OU AAND SE DINKDINGE: EK IS DOM ...

 

So ‘n week of twee was dit weer dáárdie tyd van die jaar: Rapporte kom van die skool af huis toe ...

My seun stuur sy dogtertjie se rapport vir Ouma en dit is te mooi om te sien hoe sy deur die jaar gegroei en verbeter het. Ouma is opreg trots op die kleine kind!

Toe badtyd kom, is my gedagtes oral behalwe by rapporte, glo vir my. Ek meen te sê, ek is oud genoeg om nooit weer ‘n rapport te kry nie en my kinders ook. So, waarom sou ek my verknies oor so ‘n bose ding soos ‘n rapport?

Maar helaas, met die salige waters so rondom my, wil my kop nie vanaand maak soos ‘n hom wil laat maak nie. Hy wil al weer skuins neuk rapporte se kant toe ... en toe los ek hom maar dat hy gaan waar hy wil gaan.

Jy sien, Martha Maria was nooit die skerpste potlood in die pakkie nie en géén onderwyser het ooit die kans verby laat gaan om my nie daaraan te herinner nie. En hoor vir my, ek lieg nie nou vir jou nie.

My ma het ons rapporte getrou gebêre en aan die einde van elke liewe kwartaal, skryf elke liewe onderwyser dieselfde ding: Martha doen goed, maar sy kan baie beter doen.

So, daar het jy dit nou: Martha het haar lewe lank lyf weggesteek ... of het sy?

Dit was in die jare toe die IK-toetse die begin en die einde van alles was. Elkeen wat in daardie jare in die skool was, het geweet dat jou hele menswees gemeet is aan die uitslae van hierdie toetse. Is daar ‘n klomp vrae waarvan jy die antwoorde nie weet nie, gaan al die onderwysers glo jy is dom.

Ek het op Mieliestronk.com gaan kyk wat presies die intelligensie-kwosiënt nou rêrig is. Hier is hulle antwoord daarop:

IK of Intelligensie-kwosiënt is ’n syfer wat die verhouding uitdruk tussen ’n persoon se verstandelike vermoëns en dié van die normale, gemiddelde persoon. Dit word deur middel van toetse met ’n reeks vrae vasgestel. Die eerste toetse is in 1905 deur Binet en Simon ontwerp, en die doel was om kinders te identifiseer wat spesiale onderwys sou kon nodig hê weens hul lae intelligensie.

Al die jare loop ek gebuk onder die las wat op my gelê is: Martha is dom! Vreemd dat ek nooit besef het dat hulle my eintlik beskuldig dat ek lui is nie, ha?

Mettertyd het ek egter die insig ontwikkel om te weet dat dit nie regtig waar is nie. Ek weet dat ek weet dat ek weet dat ek altyd my bes gedoen het. Die feit dat ek elke keer met die rapport langs Pa moes staan en verduidelik waarom ek nie my beste gee nie, het ek al min of meer verwerk en vergeet – Pa het nie geweet nie, daarom het hy nie deel daaraan gehad nie.

Dan lees jy die volgende stelling deur wie weet wat raak en dit slaan jou teen die voorkop: Almal was verkeerd! Almal wat hulle vingers na jou toe gewys het, kan maar los, want hulle was te dom om self te weet.

 “Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid.”

Nou wonder jy seker waarom ek die tyd gemaak het om hierdie seer storie vir jou te vertel?

Ek vertel dit vir jou sodat jy daardie las van jou skouers af kan gooi soos ek dit gedoen het. Gooi hom af en leef jou lewe in vrede.

Nie goed genoeg nie? Nie mooi genoeg nie? Nie slim genoeg nie? Nie maer genoeg nie? Nie ... nie ... nie ... nie! NIE!!!!!

Hei, my maat! Wie het die standaarde bepaal waarvolgens jy jouself meet? Jy? Jou ma? Jou juffrou? Jou man?

Ek vra maar net.