Ons groot 'n groot gees.

 Ons vriendskap kom ‘n hele paar jaar terug. Dis so ‘n lekker storie dat ek dit sowaar nie sommer net onder die mat kan vee nie.

My oudste wil trou. Sy woon in anderland en Ma kry die order: “Ma, ons wil onder ‘n boom trou. Ma moet asseblief vir ons daardie boom kry. En dit moet asseblief nie in die dorp tussen ander geboue wees nie.”

Goeie, aller aarde! ‘n Boom? In Keetmanshoop se vlaktes? In my verbeelding sien ek daardie vaalgroen boom. Hy staan verstok en verlate tussen ‘n paar graspolle. Elke nou en dan warrel die wind ‘n papier teen hom vas – die enigste kleur wat die boom ooit in sy bestaan sal beleef. Ek sien hoe sit die gaste tussen die klippe en stof. O nee! Help my dat ek liewers iets anders as ‘n mooi boom in Keetmanshoop se velde moet soek.

Met genoeg dryfkrag (van die kind) en uithouvermoë (van ‘n ma wat weet hier is nie uitkomkans nie), kry ons toe die boom. En is dit ‘n mooie boom! Die enigste probleem is nou dat Boom ‘n hele paar kilometers uit die dorp uit is en “Ma moet sommer iemand kry om te cater ook, hoor.”

My enigste hoop en vertroue is dierbare Christie Dry. Op daardie stadium het ek haar regtig maar net van sien in die straat geken.

Ek bel haar en sy is dadelik vuur en vlam. Regtig? Om soveel kos met jou motor aan te ry? Om te sorg vir tafels en stoele en wat als en dis alles daar doer uit die dorp uit? Kan ‘n mens uitsien na so ‘n optog?

Ons ontmoet mekaar by die boom. Die baas van die plaas is nie daar nie, maar ons het toegang tot die kombuis en die allerlekkerste stoep.

Nou, om ‘n lang storie kort te maak – twee potte tee en baie gesels later het ons die hele ding beplan en kan ek daardie aand rustig slaap, want Chrisie is in beheer.

En vandag het onse Christie ons gelos ... Sy is vooruit na ‘n veel beter plek as wat ons hier het met baie mooi bome op die regte plekke en baie potte warm tee.

Ek weet dat daar vanaand bitter baie mense is wat presies soos ek voel: ‘n kosbare vriendin is weg ... ‘n staatmaker ... ‘n voorvatter ... ‘n mens met ‘n hart van goud ... ons is voorwaar vanaand ‘n bietjie armer.

Nou sit ek en bedink alles. Toe ek haar die laaste maal gesien het, was ek so haastig en kon ek nie sit vir ‘n koppie tee nie. En dit terwyl ons mekaar altyd belowe het ons sal weer ‘n alleenstoep kry en baie potte tee sit en drink en alle prate wat agterstallig is, inhaal. Maar ja, daardie dag het toe nooit gekom nie.

En daar gaan my kop! Wanneer laas het ek my buurman gesien? Want, jy sien, ons bou mos mure so hoog soos die berge rondom ons. Daardie groet oor die draad het verdwyn, en saam daarmee goeie buurmanskap.

Ek dink aan al my baie mooi vriendinne. Ek kan nie onthou wanneer laas ek vir elkeen ‘n woordjie geskryf het nie. In vergange jare was dit moeite om kontak te hou. Jy moes ‘n brief skryf en poskantoor toe loop om hom te gaan pos. Vandag vat dit ‘n minuut of twee van jou om daardie hartsvriendin te laat weet jy dink aan haar.

Skuldig! Ek is vir altyd skuldig wat dit betref. Want jy sien, ons lewe mos asof dit vir altyd en altyd gaan wees. Nóú is ek besig, maar dalk sal ek môre tyd hê of lus wees vir ‘n kort oproep of boodskap.

Tot ‘n dag soos vandag jou tref en jy besef ... ek wou nog so en ek wou nog sus. Maar helaas, nou sal ek dit nie meer kan doen nie, self al hét ek tyd of lus daarvoor.

Al wat ek nou kan sê, is Ek groet jou Christi Dry, dit was ‘n voorreg en seën om jou te kon ken.