HANNA GAAN TROU

ʼn Mens wat alleen is en voel hy of sy het niks om te verloor nie. Uitstekend met diertjies huis toe dra en voëltjies uit die mond uit grootmaak. Happy go lucky, die lewe is ʼn lied. Almal verdien ʼn tweede kansie en elke klein dingetjie moet ʼn mamma hê. So is ek toe mos net so anderkant 30 en gretig om die wêreld beter te maak, een charity  case op ʼn slag, want ek kan mos.

Pleks ek my net by boesmankinders en rondloperkatjies bepaal het, maar nee, toe moet ek mos ʼn jammerte loop kry vir ʼn mansmens en dis hoe Hanna toe tot trou gekom het. 

Liefde? Ag nee, ek was te oud vir liefde, maar nog dom genoeg om te glo dat as ek hard genoeg probeer, ek elke stukkende ding op Gods aarde heel kan maak.

Ek moes daai eerste dag wat hy deur my voordeur gekom het sout op sy spoor gegooi het op pad uit. Maar ek het nie en net daar het die ding my gevang. Net daar het jare se trane in my toekoms in kom rol, strome, riviere, amper soos daai sewe oseane liedjie, net meer soos stormwater, maar dieper en donker soos dreinwater.

Dit was sommer so ‘n vinnige storie. Ek dog nog dis trooswoordjies en boodskappies van bemoediging om ʼn gekwelde siel weer op te help, toe’s dit 'I do's' voor die kansel pleks van 'I don’t's'!

Dames, daar’s ʼn rede hoekom die goed "afvlerkvoëls" genoem word. Want sy arm is deur ʼn ander vrou met ʼn besem kranklik geslaan en sulke geweld word gewoonlik veroorsaak ook deur ‘n voël of iets dergeliks! Sies ja! Bietjie kras, maar let’s call a spade a spade vandag. Dis ʼn ding wat lankal by sy naam genoem moes word en vir die onthalwe van ons nageslag sal ek dit nou maar vandag op my bors vat.

Dogters, kleindogters en agter-kleindogters, laat ek nou maar die waarste waar met julle deel en luister mooi, want Die Groot Boek sê die waarheid sal julle vry maak. Iewers met al die gelyke regte en ‘ek kan alles net so goed soos enige man doen’ het ons vrouegeslag onsself in die polfy geskiet.

Ons het onsself soos fênsie matjies oopgegooi voor die deure van lui lummels wat versorg wil wees soos babas terwyl ons kaalvoet, swanger en ʼn snotneusie aan die sy voor die stoof staan.

Nee, hulle word nie skreeuend met vuil doeke voor ons deur afgelewer deur die ooievaar nie.  Hulle kom met ʼn skewe glimlag en nat oë in ons lewens in. Begin altyd as ʼn heel onskuldige vriendskap of troos soek oor die lewe hom ʼn oorveeg gegee het en ons moederlike natuur skop net daar viervoetig in. Die onregverdigheid van die lewensstories roer ons mos maar, veral as jy self al telkemaal die kortste end van die stok beetgekry het.

Ja ek weet ek klink nou vreeslik ongevoelig, maar glo my, ek het gevoel. Ek het eerstehands gevoel hoe pik so ‘n slang. Jy help mos, want jy moet, dis jou plig, dis jou goeie daad vir die jaar. Pleks jy kry eerder ʼn stokperdjie soos ander mense, maar nee, jy kry vir jou ʼn afvlerk voël.

Ek het so geglo dat daar altyd uit goedhartigheid net goed kan kom, hoe dan anders? Ons is mos mooi geleer in die Sondagskool van die barmhartige Samaritaan. Almal moet gehelp word. Almal verdien ʼn tweede kans. Wag, daai was die verlore seun, dink ek. Maar maak nie saak nie, ons is besig met goeie werke, so dit maak mos nie saak nie?

Iewers in my binneste het hy my geraak. Ek was nooit een vir love letters en butterflies nie,  ek was altyd op een of ander mission om my onafhanklikheid te verklaar – uit te basuin aan die wêreld dat ek alles kan aandurf en elke avontuur sou beleef, eerder as trou. Koskook en skottelgoed was het my min gepla, veral omdat ek dit iewers in my kop gekry het dat dit vir dom vroutjies was. Ek het so neergesien op die needy vroumens wat vas geglo het sy moet ʼn boyfriend of ʼn man hê om deel te wees van die samelewing. Mos altyd gesê ek het geen man nodig om my volwaardig vrou te laat voel nie en ek gaan ook nie soos my ma wees nie. Ek gaan nie vir ʼn man wat gedurig lyk soos ʼn donderwolk, koffie aandra nie, dreun en raas en donder terwyl sy rondskarrel om die vrede te bewaar tussen haar kinders nie. Nee. Ek was slim. Ek was sterk. Nie ek nie.

O, Here, hoe moes ek daardie woorde sluk. Hoe moes ek, grootbek, perfeksionis, daai woorde sluk.

Die lewe het ʼn manier om jou bek stil te maak. Tjoepstil.

Alles was mos nie altyd net sleg nie. Daardie paar woorde het my male sonder tal weer laat terug gaan met my trots in my sak. Min het ek besef ek was eintlik besig om myself in ʼn swart sak te versmoor. Die Ek, wat alles kon doen en geglo het geregtigheid is my skerpste wapen. Watter geregtigheid sit en dink ek nou? Die lewe was vroeg in die huwelik lankal nie meer swart en wit nie, iewers het daar ʼn groot stuk grys ingesluip.

Elke keer wat jy stilbly en maak asof alles okay is, kom daar meer grys by. Elke keer wat jy die lieg vir jouself wegpraat, raak die grys net meer...