WINDE VAN VERANDERING

Gister was dit weereens een van daardie dae – jy weet mos, man, dáárdie dae! Nie? Sjoe, dan weet ek nie so mooi nie. Dalk is jy dan nie ‘n ma nie of daar is ander reëlings in jou huis as in myne. Overgesetsynde, dit was vir my een van daardie dae wat vir altyd en altyd onthou sal word.

Ek praat natuurlik van die dae wat jy jou kind vat om óf ‘n leerlinglisensie, óf die ware Jacob te gaan kry. Nou moet jy asseblief weet ek het drie kinders. Indien elkeen net een maal vir elkeen sou gaan, bring dit my op ‘n totaal van ses keer. Soos dit maar deesdae in die meeste huishoudings gaan, was ek egter nie so geseënd om net die minimum kere daar te gaan sit en wag nie.

Alles gaan goed en is voor die wind, totdat jy die kind (nou op pad na die kantoor toe) groet en alles van die beste toewens. Daar gaat kind en hier sit jy in die kar. Ek het al gewonder of al die ma’s so voel wanneer daardie kind so aanstap om die toets der toetse te gaan aflê. Dis ‘n soort van ‘n verlatenheid wat ek nie in woorde kan uitspreek nie, hoor. Op daardie oomblik voel dit of jy alleen op hierdie aarde is en daar is niemand, maar niemand, om jou stress mee te deel nie.

Ek meen nou te sê, jy bel tog nie op daardie oomblik iemand en sê vir haar dat jy nou so panic dat al die hare op jou lyf regop staan nie? Dis tog laf, is dit nie? Dus, in daardie lig gesien, hou jy jou bek en jou selfoon waar hulle hoort en suffer en bloei alleen.

Want, jy sien, as daardie kind wat nou so manhaftig daar ingestap het, kom uitstap met ‘n ‘dit was alweer ‘n flop’ houding, is jy die een wat moet smile en maak asof dit die mooiste dag op aarde is. Maar jy is ook die een wat presies moet weet om nie jou mond verkeerd oop te maak nie. Seker dié dat die spreekwoord lui: ‘n Toe bek is ‘n heel bek!

Onrustige wese wat ek is, kan ek sowaar nie vir so lank agter die stuurwiel bly sit nie. Uit die kar uit. Oor die staal kabel wat dien as afskorting vir motors om te parkeer. Kry jou sit op die bankie. En bid.

Nee, eintlik begin jy al veel vroeër bid. Ek dink dit begin die oomblik wat hy/sy uit die kar uit klim al. Jy sê: “Jy moet lekker maak, hoor,” maar intussen bid jy al kliphard. Jy bid vir die kind om logies te kan dink. Jy bid dat die kind mooi vriendelik sal wees, al is die stress so hoog soos die hemel daar bo ons. Jy bid vir die spietkop. Ja, jy bid veral vir die spietkop om tog met sagte oë na jou kind te kyk en met nog sagter woorde jou kind sal hanteer. Want sien, jy praat nie hard met ‘n kind wat stress nie ... maar dit behoort hulle mos al te weet, dan nie?

Net gister sit ek weer op daardie bankie. Die wind waai my in ‘n ander bloedgroep in. Die stof doen ook niks goeds aan my sinus nie. Ek sit daar en probeer so waardig as moontlik my kapsel in bedwang hou terwyl my neus voel soos ‘n verstopte worsmeul. Ogg, dis regtig nie goed vir my selfbeeld nie, hoor.

En toe kom dit by my op: Waarom moet die wind altyd, maar altyd waai wanneer ek daar moet gaan sit? Of is dit net dat ons die dae wat die wind waai mooi versigtig uitkies? Of, en dit klink vir my na die beste antwoord, is dit net my stormagtige geaardheid wat die wind met ope arms uitnooi om asse groot blief tog te waai?

Ek het so pas besluit dit is maar goed dat my sittery op daai bankie nou einde se kant toe staan. ‘n Mens kan dalk net op ‘n dag besluit genoeg is nou genoeg, nou gaan slaan ek ‘n tent op daar voor daardie kantoor. Dink nou net hoe lekker sal dit wees? Kampstoel, gasstofie vir koffiewater kook en ‘n agterna ‘n bietjie skuins lê. En wanneer kind uiteindelik opdaag, mét of sonder die papier in die hand, is jy uitgerus en perdfris.

Ek dink nogal dit kan werk, man!