie ookal gesê en agterna vreeslik chuffed gevoel met jouself. Stry?
En wat doen Pa en Ma? Hulle wag vir die eerste uitnaweek wat die kind van die koshuis af kom en die aankondiging word gemaak: “Meneer het gesê jy moet ...!"
Die kind is stom. Sy weet nie wat dit is om in opstand te kom teen haar ouers of die ‘Meneer’ nie. Sy aanvaar eenvoudig die verdict en berus daarby ... en word ‘n juffrou in die laerskool.
Vreemd hoe die lewe sy eie paaie loop, is dit nie? Die kind spandeer ‘n jaar of wat in die laerskool en daar gaat sy reguit hoërskool toe. Dis nou nie asof sy in haarself geglo het nie, maar sy weet mos nie van murmureer nie – ook nie teen die lewe nie.
Vandag wonder ek oor hierdie mens wat so half willoos deur die lewe gesleep het. Agge néé man! Sies man! Jy het asem en asem is verniet. Gebruik dit net en kry ‘n bietjie grip in die lewe. En wat van jou ambisies? Het jy nie sulke goed nie? ‘n Mens kan hierdie wese amper byloop en ‘n oorveeg gee, dink jy nie ook so nie?
En nou, soveel jare later, sit hierdie kind ... vandag ‘n volwasse vrou (sommige sou reken ‘n ouvrou) en sy moet weereens ‘n keuse maak oor die toekoms.
Nou is Pa en Ma en Meneer nie meer daar om te besluit nie. Die kind moet nou self dink en doen. En ja, sy WIL dink en doen!
Waar is die drome om drama te swot? Waar is die klein dogtertjie wat op die swaai gesit het en groot toesprake gehou het in die geloof dat die radio haar ook opvang en uitsaai? Waar is die kind wat vir een en almal stories vertel het? ... die kind met die drome in haar hart en die smagting om net so ‘n klein bietjie anders as die res te wees? Het sy intussen verdwyn? Is die begeertes doodgedruk en van die baan af?
Weet jy, dit laat my dink aan die kere wat ek uit die winkel uit kom en vir ‘n oomblik vergeet waar ek netnou my motor parkeer het. Jy ken mos daardie gevoel? Jy wil nou nie openlik staan en soek na jou motor nie, nou maak jy maar of jy vir iemand wag of so iets. Ja, vir ‘n oomblik of twee steek jy vas daar op die sypaadjie en jy weet nie watter kant toe nie. Maar onthou, dis net vir ‘n oomblik!
Dis wat in my hart aan die gang was die laaste week of twee/drie. Ek het so ‘n bietjie vasgesteek en gewonder ‘Wat nou?’ en ‘Waarheen nou verder?’ Eintlik het ek nie net ‘n bietjie nie, maar redelik erg verdwaal en bevange vasgesteek in my spore.
En toe?
Toe breek die lig deur, my lam. Toe besef hierdie vrou met die hart van ‘n kind dat die lewe regtig nog voor my lê. Hy wag om gelewe te word, man!
Ek sal hom loop soos wat ek hom wil loop, dankie! Want jy sien, I have the courage to follow my dreams and intuition ...!
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking