ONS S'N (GELEEN) VIR ALTYD

Ons ken almal so ‘n gesin. Of, dalk IS julle so ‘n gesin? Ek sal verduidelik, dan besluit jy maar self. Ek ken meer as een so ‘n gesin, maar om nie seer te maak of aanstoot te gee nie, is hierdie storie suiwer fiksie.

Hulle troudag is ‘n feestelike affêre en die hele kontrei is genooi. Wie sal dan nou nie Danie en Krummeltjie se troue wil bywoon nie? Hulle is alombekend en twee lieflike jongmense. Danie het die plaashuisie mooi opgeknap en alles is reg dat Krummeltjie kan kom intrek na die troue. Krummeltjie hou skool, maar sy maak net hierdie semester klaar, en dan word sy boervrou. Wat ‘n vreugde! Wat ‘n mooi verhaal. Almal slaan die hande saam oor hierdie lieflike twee jongmense.

Uiteindelik is Krummeltjie ook op die plaas. Danie boer heeldag en Krummeltjie het haar hoenders en tuin wat haar besig hou. Saans kuier die tweetjies op die stoep tot laat. Hulle is so ontsettend ief vir mekaar!

Na die eerste goeie lamer-oes begin die tweetjies praat van ‘n pienkvoet. Ja, dit is wat nog kort in hulle huisie – ‘n babatjie! Krummetjie bel haar ma en deel die goeie nuus: Ons het ‘n bestelling ingesit vir ‘n klein Danie. Ag, as dit ‘n klein Krummeltjie is, sal hulle net so bly wees, hoor.

Maar die maande, en later jare, sleep verby en die bestelling word nooit afgelewer nie. Danie se twee jonger boeties is al lankal pa van hulle eie broedseltjies en Krummeltjie se sussie het ook al ‘n kleintjie. Elke keer as Danie en Krummeltjie by die nagmaal kom, vra almal by die kerk of hulle dan nie ook vorentoe wil boer nie. Krummeltjie het elke keer ‘n ander antwoord, maar die mense glo haar lankal nie meer nie...dalk wil sy net eenvoudig nie vorentoe boer nie, ha?

Op ‘n dag wil Krummeltjie nie dorp toe gaan vir die nagmaal nie. Danie is ontsteld! “Skaam vir jou, Krummeltjie, jy kan mos nie so kom staan en maak nie. Natuurlik gaan ons nagmaal toe.” Maar Krummeltjie het klaar besluit, sy gaan nooit weer nagmaal toe voor sy nie ‘n baba het nie. Want sien, die mense se vrae maak haar tog so bitterlik hartseer. Sy weet lankal nie meer hoe om dit te beantwoord nie, nou sal sy liewer maar by die huis bly. En net daar besluit Danie dat hy dan maar saam met Krummeltjie by die huis sal bly.

Die dominee en die kerkraad en die voorsitter van die skoolraad (Krummeltjie was mos ‘n juffrou!) en wie almal kom plaas toe en kom praat mooi, maar die tweetjies het klaar besluit. Hulle bly by die huis totdat...!

Drie jaar later is Danie en Krummeltjie weer by die nagmaal. Danie dra die mooiste ou babatjie die kerk binne. Almal oe en aa, want dit is dan ‘n yslike groot kind en hulle het nie geweet dat Krummeltjie in die ander tyd was nie. Hoe het dit nou gebeur? Maar Danie en Krummeltjie se monde is gesnoer. Hulle het hulle eie ou broedseltjie en dit is al wat belangrik is. Waar hulle vir KleinDaan gekry het? Wat maak dit saak, ha? Hulle glimlag van oor tot oor, want nou kan niemand meer ongemaklike vrae vir Krummeltjie vra nie.

                                               

Danie is ‘n flukse boer en sy boerdery brei mooi uit. Hy bou vir Krummeltjie haar droomhuis en sy lê ‘n groot tuin aan. KleinDaan word nou groot en moet skool toe gaan. Krummeltjie se ogies raak hartseerder by die dag, want waarom is daar nog nie ‘n klein Krummeltjie nie? Die huis met die baie slaapkamers raak doodstil toe KleinDaan koshuis toe gaan.

Krummeltjie se suster kom kuier op die plaas. Sy huil. Haar man het haar gelos en die baba is maar nog net tien maande oud. Hoe moet sy vir Santjie sorg? Sy kan nie eens vir haarself sorg nie, man. Toe sy huis toe gaan, bly Trientjie by Krummeltjie en Danie agter. Krummeltjie kan weer lag!

So word die groot, stil huis vol met ander mense se kinders. Die dorp se posmeester verongeluk en die vrou sit met drie orrelpypies. Danie bring een van hulle plaas toe om ‘vir eers’ by hulle te bly. Die een na die ander kom trek hulle in om ‘net eers ‘n rukkie ‘ te bly. Die plaashuis lyk soos ‘n koshuis as dit vakansie is, maar dit is die gelukkigste ‘koshuis’ wat nog ooit bestaan het. Hulle is nie altyd almal daar nie, want hulle gaan (soms) na hulle eie ouers toe vir ‘n vakansie.

Op ‘n dag is daar ‘n rusie tussen die meisiekinders. Die een skree vir die ander: “My ma het gesê ‘n mens mag dit nie doen nie!” Die ander een skree terug: “Maar my ma het gesê ‘n mens mag dit doen, jy moet net jou perke ken.” Janneman gryp die meisiekinders elkeen aan ‘n arm. “Jou ma het DIT gesê, nê?” sê hy vir die een. “En jou ma het DAT gesê, ha?” sê hy vir die ander een. “Nou kom ek vra nou vir julle net een vraag. Net een! En julle hoef my nie te antwoord nie, julle moet net daaroor dink voordat julle verder rusie maak. Reg?” Hy wag totdat hy albei se aandag het voordat hy vra: “En wat, liewe susters, sê Ma Krummeltjie daaroor?” Hulle kyk hom groot-oog aan, want hulle besef, eintlik het hulle maar net vir Pa Daan en Ma Krummeltjie.

Die kinders word groot. Hulle eie ouers kan nog altyd nie help nie, maar hulle weet dat Pa Daan sal sorg...soos altyd maar. KleinDaan word ‘n predikant. Santjie het geleer vir ‘n rekenmeester. Trientjie het nie gaan leer nie, sy werk in die bank. Janneman het gevra Danie moet hom help om sy eie stukkie grond te koop sodat hy ook so ‘n goeie boer soos Pa Daan kan word. Driekie is nou ‘n verpleegster en Petrus het ‘n natuurbewaarder geword.

Die groot huis is weer stil, maar Krummeltjie en Danie is tevrede. Die lotjie het nou byna elkeen sy of haar eie gebroedsel en as hulle kom kuier is dit ‘n aardigheid hoe oupa en ouma koer oor die ou kleintjies.

En toe tref die groot hartseer hulle. Pa Danie se hart was nog altyd ‘n probleem, jy weet. En een oggend word hy toe maar net nie weer wakker nie. Krummeltjie se hart is gebreek. Wat moet nou van haar word? Wie sal na haar kyk? KleinDaan (die enigste eie kind) het dit ook maar nie breed nie en hy sal nie vir haar kan sorg nie.

Die dag met die begrafnis is die huis te vol vir al die begrafnisgangers. KleinDaan lei die diens. Toe hy die bedankings namens die familie wil doen, staan Santjie, Trientjie, Janneman, Driekie en Petrus soos een man op en kom staan by hom. Janneman het iets op die hart: “Ma Krummeltjie, ons het vir Pa Daan kom groet vandag. Maar weet jy, Ma Krummeltjie, nou is dit ons beurt om terug te gee – ons wat hier saam met KleinDaan staan, ons belowe vandag dat ons na jou sal kyk.”