Ek
en Pa ry veld toe. Dis baie, baie warm in die Namib. Ek dink nie daar was eens kraaie om te gaap nie, hoor. Niks beweeg of steek kop uit wanneer dit so warm
is nie. Ons kom op ‘n duin en Pa hou so half afdraand stil. Hy beduie vir my na
iets aan die oorkant.
“Nee, man,” sê Pa, “die man loop te
vinnig, die skape kry nie tyd om te wei nie.”
Ek sit verstom. Voor die streep
skape stap die skaapwagter. Nee, hy stap nie, ek kan van ver af sien dat hy
loop en speel. Eers is dit ‘n wawiel, dan spring hy oor ‘n bossie, dan weer
sommer twee wawiele...terwyl die skape hom volg.
“Haai, Pa? Raak hulle nie weg as hy
nie loop en omkyk en sorg dat hulle in ‘n trop bly nie?”
Pa beduie net vir my om te kyk, dan
sal ek glo. Hulle (dis nou die skape) is so rustig agter hom. By elke graspol
stop dit eers en ‘n bekvol gras word afgevreet voordat dit verder gestap word.
Ongelooflik! Ek verkyk my aan dit wat voor my oë gebeur.
Later vertel Pa dat dit darem ook
nie sommer vanself gebeur nie. Die skape moet die herder ken. Hulle moet sy
stem ken en hoor as hy roep.
En opeens maak Psalm 23 vir my ook
sin. Ek moes dit self sien daar tussen die duine sodat ek dit kon verstaan.
Die enigste verskil is natuurlik dat
Dawid se skape in die berge gewei het. Dit was baie gevaarlik. Hoë rotse, diep
skeure, afgronde...die pad waarlangs die herder hierdie skape moes laat wei het,
was allermins ‘n maklike een. En tog, die skape was nooit bang nie, want hulle
het rustig agter die skaapwagter aan geloop. Hulle het ook geweet dat hulle
iewers langs die pad by die water sou uitkom. Daar kon hulle rus. Daar kon
hulle hulle lekker vol suip en rustig wees.
O
ja! Hulle moes eers water drink en rus, want die terugtog was nie ‘n grap nie. Af,
af, af met die kranse en tussen die skeure deur moes hulle gaan om uiteindelik
onder te kon kom. Hulle loop stadig, versigtig, van klip na klip. Soms kraak en
breek die takke, die klippe rol los onder hulle en rol verder met die berg af. Dit
is nie ‘n maklike tog nie, maar hulle voel sterk. Hulle voel veilig. Hulle hoor
die Herder se stem...en volg Hom.
Maar aan die voet van die berg was dit
waar die moeilikheid was. In die laagtetjie tussen twee berge, daar waar die
meeste bossies en plantegroei is, daar waar dit veronderstel is om makliker te
wees vir die herder met sy skape, juis daar is die onheil. Jy sien, die
jakkalse en slange en alles wat onheil belowe, skuil tussen daardie
plantegroei. Dit is waar hulle die maklikste hulle prooi in die hande kan kry.
Maar? Ons skapies is uitgerus. Hulle
is verkwik daar hoog bo in die berg. Onthou jy? Die goeie Herder het gesorg dat
hulle versterk is voordat hulle die pad ondertoe gevat het.
Hulle weet, o ja, hulle weet, die
Herder is nooit ver nie. Hulle hoor sy stem en hulle volg hom blindelings,
selfs al sien hulle Hom nie so tussen die bosse deur nie. Soms is dinge donker,
die son kom nie lekker deur die takke en blare nie, maar altyddeur luister
hulle net na DIE STEM. Voordat hulle die getjank van ‘n jakkals hoor, is die
Herder daar. Voordat die lammervanger ‘n lammertjie kan beetkry, is die Herder
daar. Daar is niks te vrees nie, want hulle luister na die stem...
En dan, wanneer die nag van vrees
verby is, kom hulle skielik in die oopte van ‘n klein vallei. En voor hulle
staan die Herder.
Hy wag vir hulle. Hy het ‘n fees vir
hulle berei en die jakkalse en die lammervangers en die uile en watter pes
ookal in die nag wandel, sal net kan toekyk en nie kan deel in die fees van
onse God nie.
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking