GAAN GROOT OF GAAN HUIS TOE!

Weke voor die tyd, kom die nuus: Ons gaan ‘n potjiekos-dag by Ons Tuiste hê. Ek sug innerlik. Ai, ek weet dan die oues is nooit lus vir niks nie, nou wat nou? Want, jy sien, dis nie net vir gaan sit en eet nie, hoor. Daar word allerhande dinge beplan om die oues van dae mee besig te hou en te vermaak.

Ek lug nie my mening nie, want woorde het krag! As ek nou gaan staan en sê, “Nee los tog maar, want dit gaan nie werk nie’, dan gaan dit mos regtig nie werk nie. So, met my beswaarde gemoed belowe ek nog ek sal met die wyses en gryses gaan praat oor die groot aand ... wat ek ook gedoen het en baie min positiewe reaksie op gekry het.

Ons hou vergadering, want daar is dinge wat gedoen moet word. Ons stel ‘n kort programmetjie op en beplan die eetgoed wat saam met die potjie bedien sal word.

“Ek maak ‘n warm poeding.” “Ek maak twee koue poedings. “Ek maak ‘n warm poeding en ‘n koue poeding.” Die lys word net langer en langer.

Iemand keer: “Nee, dis te veel poedings, jong.”

Iemand anders skud die kop. “Nee, daar moet lekker baie poeding wees. Die oues moet lekker kan eet.”

Toe ek my kom kry, is dit die groot dag. Ons ruk soos een man op om by ons oupas en oumas te gaan kuier. Uitgevat in hulle mooiste outfits, wag hulle vir ons in die eetsaal. Die tafels is buite toe uitgedra en die stoele staan al langs die mure. In die middel van die eetsaal is die rooi mat – spesiaal vir die okkasie geleen by ‘n vriendelike ondersteuner.

Nou moet jy weet, daar moet vanaand op hierdie einste rooi mat geparadeer word. Die tannies en omies moet meeding vir die kroon: Mevrou Diamant en Meneer Sjarmant moet uit hierdie mooi mense gekies word. In my hart sê ek dankie dat ek nie hoef te kies nie, want ek is sommer al klaar jammer vir die outjies wat nie gaan wen nie.

Elke kandidaat wat (onder protes) ingeskryf het, kry ‘n groot nommer aan die lyf vasgesteek. Hulle sit met groot, bevreesde ogies die mensdom en bekyk. Toe hulle uitvind ek gaan vir hulle vrae vra, is die een en elk se dringende versoek: “Moet asseblief nie vir my moeilike vrae vra nie!” Natuurlik belowe ek vir elkeen dat ek dit nooit sal doen nie. Ek gaan net vra wat is jou naam en hoe lank is jy al in die ouetehuis. Dit laat hulle so ‘n klein bietjie rustiger asemhaal.

Eers moet daar gespeel word. Ek moet erken, toe daar by ons vergadering besluit is op Musical chairs, het ek ernstige bedenkinge gehad. Regtig? Musical chairs met die oues van dae? Nooit gesien nie!

Ek bekyk hulle so en ek wonder! Baie sit met looprame en ander is selfs in rystoele. Hier en daar sien jy ‘n kierie ook. Hoe gaan ons hulle oortuig om saam te speel?

Dirk is nie ‘n ou wat skrik vir koue pampoen of ja, vir oues met kieries nie. Hy gee ‘n lang, skril fluit om die aandag te kry. Onmiddellik is hulle stil, want die hoofman het gefluit.

“As jy kan loop, staan op!” bulder hy.

Ha-a, hulle staan nie op nie. Inteendeel, die ogies is alweer so groot soos pierings. Hy roep weer: “As jy kan loop, staan op!” Niks gebeur nie.

Toe tref dit my: Hulle dink almal van hulle moet nou op die rooi mat kom loop en hulle wil nie. Of hulle is nog nie gereed nie. Of wat?

“Dirk, hulle dink hulle moet nou paradeer vir ons, jong,” fluister ek.

Dirk bulder: “Dis nie vir modeparade nie, ons wil speel. Staan op as jy kan loop!”

En sowaar, die een na die ander kom regop – party kry dit maklik reg, maar ander kom so half in sarsies regop. Jy weet mos, as die rug nie wil nie of as die knieë te stram is, sukkel so ‘n skielike opstanery mos maar.

Hy verduidelik mooi hoe dit gaan werk en almal knik die kop. Ja, hulle verstaan mooi hoe dit werk. Daar is net een ding wat vir Dirk pla: die rooi mat waaroor hulle moet loop. Ek dog hy is jammer vir die mat en probeer hom troos dat dit mos darem nie duisende voete is wat die mat gaan tref en verrinneweer nie.

Ek gee die teken en die musiek begin. Asof dit ‘n trein is wat eers spoed moet vat, begin die oues stadig in ‘n kring beweeg. Dis toe wat Dirk weer skree: “Moenie val nie! Moenie val nie!” en ek besef waarom hy so ontsteld was oor die mat op die vloer.

Ag, was dit ‘n fees om dit te aanskou! Dit lag en jil en stap met ‘n spoed van stoel na stoel. Elke keer wanneer die musiek stop, is dit ‘n geskarrel uit ‘n ander wêreld om ‘n stoel te kry. Hulle gaan sit selfs op mekaar se skote om asseblief net ‘n sitplekkie te kry. Dan is dit tot groot vermaak van die res dat daardie een moet hoor sy/hy is nou uit die speletjie uit. So kom dit toe ook dat oom Piet sommer op die rooi mat gaan sit toe hy nie ‘n stoel het nie.

Uiteindelik het ons ‘n wenner! Oom Hennie was die bittereinder en kry toe sommer ‘n prys ook. Op my vraag of hulle nog ‘n keer wil speel, kom die onderlangse antwoord van een: “Ons is nou moeg, man. Môre gaan ek spierpyne hê.”

En toe is dit etenstyd! Afvalpot en skaappot: Watter een sal ek nou kies? Og, albei lyk dan so lekker ... Die poeding kry toe nie so ‘n groot aftrek as wat ons gedink het nie, want die potjiekos was meesterlik gekook.

Die kroning van Meneer Sjarmant en Mevrou Diamant lewer die mooiste liefdesverhaal op. Tannie Grieta het twaalf jaar terug haar man verloor en in ‘n woonstel by die ouetehuis kom bly. Met die jare het oom Arthur hierdie mooie meisie gesien en nou en dan kom inloer. Hyself het nog in die dorp gewoon. Ses jaar later kom trek hy ook in. Hy bly in ‘n kamer en tannie Grieta in haar gerieflike woonstel. En weet jy wat? Minder as ‘n week later besluit die ou tweetjies hy hoef nie in daardie verkrampte ou kamertjie te sit nie en hulle haak af. Op my vraag aan die omie, wat die mooiste ding is wat die ouetehuis vir hom opgelewer het, was sy antwoord: “My vrou, natuurlik!”

Die tweetjies is eenparig gekies om die kroon te dra. Skaam-skaam het hulle op maat van Fires en oom Piet se musiek vir ons ‘n paar danspassies gemaak voordat hulle weer uitasem by die tafel gaan sit het.

Na alles kan ek maar net sê: Dankie, julle mooi gryses, vir ‘n wonderlike aand. Julle maak die lewe die moeite werd.