Sit ek nou, so op die oujaar, en bedink dinge. Ek en die liefie is alleen tuis en niks, maar heeltemal niks is anders as enige ander aand die afgelope maande nie. Ek hou myself die tyd van die namiddag besig met wat ookal, terwyl liefie die African Grey vermaak.

Want, jy sien, Gracie hou nie van vroumense nie. Miskien het sy darem iewers ‘n sagte plekkie vir my, maar weet nie hoe om dit te wys nie? My ydele hart wil maar so hoop! Sy was ‘n geskenk, met baie liefde, aan my ... na ek jare en jare lank gesmag het om ook ene te hê. Nou het sy vir Liefie aanvaar en ek kry so nou en dan ‘n pik op die kop as ek nie gou genoeg koes nie.

Maar eintlik wil ek jou vertel van oujaar in die Namib. Die lewe was mos anders daardie jare – stadiger en met minder komplikasies, dink ek. Kinders was nog gesien en nie gehoor nie en grootmense se woord was so wragtag as wragtag die begin en die amen. Maar ek dwaal alweer af. My kop is propvol gedagtes en verlangens en smagtings en what ever there may be!

Ek weet dat daar altyd in die dorp groot makietie gehou is op oujaar, maar by ons op die plaas was dit maar stillerig, glo vir my.

En tog het die dag altyd so half anders as die ander dae gevoel. Jy het nog altyd opgestaan en jou dagtakies in die huis gedoen, maar daar was net daardie gevoel wat sluimerend was die hele dag. Teen sononder het ons, opgetof en grênt toegedraai, almal in Pa se plaaskar gebeur. Ons het gaan braai by tannie Magdalena en oom Andy, oftewel Leentjie en Monie.

Wat my laat wonder – het jy ook ooms en tannies vir wie jy nie ‘tannie’ en ‘oom’ nie? So het niemand geweet wie is tannie Dina nie, maar almal het vir Nana geken. Dan nog was tannie Annette ‘n vreemde benaming vir ons liewe Netta. So kan ek nie een na die ander noem – almal met ‘n liefnaampie.

Somersaande in die Namib is magies! Die gekriek en krits van insekte, met die grote hemel vol sterre wat lyk of jy hulle kan pluk, so naby lyk hulle vir jou. Almal, grootmense en kinders, daar om die vuur, met die geblaas van die gaslamp skuins agter ons. Gaslamp? Dis eintlik ‘n vreemde benaming vir ‘n lamp wat met paraffien gewerk het, maar jy moes hom mos so oppomp om hom aan die gang te kry.

Leentjie het geweet van uithaal en wys! Die bykosse by die braai was met groot moeite en baaaaaie kalorieë gemaak. Baie maal was die poeding pannekoek wat so geblink het van die botter en die kaneelsuiker. Hemels!

Ek voel te arm in woorde om myself uit te kan druk hoe om daardie samesyn te omskryf. Liefde. Vrede. Welbehae. Warmte om die hart. En die stilte, ten spyte van die geselskap van die grootmense.

Dit is na daardie stilte in die hart wat ek soms verlang. Kry ‘n mens dit iewers anders soos daar in die Namib met jou geliefdes? Waarom, o waarom kon ‘n mens dit nie maar in ‘n botteltjie sit en saamdra vir die res van die hele ewigheid nie?

Wanneer die kleintjies al slaperig begin raak, het Ma traag aangekondig dat ons huis moet kry. Pa het vir sussie kar toe gedra en op Ma se skoot neergesit. Ek of Ousus het hek oopgemaak. Snaaks dat ek nooit bang was om in daardie donkernag hek oop te maak nie, ha?

Nuwejaar het altyd gevoel soos lekker soet poeding met vla oor. Is regtig so! Ma was altyd op ‘n merkbare stadiger spoed ingestel en Pa het ook net gou die lammers gaan haal en dan by ons kom sit in die kombuis. En dan die lekkerte van alle lekkertes so in die middel van die week! Leetjie-hulle het kom tee drink. Ma het altyd gesorg vir koek so saam met die tee in die middel van die week.

Vervelig? Allermins!

My hart verlang na die vrede en stilte en warmte en allesoorheersende gevoel van geborgenheid ... so in die middel van die week.