Die drie (kerk)sondes

Sit ek mos toe een aand en dink doer waar baie ver is. Dis nou daar waar jy skoon vergeet van die hier en die nou rondom jou. My man het my al baie maal so betrap en dan wil hy weet waar in die wêreld is ek nou ... Ongelukkig sal die meeste van my omswerwinge (dis nou in my gedagtes!) hom nie saam laat lag of huil of wat ookal nie, want hy was nie dáár nie.

In elk geval, dit gebeur toe met die afsterwe van iemand uit my kinderdae. En daar gaat die gedagtes soos perde op ‘n stywe galop.

Ek kom uit ‘n era waar daar twee groot taboes was in die kerk. Ag, dis seker vandag nog so in ‘n mindere mate, maar daardie tyd was dit regtig gereken soos sonde. Nommer een: ‘n Mens lag nie in die kerk nie. Nommer twee: ‘n Mens slaap nie in die kerk nie – ook nie ‘n kind nie.

Vaak in die kerk is mos ‘n anderster vaak, ha? Dis asof daar aan elke ooglid ‘n ding ondertoe rem en rem en al swaarder rem. Probeer jy nog die dominee in die oë kyk, is dit deur so ‘n mistige waas en probeer jy dan jou oë knip ...

Maar dis mos nou nie waaroor ek met jou wil praat nie! Ek het daardie lag in die kerk beet vandag. Jy weet mos, daardie een wat dit smaak jou longe gaan bars as jy dit nog net een oomblik moet binne hou. Eintlik is enigiets mos net eenvoudig snaakser in die kerk as op straat.

Ek dink nou aan die dag wat hierdie kranige gryskop orreliste die stoeltjie waarop sy gesit het gespeel het dat die een poot afgebreek het in die middel van ‘n dawerende orrelspel. Die wat daar was het vertel dat sy ‘n oomblik heel skuins geneuk het maar op ‘n wonderbaarlike manier haar ewewig herwin het. Dis mos toe wat haar gimnastiek-ondervinding van haar skooljare inskop! Sy het die stuk klaar gespeel terwyl sy haarself op die driepootstoeltjie moes balanseer.

O ja! Ek wou mos sê daar is drie sondes in die kerk, nie net twee nie. Die derde groot sonde is om nie kollekte in die bordjie te gooi nie.

Een mooi Sondag is dit toe my beurt ...

Met dié dat die diakens opstaan om die kollekte op te neem, ontdek ek dat ek nie geld gebring het nie. Ek word yskoud en bedink my opsies.

Gelukkig het niemand nog ooit gesê dat ál ons sondes aan die wêreld bekend gemaak moet word nie. Ek het besluit dat niemand hoef te weet nie ... dis nou behalwe ek en die kind hier langs my ... mos. Toe die bordjie vir my aangegee word, hou ek die denkbeeldige munt tussen my vingers en druk dit mooi in die middel van die bordjie. Ek gee vir bordjie verder aan en leun terug teen die kerkbank – baie tevrede met myself. Dis nou totdat die kind hier langs my (het ek genoem dat dit mý kind was?) onbedaarlik aan die giggel gegaan het.

As student woon ons een aand ‘n Nagmaaldiens by. Jy moet onthou Nagmaal is nie bedoel vir ligsinnige studente nie. Jy moet jou gedra! Alles het goed gegaan totdat die bordjie met brood aangegee word vir die mense reg voor ons. Die seuntjie kon sy oë nie glo nie! “Pappa, hier bring hulle nou kos ook!” kondig hy opgewonde aan. Die arme pa het sy hande vol gehad met sy honger seuntjie wat nie saam kon eet nie.

En dan is daar die storie van die drie beertjies. Hulle was die dierbaarste seuntjies met sulke ronde lyfies en blonde hare. As die gesin die kerk in stap, is Ma en Pa altyd voor en die drietjies volg in gelid. Ouboet Beertjie loop voor, dan volg Boeta Beertjie en heel agter kom Boetietjie Beer aangewaggel, nog nie heel vas op die voete nie.

Soos kinders maar is, is Boetietjie Beer daardie dag ook redelik woelig en Mamma Beer kon hom nie regtig in toom hou sonder om ‘n bohaai op te skop nie. Sy besluit toe later om hom maar te los, hy raas tog ten minste nie.

Redelik aan die einde van die diens staan ons op om te sing. Ek staan tussen Ma en Pa reg agter die Beertjies. Boetietjie Beer sit eers doodstil en kyk om hom rond. Meteens besluit hy dat ‘n mens nie so ‘n geleentheid kan verspeel nie. Hy begin rol op die kerkbank van die een kant na die ander kant en weer terug. Ek hou asem op! Ek ken moeilikheid as ek hom sien. Ek vergeet skoon om te sing want ek weet hier kom ‘n ding.

Ons sing die laaste woorde van die laaste versie en terwyl die orrel nog die laaste note speel, gaan almal sit. Arme Boetietjie Beer is op daardie stadium reg agter so ‘n groot oom ...

Ja, jy het reg geraai. Groot Oom gaan sit op Boetietjie Beer!

Ek dink nie iemand in die kerk het gehoor toe die dominee nie seën net daarna uitspreek nie. Wie die grootste geskrik het, weet ek ook nie. Was dit Groot Oom ... of was dit Boetietjie Beer ... of dalk Mamma Beer?

Besluit maar self daaroor.

Ek wil baie graag hoor van jou sondes in die kerk. Deel dit met ons, toe?