ONS BOU 'N HUIS

 

Is dit moontlik dat die tyd so verby jou kan jaag dat jy dit nie agterkom nie? Ons is reeds twee weke in Walvisbaai! So baie het gebeur en moet nog gebeur ...

Ek het nog altyd gesê as jy die eerste keer moet wasgoed was en die huis skoon moet maak, moet jy weet jy is nou dáár waar daar nie meer omdraai is nie. Nou dit is waar ons nou al trek – huisie vra aandag en die wasmasjien staan en dreun.

Maar genoeg van hierdie elke dag se shlep. Ek weet jy wil weet hoe dit met my gaan ... hoe dit met my hart gaan.

So is ek mos gebore met die neiging om alles wat eers volgende jaar gedoen moet word, liewer maar al gister te gedoen het. Ek weet, ek weet! Rome is nie in een dag gebou nie en tog het dit klaar gekom.

Ek sit soms die storie so en bekyk en dan verwonder ek my dat ek nog nie net so ‘n klein bietjie die kluts kwyt geraak het nie. Gelukkig het ek mos ‘n liefman wat sorg dat dinge nie heeltemal buite beheer raak nie.

Ek hoor gister ‘n storie (wat as die reine waarheid vir my vertel is!) wat redelik akkuraat ooreenkom met ons huidige situasie.

Die oom en tannie besluit om ‘n huis te bou. Hulle weet presies hoe hierdie huis moet lyk, maar daar is een probleem: Hulle het nie die nodige finansies om nou te kan bou nie. Die tante wil moed opgee, maar Oompie laat hom nou nie keer deur 'n bankbestuurder nie. Hy laat grawe en gooi die fondasie en toe is sy geld op. 

Toe hy een oggend opstaan, het hy 'n plan. “Kyk, Vrou, ons is mos nie haastig om die huis klaar te kry nie, is ons? Ek tree eers oor sewe jaar af en teen daardie tyd staan ons huis lankal,” verseker hy haar met ‘n skelm glimlag op sy gesig.

“En hoe wil jy dit oor sewe jaar bou as ons nie die geld het om eens te begin met die bouery nie?”

Hy kug ‘n slag gewigtig voordat hy haar antwoord: “Van vanaand af gaan ek en jy elke aand stap. Ons het die oefening nodig.”

Sy ruk haar nek styf. “Jy weet baie goed hoe voel ek oor ‘n lopery in die strate. Dis net ‘n rede vir ander mense om oor ons te skinder.”

“Vrou,” antwoord hy nou baie ernstig, “ons stap van vanaand af elke aand. Sorg net dat ons nog voor donker klaar geëet het.”

Sy sug beswaard. Sy weet maar alte goed dit help nie om te stry as Oompie ‘n ding in die kop kry nie. Hy kry altyd, áltyd sy sin met alles.

Klaar geëet, staan Oompie op en gaan sit op die stoep. Sy sug verlig – hy het gelukkig vergeet van die geloop op straat saans. Sy neurie saggies terwyl sy die skottelgoed opwas. Sy maak haar klaar om vir ‘n slag haar sepies te gaan kyk.

“Is jy klaar?” brom hy opeens agter haar.

Sy antwoord hom glad nie. Draai net om en gaan trek gemaklike skoene aan. Stap sal hulle vanaand stap, dit besef sy nou.

Hulle stap af met die straat en verby ‘n perseel waar iemand besig is om te bou. Oompie tel ‘n steen op en beduie met sy kop vir haar om ook een op te tel. Verward buk sy en tel een op. Hy tel ‘n tweede een op en beduie weer ‘n slag vir haar. Sy maak soos hy beduie en staan vraend na hom en kyk.

“Kom, Vrou, ons het oefening nodig,” beveel hy.

‘n Halfuur later is hulle terug by die huis, elk met twee stene in die hand.

“Sit hier neer, Vrou.”

Sy sit die stene op syne neer, maar nou kan sy dit nie meer hou nie.

“Jacobus, wat gaan hier aan? Wat wil jy met die stene maak?”

Hy gee ‘n skelm laggie. “Dis ons huis, my vrou, dis ons huis.”

So loop die tweetjies elke aand en tel stene op van plek na plek. Aan die einde van die week messel Oompie die oes van die week mooi vas op hulle plek.

En ja, sewe jaar later trek Oompie en sy liefde in by hulle nuwe huis – ‘n huis waarvoor hulle dag vir dag “gewerk” het.

Net soos Oompie en sy liefde, tel ons ook dag vir dag stene op en bou dat die spoeg spat. Stappie vir stappie begin dit huiserig lyk. Of ek kans sien vir sewe jaar, weet ek nie, maar vir nou is dit vir my goed om te sien ons vorder met elke steen.