Hoe lank is dit al?
Eers het dit hom nie gepla nie – sy het maar ‘n manier gehad om nie baie oor tyd te traak nie. Sy sal kom; hy weet sy sal kom.
Ongemerk het die horlosie se wysers aangeskuif totdat dit amper oggend was. Hy het, soos dit sy gewoonte was, vir haar op die stoep sit en wag. Sy lyf is styf en koud. Die nag was lank en bitter koud. Jasper en Ounooi vroetel onrustig om sy voete.
Hy staan vermoeid regop. Met ‘n trae beweging vryf hy sy hare agtertoe ... sy het nog nie tyd gehad om dit te knip nie. Haar ure op die verhoog is lank en uitmergelend. Hy neem haar nie kwalik dat sy hom (soms) afskeep nie.
In die stort gaan sit hy op die vloer terwyl die warm water strome oor hom loop. Hemel, hy is so ontsettend moeg! Hy lê met sy kop op sy arms op sy opgetrekte knieë. Sonder dat hy wou, sluimer hy in en skrik wakker toe die stromende water uit die stort koud begin word.
Hy vlieg vervaard op en sonder om hom af te droog, hardloop hy agterdeur toe. Dit kan net wees dat Mercia intussen huis toe gekom het. Sy kan tog nie nou nog ...
Buite verwelkom die twee honde hom al snuffelend en keffend. Hy ignoreer hulle en staan verstom by die wete dat sy gister hierdie tyd by die huis weg is en nou nog nie terug is nie. Waar begin hy soek? Hy weet nie eens by watter ateljee oefen sy deesdae nie – het nog altyd probeer om haar nie te laat voel dat hy indring in haar privaatheid nie.
Ignatius Louw, as jy destyds na jou kinders geluister het ... “Pa, jy is oud en jou hart is nie wat hy moet wees nie, Pa. Los tog maar, toe Pa?”
Jy kan maar erken, die groot verskil in ouderdom tussen jou en Mercia het jou ook gepla, het dit nie? Maar jy was soos ‘n wafferse jongman agter die mooi ballerina aan ... al te veel gevlei dat sy juis in jou belangstel en nie in een of ander jong danser nie. En nou? Nou wil dit mos lyk of sy jou toe uiteindelik laat staan het, wat anders?
“Nou gaan dan hel toe, Mercia!” grom hy en klap die agterdeur hard agter hom toe. Hy vryf sy borskas waar ‘n brandpyn al van gisteraand af sit.
Hy wil die ketel aansit, maar sy foon lui ... onbekende nommer ...
“Ja?” brom hy in die foon. Hy haat dit as vreemdelinge hom bel. Hy gaan sit op die naaste stoel ... die pyn op sy hart is oorweldigend.
“Meneer Louw ... sersant Wiese ... Mercia ... ongeluk ... nooddienste te laat ...”
Hy hyg na asem en probeer konsentreer op wat die man vir hom probeer vertel.
“Sersant Wiese, ek dink ...”
Die foon val op die vloer langs Ignatius Louw.
Skildery deur Herman Cantoni
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking