ONS PAK HARTE UIT

Ek dink jy versinnebeeld baie van jou lesers se eie drome. EN met baie van jou skryfsels sien ek (en ek dink baie ander lesers) hoe jy my eie hart omdop en uitskud op die tafel (soos jou handsak op soek na karsleutels of 'n lipstiffie). Dis hoekom ons lees. Wat jy skryf is nie hoogdrawende letterkunde, filosofie of teologie nie. Dis mensgoete. Jy praat in ons harte, gedagtes en siele in en dis goed. Dankie. Hou aan. Ons sal lees so lank jy skryf. Vader, hou asb aan om vir Martha te seën. U weet beter as ons dat sy dit verdien.

Ek kry hierdie boodskap van lief-Petro en daar gaat die gedagtes! Jong, dis mos vreemd hoe die een ding kan lei tot die ander. Mense vra my soms waar kry ek alles waaroor ek skryf, dan antwoord ek (gewoonlik): Jy moet oppas, as jy ‘n ding sê, raak jy later ‘n storie. En dis nou net so, hierdie een maak toe ‘n ding hier bo in die grysstof los en ek besluit ons moet harte uitpak.

Ons is ses vriende rondom die tafel met die spierwit tafeldoek. Elkeen sit met wit handskoene – alles is skoon en kiemvry. Want sien, ons moet harte uitpak en dis ‘n ernstige storie. Daar mag nie kieme en goggas en goete rondloop nie. Hierdie moet ‘n silwerskoon ding wees – ons wil nie besoedel word nie, regtig nie.

Eers is almal huiwerig, maar dan doen ons dit. Elkeen haal daardie kosbare hart uit en sit dit op die spierwit tafel neer. En daar lê die ses mooi harte voor ons. Ons kyk met ontsag na die harte...is my hart dalk swarter as die ander s’n? Lyk myne dalk meer misbruik as die ander harte? Dis vreemd en ongemaklik, jong. ‘n Mens wil nie jou hart so blootstel aan ander mense nie. Nee man, netnou net sien hulle daardie goed wat ek so hard probeer om weg te steek. Sê nou maar hulle sien...? Ek is sidderend van spanning, want ek was nog nooit so blootgestel voor my vriende nie. Sowaar, dis nie ‘n grap hierdie nie!

En dan! In die middel van die tafel lê die ses dissekteermessies. Ons steek ons hande gelyk daarna toe uit en elkeen vat ‘n blink, nuwe messie. Ons weet presies waar ons die eerste sny moet maak. Jy sien, ons wil sien! Ons wil oopmaak en kyk of ons regtig, egtig so oulik is soos wat ons dink ons is. Dis mos maklik om ander mense om die bos te lei en jy lieg lekker vir jouself. Dit het ek al baie gesien – ek lieg so erg vir myself dat ek dit vir evangelie verkondig. Wragtag, dis nie ‘n grap hoe ‘n mens kan lieg vir jou eie, eie hart nie.

Voordat ons aan die sny gaan, moet jy weet hoe dit gaan werk. Elkeen sny haar eie hart en elkeen se hart het sy eie (probleem)kamertjies. Ons sny net daar waar daar probleme is vandag. Die gesonde kamertjies kan wag vir anderdag.

Iemand gee die opdrag: Sny!

Die eerste sny is diep en seer. Daar is nie bloed nie – nog nie. Ek sit en kyk na hierdie oop hart. Nee, alles lyk nog redelik reg. Alles lyk nog skoon. Of nie?

Ek hoor dat een van my vriendinne kla oor die swart kolletjies wat sy sien in haar eerste kamertjie. Mmm, dit werk maar so, jong. Ons weet nie altyd hoe lyk ons vir ander mense nie, ha?

Ek is hier in my vriendelikheid kamertjie. Ek is regtig geskok wat ek hier sien. Ons dink ons loop altyd met hierdie groot smaail, maar intussen sit die frons van frustrasie so heel dwars-oor ons mooi gesiggies. Ek vat die wit lappie en vryf-vryf aan die kolletjies. Dit lyk my hulle sit asof hulle nie wil afgevee word nie. Ai! Gelukkig is ek nie die enigste een wat sit en vryf met die lappie nie.

Die tweede sny maak so ‘n bietjie seerder. Ons gaan nou ‘n bietjie dieper in hierdie mooi harte van ons. Daar is ‘n effense teken van bloed ook. Eina, man, dis seer om so gedwing te word om die binnekant te bekyk. Waar is ons nou? Hierdie een se naam is ‘Agterdog’. Nou hoekom moet daar so ‘n kamertjie wees, vra ek. Dit gaan jou  mos nie aan as ek jou nie vertrou nie, of wat?

Ek sit en kyk geskok na my hart. Hier is ‘n pikswart besigheid aan die gang. Is ek regtig so agterdogtig teenoor almal? Is dit nou regtig so dat ek niemand vertrou nie? Nee, man, dis nie waar nie. Ek vat vir wit lappie en skrop dat dit bars, maar dit lyk nie of dit werk nie. Die swart kolle raak ligter, maar hulle sit vasgebrand in my hart.

Ek kyk ‘n oomblik op na my vriendinne. Niemand traak meer oor niemand nie. Elkeen sit en staar in afgryse na haar eie besoedelde hart. Ek is dus nie die enigste een wat probleme het nie. Dankie tog vir hierdie stukkie genade.

Ons hoor weer die opdrag dat ons moet sny. Ek sny. Dis baie, baie seer. Die bloed loop nou. Ek sien nie my hart nie. Daar is net een swart massa. Liefdeloosheid. Jy lieg vir my! Ek sweer ek het almal rondom my lief. Sowaar soos vet, man. Ek kyk mooi om te sien of dit regtig my hart is, want dit kan nie waar wees nie.

Ek probeer nie eens skoonvryf nie. Ek sit net en staar in afgryse na hierdie gemors hier voor my. Iewers huil iemand. Dis toe my vriendin haar hand op my skouer sit dat ek besef dat dit ek is wat so huil.

Sny!

Nee, ek kan nie verder gaan nie. Ek weier om die messie op te tel. Iemand sit dit in my hand en ek sny.

Nee, ek weier om verder te gaan met hierdie speletjie. Dis lankal nie meer ‘n speletjie nie. Dit was nog nooit ‘n speletjie nie.

Ek kyk op. My vriendinne sit verstar. Elkeen het haar eie wroeging oor dit was sy so pas moes aanskou.

Ons tel ons verwonde harte op en sit hulle terug waar hulle hoort. Ons praat nie oor dit wat ons so pas gesien het nie. Want jy sien, dis seer. Dis dodelik seer. Onbeskryflik seer.

Toe alles opgeruim is kyk ons na mekaar met ontsag en liefde. Opeens het jy hierdie geweldige liefde en respek vir jou susters in die lewe. Jy het gesien...en nou kan jy verstaan.