Gisteraand was weer een van dáárdie aande – so saam met die terug sak in die saligheid, stroom die gedagtes soos ... soos wat? Nie die wilde perde nie, ook nie soos stormwaters nie ... rustige ... salige ... warm om die hart gedagtes.
Ek lees anderdag iets raak. Die persoon skryf hy wil tog nie hierdie tyd van die jaar dink en onthou nie. Jy sien, die sentiment en die hartseer en alles van die verlede is net te veel vir een persoon om te dra.
Ha-a! Nie ek nie. Ek WIL onthou! Ek WIL daar gaan loop waar die spore al half toegewaai het. Ek WIL die mooi en die lekker SAAM met die seer en die sleg onthou. Ja, ek wil!
Ek hoor jou mor: Ag nee wat, Martha! Vir wat wil jy by die seer en die sleg loop skuur? Dis dinge wat ‘n mens wil vergeet en wat jou tog in elk geval nie goed doen wanneer jy vir gedagtetjie uit die boks uit haal en afstof en oopmaak en bekyk en bedink nie.
Ek is mos maar ‘n anderster siel, jong! My kop werk op vreemde maniere en vreemde laat my op vreemde tye so geborge en tevrede voel.
Maar terug na daardie dinkdinge wat so kom nesmaak het ...
Die ou wat nie wil dink nie ...!
Kersfees op die familieplaas. Ses volwasse kinders van die Oupa en Ouma, met hulle gades en kinders. Weet jy hoe klink so ‘n huis met soveel mense op een slag? Weet jy hoe kan dit raas? Weet jy hoe kan dit eet?
Vir ons as kinders was dit die lekkerste lekker wat jy kan beleef. Die ooms speel saam met ons blik aspaai, die tannies kook kos en die Oupa en Ouma sit salig en slaan alles gade. Na al die opwinding van die, soos ons dit geken het, Oukersaand, het ‘Ou Vader’ doer uit die veld uit gekom met die groot, koperklok en sy flitsie. Dan storm ons sitkamer toe en sing kersliedjies en wag vir die ou gryse om sy opwagting te maak.
Die samesyn. Die liefde. Die ‘behoort’ tussen jou eie mense. Die wete dat hierdie lekkerte nooit, ooit sal ophou nie. Wat meer kan ‘n kind vra?
En tog het die lekkerte mettertyd opgehou. Die oues is dood. Die kinders is groot. Hulle kinders is ook al groot en van hierdie kinders en hulle kinders is ook al dood. Hartseer, ja. Maar onthou, wil ek onthou! Ek wil daardie warm liefde van my eie mense onthou en koester en bewaar in my hart.
Ons Koppie en oom Peter wat Ein treuer Husar sing as Nanna die klavier speel. Ouma wat in haar gasvryheid vir ‘n Duitse besoeker probeer verduidelik watter deel van die pastei die lekkerste is: “Skep hier waar dit so braun iess.” Magata en Josef wat altyd vir Kersvader verduidelik het watter soet kindertjies hulle deur die jaar was. Lida en Koeks en Adri wat Ouma se kosbare roklap stukkend sny om vir hulle bikini’s te maak. Ons kleintjies wat Ouma se sitkamermeubels spring dat hoor en sien vergaan. Vanaand se gaan slaap in die krismisbed saam met die niggies met jou geskenkies styf teen jou hart. Oupa wat laat namiddag langs die koeler roep dat ons moet kom waatlemoen en turksvye eet.
Ek kan aan- en aan- en aanhou tot in lengte van dae. Jy sien, ek WIL onthou en ek WIL dit beleef ... saam met die einas wat intussen gekom het.
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking