ONS BOU 'N HUIS

Ons is ‘n groepie wat woel en werskaf om gereed te kom vir die Radiothon van Kanaal 7. Hoe langer ons so saam is, hoe meer verstom dit my hoe ons as (in sommige gevalle) totale vreemdelinge vir mekaar, so maklik kan inskakel en saam werk. Die een is bedrewe met dit, die ander weer met dat. Die eindproduk is keer op keer verstommend suksesvol.

Hoe werk dit? Hoe gebeur dit dat almal byvoorbeeld nie goed is met broodbak en niemand kan biltong maak nie? Dit slaan my totaal en al dronk, hoor.

En toe hou ons ‘n heerlike tee. Die plek is gepak van die Keetmanshopers. Dit gesels en kuier dat die spreekwoordelike spoeg so spat. Almal voel tuis en almal is bly om daar te wees. In my hart het ek so ‘n klein bietjie twyfel oor dit wat moet gebeur – mense wat hulle ‘stories’ vir ons gaan vertel. Wat nou as daar een opstaan en volksvreemde goed staan en praat? Wat nou as een besluit dit is tyd dat die ou lotjie wakker geskud moet word met ‘n storie wat die bloed in jou are laat stol?

Maar nee. Een na die ander staan hulle op en deel hulle hartsdinge met ons en keer op keer voel dit vir my asof dit maar my eie storie ook kon gewees het. Al die stories het een doel voor oë – die Here is groot en Hy sorg vir sy kinders.

Skielik breek die lig vir my deur. Aardetjie, Martha, hoe kon jy dan so dom wees? Hoe kon jy dit vergeet wat die Woord vir ons uitspel? “Laat julle as lewende stene opbou tot 'n geestelike huis ...”

Ons is dus ‘n eenheid, maar elkeen het sy eie doel, nie waar nie? Ek wil so ver gaan deur te sê, geestelik of nie geestelik nie, waar mense in ‘n groep saam is, vorm dit noodwendig ‘n eenheid ... of dan ‘n huis in hierdie geval.

Dis toe wat ek die prentjie van die boumateriaal sien. Stene, sement, hout- en staalbalke, plafonne, bouklip, verf, gras vir die grasdak en wat nog alles. Ek loer by ‘n stoorkamer in en sien groot kartonne opmekaar gestapel. Die inhoud is duidelik op elke karton geskryf: snoesige lakens; groot, sagte handdoeke; luukse gordyne; satynkussings; vadoeke. Ek hou op met lees, want ek besef dit gaan my heeldag vat om alles in te neem.

Ek sug by myself. Sjoe, hierdie is ‘n grote, jong. Ons wil soms asseblief tog die grootste en die sterkste wees, nie waar nie? Ander kere wil ons die mooiste en die slimste wees. Jaloesie is baie maal ‘n mens se grootste vyand wat dit betref.

En tog! Wat as die bouklip wat in die fondasie gebruik moet word, nou skielik besluit dat hulle liewer op die kombuisvloer wil wees. Of as die sinkplaat wat op die dak moet kom besluit hy wil vanaand plekke ruil met die sagte wolkombers op baba se bed. Kan jy jou dit indink? Watter chaos sou dit veroorsaak as elkeen self kon kies waar en hoe hy gebruik wil word? Dink jou dit in as die vadoek besluit dit is sy beurt om vanaand op ouma se bed te wees en satynkussing moet kombuis toe trek. Mmmm, ‘n groot gemors, sou ek reken.

Nou hoekom is dit dan dat ek soms die sinkplaat en dan die vensterruit en dan daarna die wolkombers wil wees? Hoekom kan ek nie tevrede wees om bloot te wees dit waarvoor ek gemaak is nie? Hoekom gun ek nie die pikante teepot op die tafel haar fleur en skoonheid nie? Dit is tog waarom sy op die tafel is, ha? In elk geval, noudat ek daaraan dink, sy vat ook maar daagliks die hitte wat na haar kant toe kom, nie waar nie? Ek dink nie ek sou staan om vol kookwater gegooi te word nie, hoor.

Ek het, soos elke ander keer, afgedwaal van my storie af. Wat ek wou eintlik maar net wou sê is dat dit verstommend is hoe so ‘n klomp siele so ‘n mooi eenheid, of in hierdie geval, so ‘n mooi huis kan vorm ... sonder foute, sonder water wat deur die dak drup of mure wat gebars is.

Verstommend! Voorwaar verstommend.